سخن مدیرمسئول
خرید 911 ملک در یکماه در ترکیه
علیاکبر بهبهانی
بهراستی موج خرید خانه و ویلا در ترکیه توسط هموطنان ایرانی ما، چهزمانی فروکش میکند؟ اینهمه اشتیاق برای خانهداری در ترکیه، گویای وضع مالی خوب ایرانیان است، یا ریشه در چشموهمچشمی دارد یا تبلیغات منحرفانه پارهای از دلالان ایرانی که در ترکیه سکنی گزیدهاند؟ افرادیکه برای یک کشور بیگانه دل میسوزانند و آنقدر پیش میروند که وطن خود را فراموش کرده، آب را به آسیاب دشمنان کشور میریزند و اصولاً چرا پس از دودهه تبلیغ و خانهسازی در امارات متحده عربی و بهخصوص در شهر دبی، یکدهه است که ترکیه را جایگزین دبی کردهاند؟ آیا این جابهجایی تعریف شده است؟ یا اینکه برنامهریزان بینالمللی هرچندصباحی، عزم میکنند که تبلیغ منطقهای را در شیپور کنند و آنقدر در آن بدمند تا شیپور پر شود و دیگر نتوان در آن دمید؟! این داستان غمانگیز اینروزهای عدهای آلتدست و خودفروخته است که متأسفانه ایرانی هستند و شروع به سرکیسهکردن برادران هموطن خود کردهاند و آنقدر در کارشان موفق بودهاند که در ماه اوت، توانستهاند 911 دستگاه آپارتمان ساختهشده در ترکیه را به گروهی از ایرانیان قالب کنند. اصولاً چه دستهایی در کار است که باید ارز تا حدود هفتمیلیارددلار، تنها در یکماه از کشور ما با این اقتصاد ضعیف ناشی از تحریمهای زورمداران جهانی، خارج شود و در ترکیه به مصرف خرید خانه برسد؟ در اینجا اگر از دریچه چشموهمچشمی به اینموضوع نگاه کنیم، باید یک مصرع از شاعر نامی کشور را مرور کنیم؛ آنجاییکه میگوید «خلق را تقلیدشان بر باد داد». بهراستی این عده ایرانی، با چه پشتوانهای اینهمه پول را به کشور ترکیه میدهند تا خانهدار شوند؟ یعنی ترکیه اینقدر امن و پایبند به قوانین بینالمللیست که چندینهزار ایرانی بیوقفه، حاضرند که زحمات خود را در کشور به دلار تبدیل کنند و آنرا به جیب ترکیه بریزند؟ بهیقین نه امنیت میتواند همیشگی باشد و نه سیاست و دنیای آن همیشه به یک حال و رنگ باقی میماند؛ چراکه اگر قرار باشد روزی امنیت از کشور ترکیه رخت بربندد یا زمانی برسد که روابط حسنه موجود بین ایران و ترکیه آسیب ببیند و خدایناکرده اختلاف بالا بگیرد، آیا آنکارانشینان بازهم به چشم دوست و برادر به ما نگاه میکنند؟ بهیقین پاسخ منفیست؛ چراکه من خوب بهیاد دارم که پیشازانقلاب و در برههای که اختلاف شدیدی بین دو کشور ایران و عراق ایجاد شد، حکومت وقت عراق، تمام اموال ایرانیان را تصاحب کرده و بهطرز فجیعی دههاهزار ایرانی را در کامیونهای روباز بهسان بار سوار و در مرزهای کشور، بیرحمانه تخلیه میکردند؛ حتی کشور کوچک کویت نیز که اکثر سرمایهداران آنرا ایرانیان تشکیل میدهند، بهدستور امیر کویت، اخراج ایرانیان را خواستار شد. دراینمیان نمیدانم بهچهعلت، در اواخر دولت احمدینژاد و تمام هشتساله دولت روحانی، ارادهای برای جلوگیری از فرار ارز مبذول نشد؛ تاجاییکه برای خرید خانه در ترکیه، بهنوعی مسابقهای در کشور ما آغاز شده و همچنان پایانی بر آن متصور نیست. ای کاش بانک مرکزی و مسئولین ذیربط، اینهمه بیتفاوت نبودند تا میلیاردهادلار ارز از کشور و آنهم ازطریق پولشویی و صرافان حرفهای، خارج نمیشد و درمقابلآن، هزاران آپارتمان ساخته شده در اطراف دریاچه خلیجفارس در منطقه 22 شهری تهران، بدون مشتری روی دست انبوهسازان نمیماند. این سرمایهگذاری عظیم، چندینسال است که بازده مناسب نداشته است و در این دوران تحریم، فشاری مضاعف بر سرمایهگذاران داخل وارد شده که چهبسا بعضی از این سرمایهگذاران، از کشور عزیزمان به ترکیه رفته و آنجا را محلی برای ازدیاد سرمایه دیدهاند. بدیهیست؛ اگر همچنان ترکیه با اقبال خریداران ایرانی مواجه باشد، اقتصاد آن کشور قویتر و درمقابل اقتصاد ما فقیرتر میشود که این جریان، شایسته کشور و مردم ما نیست.