محبوبه کاظمی دولابی:
بخش خصوصی برای حضور مؤثر نیازی به فرش قرمز ندارد
سهیلا هندی
طبق اعلام صندوق احیا و بهره‌برداری از اماکن تاریخی وابسته به وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی؛ سیده محبوبه کاظمی دولابی به‌عنوان سرمایه‌گذار و بهره‌بردار خانه پدری جلال آل احمد معرفی شد. محبوبه کاظمی که جامعه هنری او را به‌عنوان مدیر نگارخانه «ترانه باران» و بنیان‌گذار «حراج باران» می‌شناسد، با برنده‌شدن در مزایده صندوق احیا برای مدت معین برای احیا، مرمت و بهره‌برداری از خانه پدری جلال آل احمد انتخاب شد. او دراین‌باره گفت: «خاستگاه اصلی فعالیت‌های من از آغاز با محوریت گردشگری هنری بود و دراین‌سال‌ها تلاش کردم هنرهای ایرانی اسلامی که مهجور واقع شده بودند را در قالب‌های متنوع به متن افکار عمومی بازگردانم. با خواندن خبرهایی بسیارتلخ از وضعیت نابسامان خانه پدری جلال آل احمد، تصمیم گرفتم اگر طرح و ایده‌ام موردتوجه مسئولین امر قرار گیرد، این ابنیه بااصالت و شاخص را به همین معنایی که سال‌هاست در‌پی اشاعه آن هستم، پیوند زنم و آن‌را به یک سقف باشکوه و آرامش‌بخش برای جامعه هنری‌مان بدل کنم». او افزود: «اکنون درحال‌تهیه مقدمات ترمیم اصولی خانه هستم که متأسفانه آسیب‌های متعدد دیده. تیمی از بهترین‌های این امر برای مشورت گرد هم آمده‌اند و بلافاصله پس از سامان‌یافتن فرایند ترمیم و بهسازی، برای تولید محتوای فاخر در خانه با جامعه فرهنگ و هنر جلسات مشورتی برگزار خواهم کرد». او افزود: «به‌تازگی وضعیت برخی خانه‌های تاریخی، نگرانی‌هایی را میان جامعه برانگیخته؛ پیش‌ازهرچیز اینکه دراین‌روزهای سخت اقتصادی، هنوز مردم و رسانه‌ها دل‌نگرانی‌ها و دغدغه‌های فرهنگی دارند، مایه خرسندی‌ست و اتفاقاً باید این توجه ملی را سرمایه دانست و طبق آن، برنامه‌ریزی‌های کاربردی داشت». او خاطرنشان کرد: «دو نکته مهم دراین‌موضوع مستتر است: اول‌‌اینکه در حوزه فرهنگ محال است دولت به‌تنهایی بتواند بار همه مشکلات و نارسایی‌ها را به‌دوش کشد؛ چاره کار، استفاده هوشمندانه از کارآفرینان شیفته فرهنگ است و واگذاری امور این‌چنینی به بخش خصوصی. برای نیل به این مقصود، هموار‌کردن مسیر مشارکت الزامی‌ست. بخش خصوصی برای حضور مؤثر در شاخه‌های مختلف فرهنگ؛ از گردشگری گرفته تا هنر، نیازی به فرش قرمز ندارد؛ اما باید با تصویب قانون‌های تشویقی، به این اطمینان‌خاطر برسد که ثوابش کباب نمی‌شود. دوم؛ هرجای دنیا که تشریف ببرید، ابنیه به‌جای‌مانده از تاریخ را یک سرمایه سترگ ملی می‌یابید که از آن بهره‌برداری‌های متعدد معنوی و مالی می‌کنند؛ از حیث هویت یک ملت، خانه‌های تاریخی را به‌مثابه برگ‌های زرین شناسنامه یک سرزمین، تیتر و بولد می‌کنند و سپس از رهگذر صنعت توریسم، از آن ارزش‌افزوده می‌سازند که بی‌گمان خانه‌های اندیشمندان، نویسندگان و هنرمندان جایگاهی ویژه دارند؛ بالطبع، چهره‌های بین‌المللی توجهات بیشتری جلب می‌کنند و چهره‌های بومی در رونق‌افزایی توریسم داخلی تعریف می‌شود». مدیر خانه جلال آل احمد گفت: «خوشبختانه مدتی‌ست در ایران نیز این‌مهم موردتوجه قرار گرفته و با‌اذعان‌به کارکرد فرهنگی،اقتصادی این خانه‌ها، حالا دغدغه مردمی را هم پشت سرش دارد. مردم درک کرده‌اند که اگر در شهر و محله‌شان، یک بافت کهن موردتوجه توریست‌ها باشد، کم‌ترین فایده‌اش رونق‌افزاییِ کسب‌وکارهای خرد آن‌هاست و می‌تواند سفره مردم کشور، شهر و محله را بزرگ‌تر و رنگین‌تر کند. در‌این‌وانفسای اقتصادی و زمانه‌ای که کرونا همه را زمین‌گیر کرده است، هنر و محیط‌های هنری می‌تواند درمانگر و انرژی‌بخش باشد. فردایی که کرونا به‌لطف واکسن و رعایت قوانین بهداشتی عقب‌تر و عقب‌تر رود، فکر می‌کنم توجه به این خانه‌های تاریخی بیشتر و بیشتر شود و به‌عنوان کانون‌های اندیشگی، پیوندهای فرهنگی هنری جامعه را رشد و تعمیق دهد. این خانه‌ها ما را به اصالت و گذشته پرافتخارمان بازمی‌گرداند و باید با تعریف درست، کاربری این ابنیه را زنده و جریان‌ساز کرد». او تأکید کرد: «راه برون‌رفت از مشکل کنونی خانه‌های تاریخی، دست‌به‌دست هم دادن همه دوستداران اهل فرهنگ و هنر است. با کنار‌نشستن و غرزدن، اتفاقی رخ نمی‌دهد. شرایط خاص هنر امروز ایران نیاز دارد همه انرژی‌های مثبت دریک‌راستا قرار گیرد. دراین‌میان تنها انتظار از بخش‌های مختلف دولت؛ از وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی تا فرهنگ و ارشاد اسلامی و حتماً شهرداری‌ها برای بازگشت آب رفته به جوی حمایت عملی از بخش خصوصی کارآفرین است».