کد خبر:
634
| تاریخ مخابره:
۱۳۹۵ دوشنبه ۱۳ ارديبهشت -
08:27
کشورهایی با کمترین میزان دسترسی به نیروی برق
آیین چراغ «خـاموشی» است!
مصطفی رفعت / آنطور که در تارنمای اطلاعرسانی صنعت برق ایران آمده یكسال پیش از تاسیس كارخانهی چراغ گاز، كارخانهی برق كوچكی توسط «میرزا علیخان امینالدوله» كه آن موقع «امینالملك» لقب داشت، در مجمعالصنایع جنب خیابان باب همایون تاسیس گشت و ناصرالدینشاه روز جمعه ۱۲ شهریور ۱۲۵۸ به شهر آمد و با روشن كردن چراغی آن كارخانه را افتتاح كرد. حالا سالها از آن روز گذشته و برق منبع انرژی بسیار آشنایی است که به نواحی دور و نزدیک ایران رسیده و تقریبا بیشتر قسمتهای سرزمین پهناورمان از این نعمت برخوردارند. به عبارتی این روزها تنها با زدن یک کلید کوچک، همهجا روشن میشود، دستگاهها به کار میافتند و زندگی جریان پیدا میکند، اما آیا در هزارهی جدید همهجای دنیا به یک اندازه از این موهبت برخوردارند؟ باید گفت بهرغم پیشرفتهای مهمی که در توسعهی حاملهای انرژی صورت گرفته هنوز هم کشورهای بسیاری در جهان هستند که به نیروی الکتریسیته دسترسی ندارند و از نعمت برق برخوردار نیستند. آمار نشان میدهد که ٦٧درصد از کشورهای درحال توسعهی جهان فاقد امکان برق خانگی هستند، آنهم درحالیکه نمیتوان حتی ساعتی از شبانهروز را بدون وجود این امکان تصور کرد. در این مقاله که از سوی worldatlas منتشر شده، کشورهایی که کمترین میزان برخورداری از برق را دارند، معرفی شدهاند.
سودان جنوبی
تنها ٥,١درصد از جمعیت این کشور از نعمت برق خانگی برخوردارند. این مسئله در مورد روشنایی فضاهای عمومی هم دیده میشود، بهطوریکه کمتر از یکدرصد خیابانهای این منطقه به نیروی برق مجهز شدهاند و حتی کمتر از یکدرصد جمعیت رسمی این کشور اساسا خانهای به سبک امروزی با امکانات رفاهی عمومی دارند که بخواهد به برق هم مجهز باشد. البته در وقوع چنین وضعیت اسفناکی نمیتوان ٣٠ سال جنگ و اهمال دولت را نادیده گرفت. دولتمردان این کشور بهدنبال جذب سرمایهگذاریهای خارجی هستند تا بتوانند زیرساختهای مورد نیاز ازجمله نیروی برق سودان جنوبی را تامین کنند.
چاد
٦,٤درصد از جمعیت رسمی چاد از نیروی برق بهرهمند هستند که بخش اندکی از همین عدد را جامعهی روستایی این کشور تشکیل میدهند. البته در مورد زیرساختهای مربوط به حملونقل هم این کشور فاقد توسعهی لازم است و به همین علت برقرسانی به نواحی دوردست کشور امکانپذیر نیست. عمده سوخت مورد استفاده در این کشور از چوب تامین میشود و بهنوعی به همین علت حدود ٨٠درصد نیروی کار این کشور در مزارع و به کشاورزی مشغول هستند. چاد هم ازجمله کشورهایی است که برای توسعهی زیرساختهای خود نیاز به سرمایهگذاریهای خارجی دارد.
بوروندی
کشور بوروندی درحالی توانسته برق ٦,٥درصد جمعیت خود را تامین کند که حدود ٩٠درصد از مردم این کشور در مناطق روستایی زندگی میکنند و سختی عبور و مرور بر مشکلات تامین انرژی و رساندن برق به جاهای مختلف این اقلیم، افزوده است. جالب آنکه چون تامین برق کشور براساس نیروگاههای آبی است، در مواقع کمآبی و خشکسالیهای مقطعی در طی سال، همین میزان دسترسی به برق هم کاهش پیدا میکند و در ساعاتی از شبانهروز برق همان محدودهها هم قطع میشود. بخش قابل توجهی از انرژی کشور بوروندی متاثر از زیستتوده است که درواقع همان چوب، زغال چوب، پسماندهای کشاورزی و تفالهی نیشکر است. دولت بوروندی در ادامهی این مسیر برای افزایش دسترسی به نیروی برق پایدارتر به سمت انرژیهای بادی و خورشیدی رفته اما هنوز تا رسیدن به موعد بهرهوری آنها زمان زیادی لازم است.
مالاوی
تصورکردنی نیست در کشوری با بیش از ١٦میلیون نفر جمعیت تنها ٩,٨درصد مردم آن از امکان برق برخوردار باشند. البته برنامههای دولت وقت این کشور براساس گسترش حمایتهای لازم در جهت توسعهی انرژیهای پایه برای جمعیت حداکثری است و به همین علت در زمینهی ایجاد نیروگاههای مختلف بادی، آبی و حتی خورشیدی فعالیتهای قابل توجهی هم انجام داده است. بانک جهانی هم برای تسهیل در اجراییشدن این پروژهها مبلغ ٨٥میلیون دلار به آن کمک کرده و بهنظر میآید در آیندهای نزدیک تعداد خانوارهای بیشتری در مالاوی به برق دسترسی داشته باشند.
لیبریا
ماجرای برقرسانی در لیبریا هم وضعیت تاسفباری دارد تا جاییکه در حال حاضر تنها ٩,٨درصد مردم این کشور تحت پوشش برق خانگی هستند. بیشترین میزان یعنی حدود ٨٠درصد انرژی در این کشور از زیستتوده تامین میشود که آن هم صرف فعالیتهای روتین و واجبی چون پختوپز و ایجاد گرما میشود. حتی در شهر بزرگی مانند مونوروا در این کشور، زندگی ٨٥درصد جمعیت وابسته به زغالسنگ است. سوخت وارداتی در این کشور بسیار گران است و به همین علت عدهی کمی از مردم لیبریا با برق و نفت آشنایی دارند. عمده نفت و برقی که در این کشور وارد میشود، در صنایع تولیدی و حملونقل به مصرف میرسد.