چهار دانشگاه ایرانی؛ جزو 100 دانشگاه برتر آسیا

رنکینگ‌های متفاوتی در‌مورد دانشگاه‌های جهان وجود دارد و همه‌ساله دانشگاه‌های برتر جهان و آسیا اعلام می‌شود. در این تقسیم‌بندی آیتم‌های زیادی مدنظر است، به‌همین‌علت سازمان‌های مختلف آمارهایی متفاوت می‌دهند. از‌جمله اخیراً پایگاه تایمز، 100 دانشگاه برتر آسیا را از‌نظر اعضای هیئتِ‌علمی، آزمایشگاه‌ها، ساختمان‌ها و فضاهای درسی، نسبت استاد به دانشجو و چند گزینه دیگر، اعلام داشته که در این رنکینگ، چهار دانشگاه ایران در میان 100 دانشگاه برتر آسیا دیده می‌شود. باعث خوشحالی‌ست که پس از مدت‌ها، دانشگاه‌های ما مطرح شده و به آنان نمره داده شده است. اگر به‌یاد بیاوریم که در چند‌ساله اخیر معمولاً دانشگاه‌های ما جزو 1000 دانشگاه برتر به حساب نیامده‌اند، جای خوشوقتی‌ست که در جدیدترین اعلام نظر، در 100 دانشگاه برتر آسیا قرار گرفته‌ایم. اگر به‌خاطر داشته باشیم که در آسیا کشورهای چین، ژاپن، کره جنوبی، سنگاپور و مالزی دارای دانشگاه‌هایی هستند که در ردیف 100 دانشگاه برتر جهان از آنان نام برده شده، باید آمار پایگاه تایمز را یک موفقیت بدانیم؛ به‌ویژه که در میان چهار دانشگاه ایرانی ذکر شده، دو دانشگاه آن در شهرستان‌ها قرار گرفته که خوشحالی ما را بیشتر کرده است. اگر به حافظه تاریخی دانشگاه‌های کشورمان مراجعه کنیم، تا قبل از انقلاب دانشگاه‌های مهم کشور، در تهران، شیراز، مشهد، تبریز، اهواز و اصفهان قرار داشتند و داوطلبان به اجبار باید در یکی از این دانشگاه‌ها ادامه تحصیلات دانشگاهی را سپری می‌کردند، چون پس از انقلاب در اکثر شهرهای ایران دانشگاه‌های دولتی، پیام نور و دانشگاه آزاد اسلامی، شعبات دانشگاهی داشتند در نتیجه از‌نظر کمی، گسترش دانشگاه‌ها فراوان شده؛ تا‌جایی‌که شهرستانی‌ها مجبور نشوند از شهر اقامت خود، کوچ کنند. این فراوانی دانشگاه‌ها از‌نظر کمی بسیار ایده‌آل، اما از‌نظر کیفی چندان مطلوب نبودند. در‌این‌میان، وقتی دانشگاه کاشان و نوشیروان بابل، از‌نظر کمی و کیفی به جایی می‌رسند که جزو 100 دانشگاه برتر آسیا قرار می‌گیرند، این دو دانشگاه شایسته تقدیر و تکریم بسیار می‌شوند که بر وزارت علوم و سایر مسئولین کشوری فرض است، با اختصاص بودجه‌های مخصوص، نسبت به توسعه این دو مرکز دانشگاهی اقدام شایسته و بایسته کنند. اما دو دانشگاه واقع‌شده در تهران؛ یعنی دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی‌تکنیک سابق) که همیشه در شمار دانشگاه‌های برتر کشور بوده‌اند و فارغ‌التحصیلان رشته‌های مهندسی آن، در زمره کارشناسان بنام کشور بوده‌اند، نیاز به توجه بیشتر دولت دارند. در زمینه پذیرش، این دو دانشگاه باید دانشجویانی را پذیرش کنند که از هر نظر نخبه و واجد صلاحیت باشند؛ زیرا آینده کشور از‌نظر فنی و پیشرفت، در دستان این دانشجویان خواهد بود. همچنین پذیرفته‌شدگان این قبیل دانشگاه‌ها، مستلزم توجه و مهر مسئولین کشور هستند تا به کشورهای دیگر مهاجرت نکنند تا بسان بیش از شش‌هزار پزشک و مهندس کشور که راهی آمریکا و کانادا شده‌اند، آنان نیز چنین نکنند. از‌سویِ‌دیگر، نیکو‌ست اگر همه‌ساله وزارت علوم، تمام دانشگاه‌های کشوری اعم از دولتی و خصوصی را ارزیابی کرده و رنکینگ آن‌را در‌معرضِ افکار عمومی قرار دهد. جای تأسف است که از جمع بیش از 600 واحد دانشگاهی دانشگاه آزاد اسلامی در رنکینگ‌های اعلام‌شده هیچ‌یک هیچ جایی نداشته و ضرورت ایجاب می‌کند وزارت علوم در این مورد هم، بررسی و توجهات بیشتر را مبذول کند.