ترکیه و بمباران کردستان عراق

دهه دوم قرن بیست‌ویکم را ظاهراً باید دهه زور، ارعاب و تجاوز زورداران و سردمداران قلدر جهان نامید؛ تاجایی‌که هر کشوری به هر میزان که در توانش باشد و رهبرش اراده کند، کشورهای ضعیف را مورد هجمه قرار می‌دهد. به‌عبارت‌دیگر؛ این دهه را به‌گفته عوام باید دهه «هر کی به هر کی» نامید. آمریکا به‌ویژه پس از حضور ترامپ در کاخ ریاست‌جمهوری، هر تصمیمی می‌خواهد می‌گیرد و متأسفانه هیچ‌کس را یارای مقاومت در برابر او نیست. در کشور آمریکا، حتی خارج از وظایف قانونی، در برابر مجلس آمریکا دهن‌کجی می‌کند؛ تغییرات پی‌درپی در کابینه می‌دهد و تصمیمات خلق‌الساعه می‌گیرد؛ پنداری او یکه‌تاز میدان سیاست آمریکاست. در برابر خارجی‌ها و حتی هم‌پیمانان سنتی اروپایی‌اش نیز پا را از حد اعتدال فراتر گذشته، حتی توهین‌آمیز با آنان سخن می‌گوید. سازمان‌های بین‌المللی معتبر جهانی را دست‌خوش هوا و هوس خود کرده، با آنان نه‌تنها محترمانه برخورد نمی‌کند، حتی وقیحانه به آنان نیز توهین می‌کند؛ از جمله سازمان بهداشت جهانی را که از سازمان‌های وابسته به سازمان ملل است و اثرات وجودی آن، بر تمام جهان انکارشدنی نیست، مورد توهین قرار داده و از جمع اعضای آن به‌بهانه همکاری با چین خارج می‌شود تا حق عضویت سالانه را پرداخت نکند. ترکیه نیز در منطقه خاورمیانه،‌ همچون آمریکا، مرد میدان جنگ و ستیز شده و مبارز می‌طلبد. این چه داستانی‌ست که در عصر ارتباطات و در دوره حکومت منطق و حسن هم‌جواری و همزیستی مسالمت‌آمیز، کشوری که خود را مسلمان می‌داند، رئیس‌جمهوری آن بیش از دودهه است که در سیاست و اداره‌کرد مملکت، حرف اول و آخر را خود می‌زند؟ درون ترکیه اعمال هر سیاستی را که صلاح بداند، معمول می‌کند و برای مبارزه با سازمان «پ‌ک‌ک»، که کردهای ترکیه را شامل می‌شود، مدت‌هاست رهبرشان را در زندان نگهداری کرده و به‌شدت آنان را سرکوب می‌کند. این رهبر حتی به‌بهانه مبارزه با کردهای مختلف حکومت او، کیلومترهای زیادی را از کشور دوست و مسلمان سوریه در اشغال می‌گیرد و صدها کامیون و نفربر و ادوات جنگی را وارد خاک سوریه می‌کند. دو ابرقدرت آمریکا و روسیه، چشمان خود را می‌بندند تا نیروهای اردوغان، شمار زیادی از کردهای سوریه را آواره کند و صدالبته این مسئله در سازمان ملل هیچ انعکاسی پیدا نمی‌کند و چون کشور سوریه مدت‌هاست که درگیر اختلافات داخلی‌ست؛ به‌شدت ازنظر نظامی ضعیف شده است؛‌ لذا ترکیه بهترین فرصت را برای نفوذ در سوریه یافته است. آقای اردوغان کار تجاوز را از این هم فراتر برده و اخیراً درون خاک عراق پیشروی می‌کند تا به اهداف خود دست یابد. نیروهای اردوغان در خاک عراق، تا نزدیکی‌های استان دهوک پیشروی می‌کنند و چندین روستای مهم این استان را از زمین و هوا مورد تجاوز قرار می‌دهند؛ به‌نحوی‌که شش روستای این استان استراتژیک، آسیب بسیار می‌بینند. اینک نیروهای ترک در شمال عراق و سوریه پیشروی کرده تا در اصطلاح کردهای مخالف دولت او را دستگیر کنند، حال آنکه این بهانه بسیار بی‌منطق و عاری از حقیقت است. کشور دوست و برادر و مسلمان عراق، که خود نیز پس از سقوط صدام، به‌شدت ازنظر نظامی ضعیف شده است، نیرو و توان لازم را برای مقابله با ترکیه نداشته و ندارد؛ پس عراق چاره‌ای ندارد به‌جز توسل به سازمان ملل متحد و یا اعتراض دیپلماتیک به ترکیه و لذا وزارت امور خارجه عراق، سفیر ترکیه را احضار کرده و مراتب اعتراض خود را به او ابراز می‌کند و کشور ترکیه به‌علت نقض قوانین بین‌المللی، مورد شماتت قرار می‌دهد. امیدواریم حداقل کشورهای اسلامی، به اخوت و برابری و رعایت موازین شرعی فکر کرده، از فرامین حضرت محمد(ص) پیروی کرده به یکپارچگی جهان اسلام بیشتر بیندیشند.