قهرمانی زودهنگام پرسپولیس

پرسپولیس، نامی‌ست که تاریخ درخشان شش‌هزارساله کشورمان را به رخ جهانیان می‌کشد. فرمانروایی ایران باستان بر یک‌سوم جهان، که در آن حتی منشور جهانی حقوق بشر، نخستین‌بار توسط ایرانیان به جهان اعلام شد و متأسفانه این‌روزها، زورمداران جهانی، از آن به‌صورت چماقی برای کوبیدن ایران سرفراز، سوءاستفاده می‌کنند. به‌هرروی، این نام پرآوازه جهانی، بر روی یکی از باشگاه‌های ورزشی کشورمان بیش از هفت‌دهه است که خودنمایی می‌کند و درقالب تیم مطرح فوتبال پایتخت، بیش از 50میلیون هوادار ایرانی دارد. جمعه‌شب، تیم فوتبال پرسپولیس، با غلبه بر تیم نفت مسجدسلیمان؛ درحالی‌که چهار هفته به پایان مسابقات لیگ برتر فوتبال مانده است، با شایستگی و صلابت، بر قله فوتبال ایران قرار گرفت تا برای ششمین‌بار نام پرسپولیس به‌عنوان قهرمان باشگاه‌های کشور بر سر زبان‌ها باشد. در فوتبال کشورمان هنوز هیچ باشگاهی نتوانسته شش‌بار به مقام قهرمانی برسد و ازاین‌حیث، پرسپولیس علاوه‌بر قهرمانی، رکورددار کسب مقام اول نیز شده است. این قهرمانی زودهنگام نشان داد که در سایه وحدت، مدیریت پایدار و همدلی می‌توان در هر عرصه‌ای موفق ظاهر شد. شاید بتوان گفت که این کار پرسپولیس، کارستان بود که در سایه غیرت و تعصب خاص ایرانی، میسر شد؛ لذا به این باشگاه، مدیریت، کادر فنی، بازیکنان و همه دست‌اندرکاران این باشگاه و به‌ویژه به شمار فراوان هواداران این تیم تبریک و تهنیت گفته، برای این باشگاه و دیگر تیم‌ها و ورزشکاران عزیز کشورمان، موفقیت و پایداری آرزو می‌کنم. اما چرا باشگاهی چون پرسپولیس موفق می‌شود ولی دیگران ناکام در عرصه فوتبال باقی می‌مانند؟ به‌خاطر دارم که ده‌هابار در طی 20سالی که از عمر نویسندگی من می‌گذرد، لزوم ثبات مدیریت و درنتیجه عدم تغییرات پی‌درپی مدیریتی را گوشزد کرده‌ام. از محسنات ثبات و از مضرات تغییرات به‌تفصیل گفته و نوشته‌ام. امروز درمورد ورزش و فوتبال، سخنان همیشگی من را دراین‌مورد عیناً می‌توان لمس کرد. در فصلی که گذشت، درواقع می‌توان گفت که علت موفقیت این باشگاه و عدم موفقیت باشگاه پرطرفدار دیگر کشورمان یعنی استقلال، در همین یک کلمه ثبات نهفته است. به تعداد تغییرات در هیئت‌مدیره باشگاه استقلال، که حاصل تفکرات مرجع بالاتر ورزش کشورمان است و روزگار را بر وفق مراد باشگاه استقلال قرار نداده است، توجه کنید و اینکه تغییرات متعدد و پی‌درپی مدیریتی، حال‌وروز این باشگاه را تاچه‌اندازه بد کرده است. اگر به آمار اعضای هیئت‌مدیره باشگاه استقلال نظر داشته باشیم، آن‌قدر تغییر و تعویض صورت گرفته که از حساب گذشته است. همین‌طور تعداد مربیان پنج‌سالِ‌اخیر استقلال را که از انگشتان دست هم تجاوز کرده است، درنظر داشته باشید؛ این‌ها همه از جمله عوامل مهمی بوده است که این باشگاه را از افتخارات بسیار سال‌های پیش‌ازآن جدا کرده است. دراین‌میان تصور کنید که بیش از 30میلیون هوادار این باشگاه که در غم و شادی استقلال همواره شریک بوده‌اند، تاچه‌حد ناراحت و غمگین شده‌اند؟ حتی در مواردی به هنگام باخت این باشگاه، جوانانی بوده‌اند که دچار سکته شده‌اند؛ بنابراین، باید مسئولین ورزش برای جلب رضایت طرفداران بی‌شمار این باشگاه، آستین همت را بالا زده، برای سروسامان‌دادن به این باشگاه و تیم فوتبال آن از هیچ کوششی فروگذار نکنند. امیدواریم این باشگاه مجدداً به افتخارات گذشته خود نزدیک شود و رقابت تنگاتنگ، دو باشگاه مردمی پرسپولیس و استقلال را شاهد باشیم. درپایان باید بگویم که در شش‌سال‌اخیر، پرسپولیس تنها سه مربی کاردان داشته و «برانکو» که توانسته بود چهار عنوان قهرمانی باشگاهی و حذفی برای پرسپولیس کسب کند، از صلابت و اخلاق خاص مربیان با کلاس جهانی برخوردار بود و هرگز اجازه نداد ورزشکارسالاری در این باشگاه مجدداً رایج شود و با یک روش پسندیده، حتی با حداقل فوتبالیست دراختیار توانست در سطح باشگاه‌های آسیا پرسپولیس را به فینال مسابقات و کسب عنوان دوم قاره برساند. پس از او «کالدرون»، نیز ادامه‌دهنده راه برانکو شد و پس از خروج او از ایران، «یحیی گل‌محمدی» که خود روزی از شاگردان برانکو بود، توانست صلابت را در این تیم ادامه داده و پرسپولیس را چهارهفته قبل از پایان مسابقات، قهرمان ایران کند. در یک جمله باید به همه دست‌اندرکاران این باشگاه گفت «دست‌مریزاد».