دست از سر این فوتبال بردارید

در دوران دانشجویی که در تهران به دانشگاه می‌رفتم، نخستین کار موردعلاقه‌ای که برای کمک به هزینه تحصیلی به فکرم رسید، همکاری با مطبوعات بود. شاید هم سابقه طولانی‌مدت خانوادگی در روزنامه‌نگاری که تمام خانواده به‌نوعی با آن روزگار گذرانده بودند، ناخواسته من را هم به‌طرف مطبوعات کشانید. ازآن‌هنگام تاکنون که حدود پنج‌دهه می‌گذرد، پیوسته درحال نوشتن هستم و همچنان می‌نویسم. دراین‌مدت یک بیت شعر که از همان دوران دانشجویی خوانده بودم، هرگز از ضمیرم بیرون نرفته که در اینجا مصداقی کامل دارد: «گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست/ آنچه البته به‌جایی نرسد، فریاد است» بله! از روزی‌که فوتبال در کشور ما لباس ناهنجار حرفه‌ای پوشید، هرچه گفتیم؛ هرچه نوشتیم؛ هیچ گوشی بدهکار شنیدن آن نبود که نبود و به‌ناچار برای فریب یا اغفال فیفا تا توانستیم دروغ گفتیم. باشگاه دولتی را خصوصی نام نهادیم. در امور داخلی باشگاه‌ها که نباید دخالت می‌کردیم؛ آن‌قدر دخالت کردیم که پاره‌ای از وقت‌ها، درطول یک‌سال، چندین هیئت‌مدیره و مدیرعامل را تعویض کردیم. استقلالِ عمل را به‌کلی از باشگاه‌ها گرفتیم و سیاسیون پول‌دار را درحالی‌که بویی از ورزش، به‌خصوص فوتبال نبرده بودند، در رأس باشگاه گماردیم تا در مجامع جهانی فوتبال، حتی در رده‌های آخرین آن هم نماینده نداشته باشیم. در کشور، دو باشگاه پرطرفدار مردمی یعنی استقلال و پرسپولیس را تا حد بی‌آبرویی در جهان و در فیفا معرفی کردیم و بقیه باشگاه‌های لیگ برترمان نیز دست‌ِکمی از این دو باشگاه پرطرفدار ندارند. اصولاً فوتبال را به‌دست غیرفوتبالی‌ها داده‌ایم و این جای تأسف دارد. درعین‌حال، خیل طرفداران باشگاه‌ها را نیز بی‌توجه شده‌ایم. روزگار امروز این دو باشگاه به‌حدی اسفناک است که در شبکه‌های مجازی، پاره‌ای از طرفداران این دو باشگاه، ادب و اخلاق را زیرپا گذاشته؛ به توهین و فحاشی روی آورده‌اند و چون این فوتبال را غیرفوتبالی‌ها اداره می‌کنند، دو سرمربی با حسن‌نیت خارجی این دو باشگاه، در برهه‌ای، شبانه، پای به فرار گذاشتند و از باشگاه به فیفا شکایت بردند. «برانکو» را درنظر بگیرید که طرفداران فوتبال به‌خصوص هواداران تیم پرسپولیس، او را بسیار دوست دارند و هفت عنوان قهرمانی را به پرسپولیس ارزانی داشته است، مزد زحمات فراوان او را ندادند و اینقدر به او دروغ گفتند؛ وعده امروز و فردا به او دادند و صدالبته که مدیران باشگاه، هرگز برای او وفای‌به‌عهد نکردند و او را با چشمانی اشک‌بار راهی کردند. پس تنها راه گرفتن حق‌وحقوق از باشگاه پرسپولیس، درجایی‌که وزارت ورزش به‌عنوان صاحب اصلی این باشگاه هم در پرداخت کوتاهی کرد، مراجعه به فیفا بود که فیفا هم باشگاه را نقره‌داغ کرده و با چندبرابر طلب حقه برانکو، باشگاه را درآستانه مجازاتی بزرگ قرار داده است. باشگاه استقلال هم سرنوشتی مثل پرسپولیس دارد. دستمزد «استراماچونی» را آن‌قدر ندادند تا شبانه و بدون اطلاع قبلی ایران را به‌سوی ایتالیا ترک کرد. کارنامه این مربی نیز همچون برانکو بسیار درخشان بود؛ به‌نحوی‌که در ١٦ مسابقه‌ای که در قالب لیگ برتر با سایر باشگاه‌ها برگزار کرد، بدون حتی یک باخت، کارنامه درخشانی از خود به‌یادگار گذاشت. به‌راستی، وقتی مردم ما به مهربانی و مهمان‌نوازی شهره هستند، چرا باید در مجامع جهانی عکس آن‌را بروز دهیم؟ اینک مثل همیشه امیدواریم که بالأخره روزی عنان و اختیار فوتبال به‌دست فوتبالی‌ها بیفتد.