خداحافظ آهنین دفاع فوتبال

علی هم رفت و به دوستش پیوست و باز هم شایعه پشت شایعه و باز هم در عین ناراحتی مردم؛ به‌ویژه ورزشی‌ها و هنرمندان، فضای مسموم همیشگی و بگومگوهای رایج، هر‌کس به هر اندازه‌ که اراده کند، اظهارنظر می‌کند و من هم چاره‌ای ندارم جز اینکه به عقب برگردم و سخنی را که پیرامون یک قهرمان نامدار کشور (جهان‌پهلوان تختی)، بیش از پنج‌دهه قبل و پس از خودکشی او عنوان شد را مجدد، یادآور شوم: «خبر تلخ است، سنگین است؛ خبر سنگین‌تر از تلخی‌ست و اینک عقرب صدها سؤال پوچ، با صد نیش زهرآلود، هرلحظه در افکار می‌لولند»؛ اما چه می‌شود کرد. پاره‌ای می‌گویند انصاریان و میناوند در یک ضبط تلویزیونی رعایت مسائل بهداشتی را نکردند و این‌گونه زودهنگام زندگی را وداع گفتند، عده‌ای این دو نفر را دارای بیماری زمینه‌ای می‌دانند؛ اما تمامی حرف‌وحدیث‌ها زائد و غیرقابل‌قبول است؛ چراکه مهلک‌ترین ویروس منحوس، به جان بشریت افتاده و بیش از 100‌میلیون را مبتلا و بالای دومیلیون‌نفر را به کام مرگ فرستاده است و این را باید جبر روزگار یا بدشانسی آدمیان بدانیم که با تمام پیشرفت‌های علمی و تسخیر فضا، از پس یک ویروس برنمی‌آید تا بعد از گذشت یک‌سال، ویروس همچنان جان بگیرد و عزیزان هنرمند، ورزشکار و نویسنده و سیاستمدار را به قتلگاه بفرستد. اگر مهرداد میناوند، با ریه‌ای که 50‌درصد درگیری داشت، با آمبولانس و به‌کمک دوستان به بیمارستان اعزام شد، علی انصاریان با پای خود و به‌طور عمودی شخصاً مراجعه به بیمارستان کرد و پس از آزمایش‌های معمول مشخص شد که ریه او 20‌درصد درگیر است و چون میزان درگیری کم بود، هیچ‌کس در مخیله‌اش نمی‌گنجید که او هم رفتنی باشد و یک انسان در 43‌سالگی، عمودی به بیمارستان رفت و افقی به سرای ابدی برده شد و لذا بعضی‌ها که از زمین و زمان شاکی هستند و اذهان معمولاً منفی را بیشتر برمی‌تابد، گناه را بر گردن بیمارستان انداختند. هرچه بود، یک چهره محبوب تلویزیونی و یک فوتبالیست ارزنده و خوش‌نام، از میان ما رخت بربست؛ اما برای منِ همیشه ناقد و شاید یکی از بدبین‌های جامعه، یک سؤال، اما پاسخ‌دار موجود است. به‌راستی اگر دولت ما هم مثل ده‌ها کشور دیگر به‌موقع دست‌به‌کار می‌شد و واکسن را می‌خرید و وارد می‌کرد، آیا ما شاهد مرگ عزیزانمان می‌بودیم؟ به‌یقین پاسخ منفی‌ست. پس در این لحظه از مسئولین انتظار داریم که در اسرع‌وقت و با هر نوع واکسن و از هر کشور که امکان دارد، نسبت به خرید واکسن اقدام کنند؛ زیرا حداقل در یک‌ماه‌اخیر، ازسوی دولت و توسط وزرا و ستاد ملی مبارزه با کرونا، سخنان متناقضی درمورد شروع عملیات واکسیناسیون، بیان شده که تاکنون نتیجه عملی و ملموس نداشته است. اینجا من می‌توانم و حق دارم از دولت انتقاد کنم که چرا برای واردکردن واکسن کوتاهی شده است؟ کشور ما که می‌تواند در برابر ابرقدرت جهانی، مقاومت کرده و در منازعات و نمایش‌های دریایی و آرایش جنگی، بسیار برتر و شجاعانه‌تر ایستادگی کرده و دست برتر را دارد، برای خرید واکسن چرا و به چه علت ناتوان نشان داده است؟ و اما در آخرین کلام، سخنی با پزشک و پزشکان معالج دارم، وقتی بنا به اظهار بیمارستان تنها 20‌درصد از ریه درگیر بوده است، بااین‌همه پزشکان نخبه‌ای که ما داریم و در دنیا شایستگی خود را نشان داده‌اند، آیا قابل‌قبول است که در بیمارستان 80‌درصد به درگیری ریه اضافه شود؟ گواینکه در خلاقیت و پشتکار و دلسوزی پزشکان کشور، ایمان و اطمینان دارم، اما گویا من هم دچار افسون شایعه شده‌ام که نکند محیط و فضای بیمارستان، خود آلوده باشد؟ به‌هرحال خدا بر من ببخشد این بدبینی را که در لحظه نگارش این مقاله، شاید مغزم آشیانه شیطان شده باشد؟