کد خبر:
160277
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۰ چهارشنبه ۲۹ ارديبهشت -
05:54
592نفر می‌خواهند رئیس‌جمهوری شوند
علی‌اکبر بهبهانی
شاید در هیچ جای دنیا یا در هیچ کشوری برای پست ریاست‌جمهوری این‌همه علاقه‌مند وجود نداشته باشد؛ و این وضعیت در‌حالی‌ست‌که هیچ تشکل یا حزب رسمی به‌معنای خاص آن در کشور فعال نیست و تمام مردم کشور را در دو طیف اصلاحاتی و اصول‌گرایی و عده‌ای را نیز به‌نام منفرد یا خوداتکا درنظر می‌گیرند. اینجاست که پاره‌ای از مردم، فکر می‌کنند اگر در ایران، تحزب‌گرایی شود، بسیار نیکوتر خواهد بود؛ چون در بسیاری از کشورهای جهان مترقی، معمولاً دو حزب وجود دارد که مردم با رأی خود به این احزاب، رئیس دولت را برمی‌گزینند؛ و رئیس دولت هم کابینه خود را جهت اخذ رأی به پارلمان معرفی می‌کند؛ اما چرا از صدها‌سال‌پیش در کشور ما هیچ‌گاه و در هیچ برهه‌ای حزبی مشخص پای به عرصه نگذاشته است و اگر هم احزابی چون ملیون، مردم، رستاخیز و نظایر آن معمولاً از بالا به پائین برای ایجاد حزب اقدام می‌کردند؛ یعنی شاکله حزب را بنیان می‌گذاشتند و سپس شروع به عضوگیری می‌کردند، حال‌آنکه در جهان مترقی وقتی از علاقه‌مندان به عضویت ثبت‌نام می‌شود، در یک کنگره یا نشست جمعی، رئیس حزب و سایر ارکان را با رأی‌گیری از حاضرین تعیین کرده و همین‌طور به‌هنگام حضور در انتخابات کشوری، برای برگزیدن رئیس دولت ده‌ها‌مرتبه رأی‌گیری درون‌حزبی می‌کنند تا کاندیدای اصلح حزب، برای انتخابات نهایی در سطح کشور مشخص شود. حال نظری به انتخابات ریاست‌جمهوری در کشور خودمان داشته باشیم که 592نفر کاندید شده‌اند تا رئیس‌جمهوری شوند که در میان این عده کسانی وجود دارند که شاید در خانواده هم موردتائید نباشند و در سطح کلی‌تر، در میان این تعداد کاندیدا، باز افرادی دیده می‌شود که در حوزه انتخابی شهر خود حتی، رأی کافی برای ورود به مجلس شورای اسلامی را کسب نکرده‌اند؛ اما اکنون خود را به‌عنوان نماینده تمام کشور آن‌هم در مسئولیت خطیر ریاست‌جمهوری کاندیدا کرده‌اند؛ یعنی از این تفاوت برداشت و نوع تفکر تا واقعیت، فرسنگ‌ها فاصله مشهود است. این قبیل افراد، چه فکر می‌کنند؟ تفکرشان برای خودشان محترم، اما سطح توقع چگونه باید باشد؟! در‌این‌لحظه یک ضرب‌المثل قدیمی به یادم آمد که فردی را به ده راه نمی‌داند، سراغ منزل کدخدا را می‌گرفت! یا اینکه موش به سوراخ نمی‌رفت، با خود جارو هم حمل می‌کرد! که این قبیل ضرب‌المثل‌ها در فرهنگ ما به فراوانی یافت می‌شود. به‌هرروی، در میان کاندیداهای ریاست‌جمهوری بسیاری از چهره‌های مطرح 42ساله انقلاب دیده می‌شوند که ازجمله آن‌ها محسن رضایی‌ست که برای چهارمین‌بار خود را کاندیدا کرده است که شاید این‌بار هم چون گذشته از شانس کمتری برخوردار باشد. دومین‌نفر که به‌نظر می‌رسد شاید کبوتر بخت و اقبال، شانه راست او را نشانه گرفته باشد و روی آن بنشیند، رئیس قوه قضائیه است که بدو انتخاب در سمت ریاست قوه، مبارزات بی‌امانی را با فساد آغاز کرده و در نوبت قبلی و در رقابت با روحانی، آرای او قابل‌توجه بود. از علی لاریجانی نیز باید به‌عنوان یک کاندیدای جدی یاد کرد. او در صدا‌و‌سیما و سپس ریاست مجلس شورای اسلامی از کارنامه قابل‌قبولی برخوردار است؛ علاوه‌بر‌این اگر طیف اصلاحاتی از جهانگیری، معاون اول روحانی گذر کنند، شاید اقبالشان به‌طرف لاریجانی باشد که در‌این‌صورت رقابت میان رئیسی و لاریجانی‌ست که شور و شوق دیگری هم دارد. کاندیدای دیگری که از طیف نظامیان، قبل از همه رغبت به حضور در سمت ریاست‌جمهوری را علنی کرد، حسین دهقان؛ وزیر دفاع دولت یازدهم است که به‌نظر می‌رسد آرای او نیز زیاد باشد. به‌یقین بین این 592نفر داوطلب ریاست‌جمهوری، شاید براساس سوابق گذشته، بین 10 تا 20نفر تائید صلاحیت شوند و بقیه حائز تائید نشوند. در پایان آرزو می‌کنم که هر شخصی که برای این سمت حساس برگزیده می‌شود، با همه توان به فکر کشور و مردم و مشکلات معیشتی بیش از 50درصد جمعیت کشورمان باشد. آمین.