AFC مخالف ما نیست؛ ما مخالف خودمانیم!

سال‌هاست در بوق و کرنا می‌دمیم که AFC مخالف فوتبال ایران است؛ حال‌آنکه اگر کمی انصاف داشته باشیم، باید بپذیریم که حرکات و اعمال مسئولین، تماشاگران و خود فدراسیون فوتبال ایران، باعث شده که کنفدراسیون فوتبال آسیا یا AFC عملاً حق میزبانی را از تیم‌های فوتبال ایران بگیرد؛ تا‌جایی‌که شیخ‌نشین کوچک خلیج ‌فارس؛ یعنی بحرین، برای مسابقات قاره آسیا، میزبانی را تقبل می‌کند؛ ولی به کشور بزرگ و سرفراز ایران که فوتبالش در سطح ملی بر تارک آسیا می‌درخشد، میزبانی نمی‌دهند؛ درحالی‌که در چندسال‌اخیر حتی به کشور هند که فوتبالش در آسیا درجه 3 به‌حساب می‌آید، نیز میزبانی می‌دهند؛ اما تیم ملی و تیم‌های باشگاهی ما حق ندارند که میزبان مسابقات باشند؛ مسئله‌ای که عملاً حداقل 30‌درصد از کیفیت تیم‌های ما را می‌کاهد و در عوض امتیازات ویژه‌ای به بحرین و سایر کشورهای عربی هدیه می‌کند. در کمال تعجب در طی شش‌سال‌اخیر، مطبوعات، رسانه ملی، فدراسیون‌نشین‌ها و مردم کشور ازطریق شبکه‌های اجتماعی مجازی، همواره، گناه عدم میزبانی ما را به‌پای AFC گذاشته و هدف او را اعمال‌نظر و جانب‌داری از تیم‌های عربی می‌دانند که اگر کمی منصف باشیم و به اعمال خود و رفتار تماشاچیان فوتبال، البته نه همه آنان؛ بلکه تعدادی انگشت‌شمار که به آن‌ها معمولاً تماشاگرنما اطلاق می‌شود، نگاهی بیندازیم، می‌بینیم که با رفتاری به‌دوراز ادب و در عین بی‌تدبیری، خواسته یا حتی ناخواسته در استادیوم‌ها، به اعمالی دست می‌زنند که AFC و فیفا، محیط برگزاری مسابقات در ایران را غیر ایمن قلمداد کنند و ما را از حق مسلم خود که میزبانی‌ست، محروم دارند. احتمالاً همه به یاد می‌آوریم که چند‌سال‌پیش، پرتاب ماده منفجره‌ای به‌نام ترقه به هنگام برگزاری مسابقه فوتبال رسمی، در سطح قاره و در استادیوم آزادی، باعث مجروح شدن کمک‌داور خارجی شد و نمونه‌های بسیاری از این پرتاب‌ها، هتاکی به تیم‌های حریف و پرتاب ترقه در استادیوم وجود دارد که باعث کور‌شدن یک سرباز وظیفه بخت‌برگشته شد؛ سربازی که صد‌البته هیچ گناهی نداشته به‌جز، پرداخت هزینه بلیت مسابقه برای تشویق تیم موردعلاقه‌اش. همچنین می‌توان به زخمی شدن تعدادی از تماشاگران در اثر پرتاب سنگ ازسوی دودسته تماشاگر اشاره داشت که به‌هر‌جهت از‌این‌دست اعمال، در میادین ما فراوان رخ می‌‌دهد و حتی گاه درطول مسابقه دیده شده که داور را تا حد مرگ کتک زدند و صحنه فرار این داور از دست فوتبالیست‌ها و صحنه‌های مشمئزکننده بسیار دیگری، حکایت از بی‌انضباطی تماشاگران و پاره‌ای از فوتبالیست‌های ما دارد که به خود لقب ورزشکار داده‌اند؛ اما بعد از پایان مسابقه، در درون زمین و در‌حالی‌که میلیون‌ها بیننده، از‌طریق سیما، نظاره‌گر کتک‌کاری و پرتاب مشت و لگد از‌سوی آن‌ها و متأسفانه از‌سوی پاره‌ای از مربیان هستند، شرایطی ایجاد می‌شود که سخن از عدم امنیت در زمین‌های ورزش ما به‌میان بیاید و چون این‌روزها هیچ حرکتی از دید فرستنده‌های سیار پخش‌کننده مسابقات، پنهان نمی‌ماند، درنتیجه کشورهای آسیایی هم نظاره‌گر این بی‌تدبیری‌ها می‌شوند؛ اما امروز باید از پاره‌ای از فوتبالیست‌ها و تماشاگران تیفوسی کشورمان، به زشتی یاد کنیم که موجب می‌شود حتی بخشی از این صحنه‌های نامناسب، توسط شبکه‌های اجتماعی و اینترنتی در اسرع‌وقت به اطلاع مقامات بالای فوتبال آسیا برسد؛ تا‌جایی‌که حتی به نوع حرکت زننده گل که فقط نوعی از شادی را بروز می‌دهند، بوی سیاسی می‌دهند و فوتبال ما را در چشم جهانیان، بسیار تیره‌وتار می‌نمایانند؛ پس می‌توان گفت که در آسیا، مسئولین فوتبال، دشمن ما نیستند، دشمن فوتبال ما، حرکات بچه‌گانه فوتبالیست‌های ما درون زمین مسابقه است؛ قطع برق، حرکات زشت و زننده تماشاگرنماها، پرتاب ترقه و نارنجک، درون زمین، است؛ بنابراین کم‌کاری و بی‌تدبیری فوتبال خودمان را به‌پای دشمنی کشورهای همسایه و AFC نگذاریم.