جفای AFC به فوتبال ایران

ورزش در قاره پهناور آسیا، همچنان سلیقه‌ای و «باری‌به‌هر‌جهت» روزگار می‌گذراند. روزگاری که توأم با خفت و خواری برای این قاره و اعمال‌نفوذ شیوخ عرب‌نشین آن‌است‌که پیروزی را با هر قیمتی خریدار هستند. در هیچ قاره‌ای از جهان، غرض‌ورزی و بی‌آبرویی به‌اندازه آسیا رواج نداشته و ندارد که صد‌البته درمورد فوتبال، این بی‌آبرویی در ‌نهایت خود، ساری و جاری‌ست و به‌نظر نمی‌رسد در آسیا که کشورهای خودفروخته‌ای وجود دارند که از قبل با میلیاردها‌دلار بادآورده نفتی، قادر به خرید مجامع بین‌المللی ورزشی هستند، تغییری ایجاد شود و احتمالاً تا سال‌های سال، همچنان در بر همین پاشنه خواهد چرخید. یکی از نمونه‌های ملموس این‌است‌که در همین فوتبال، زمانی که برگزاری مسابقات جهانی فوتبال را به یک کشور کوچک عربی مثل قطر می‌دهند، باید فاتحه فدراسیون بین‌المللی یا فیفا را خواند و پذیرفت که در رأس هرم فوتبال جهان، وقتی بالاترین مرجع اجرایی آن، چندین سفر به قطری دارد که جمعیت آن از کوچک‌ترین استان کشور ما کمتر است، اوج اعمال غرض وجود دارد و ما به‌عینه شاهد این تبعیض‌ها هستیم؛ این‌در‌حالی‌ست‌که چند کشور پیشرفته و ابرقدرت و صنعتی بزرگ جهان، خواهان میزبانی مسابقات جهانی فوتبال بوده‌اند؛ اما این فدراسیون جهانی، به‌سادگی، قلم قرمز بر روی این نوع خواستاران برگزاری جام جهانی می‌کشد و در عوض، میزبانی را در فصل سوزان تابستان، به این شیخ‌نشین می‌دهند که امور خدماتی، فنی، اقتصادی آن به دست هندی‌ها و پاکستانی‌ها اداره می‌شود. اگر این طرز تلقی را به قاره پهناور آسیا، تسری دهیم، وقتی کشور پهناور چین، ژاپن، هندوستان، ایران، پاکستان و سایر کشورهای بزرگ قاره در اداره‌کرد کنفدراسیون فوتبال آسیا یا AFC هیچ نقشی ندارند و رئیس آن از یک شیخ‌نشین کوچک به‌نام بحرین است که برای حفظ نظام خود دست‌به‌دامن سعودی‌هاست؛ درنتیجه باید بسیار زودتر از فیفا، فاتحه آن‌را خواند و حلوای آن‌را تقسیم کرد. این شیوخ از ضعف دیپلماسی ورزشی ما که تصادفاً اداره امور آن در دست غیرورزشی‌ها‌ست، استفاده کرده و با رأی خود، رئیس را از بحرین برمی‌گزینند که با صد افسوس و درنهایت تأسف، در انتخابات AFC همین غیرورزشی‌ها و غیر فوتبالی‌ها به‌هنگام اخذ رأی، درنهایت تعجب، رأی مثبت خود را به‌پای این شیخ بی‌لیاقت بحرینی می‌ریزند تا ایشان بگویند که در ایران، برای برگزاری مسابقات، امنیت لازم وجود ندارد؛ تأسیسات ورزشی ایران ناکافی‌ست؛ قدرت اجرایی مسابقات در ایران ضعیف است و استادیوم‌های ایران فاقد امنیت است؛ زیرا در آن ترقه و نارنجک منفجر می‌کنند و به بهانه‌هایی از‌این‌دست، میزبانی را از کشور ما که دیرزمانی مسابقات المپیاد آسیایی را در تمامی رشته‌ها برگزار کرده است، سلب می‌کنند و برای کمک به بحرین هر جفایی به ورزشکاران ما را عین عدالت می‌دارند. وقتی مسابقات تیم ملی فوتبال ما را در ساعت پنج بعدازظهر یعنی در اوج گرمای هوا، برنامه‌ریزی می‌کنند یا اولین مسابقه را با تیم ملی هنگ‌کنگ، در زمین پر دست‌انداز و به‌اصطلاح در زمین چمن برگزار می‌کنند، یعنی لکه ننگی بر پیشانی کنفدراسیون فوتبال آسیا نقش بسته است؛ چراکه در این زمین، راه رفتن عادی هم با سختی و عدم امنیت همراه است تا چه رسد به یک مسابقه مقدماتی برای حضور در جام جهانی فوتبال! به‌هرروی امیدواریم با تمام این جانب‌داری‌ها از‌سوی AFC، ورزشکاران و فوتبالیست‌های کشور ما که از‌‌نظر استعداد و خلاقیت و چاشنی غیرت، همیشه بر بام آسیا قرار داشته‌‌اند، این‌بار هم با شایستگی، همه این موانع را پشت‌سر گذاشته و جواز حضور در جام جهانی را دریافت کنند تا سیه‌رو شوند کسانی که در آن‌ها غش وجود دارد.