عدم اجرای دور دوم واکسیناسیون

اگر بگوییم درطول تاریخ، کشور و ملت ما، چندان پایبند به برنامه‌ریزی نبوده و برای اجرای هر کاری، حتی مهم و سرنوشت‌ساز، متکی به برنامه زمان‌بندی‌شده نیست، سخنی به‌گزاف و بیراهه نگفته‌ایم؛ به‌طوری‌که پاره‌ای از اوقات با خود فکر می‌کنم با این روش، با یک تاریخ شش‌هزارساله، چگونه دوام آورده‌ایم؟! این تعبیر و تفسیر من در‌این‌برهه حساس که جهان درگیر مبارزه با یک ویروس ناشناس و بی‌رحم است، به‌خوبی عینیت دارد و جای شک و شبهه‌ای در آن نیست. به‌عبارت‌دیگر؛ عادت کرده‌ایم که همه امور را به‌دست تقدیر سپرده، با امید و آرزو و تحقق ان‌شاءالله و ماشاءالله روز را به شب برسانیم و شب را به روز. کما‌اینکه آنجا که پای سلامت یک جامعه در میان باشد، باز‌هم سایه این بی‌تکلیفی یا اگر دوستان بدشان نیاید، بی‌تدبیری، در زندگی ما به‌خوبی احساس می‌شود. این مقدمه را گفتم تا به اصل موضوع مقاله امروز که پیرامون واکسینه‌شدن جمعیت کشور است، قلم‌پردازی کنم. به‌خاطر داریم که وقتی نخستین محموله واکسن وارداتی که قریب 150هزار‌نفر را برای نوبت اول پوشش می‌داد، به کشور رسید، این رویداد بسیار در بوق‌و‌کرنا شد و رسانه ملی پیرامون آن ساعت‌های متمادی برنامه گذاشت؛ رئیس دولت به آن افتخار کرد؛ سخنگوی دولت فراوان سخن گفت و وزیر بهداشت و سخنگویان آن وزارت و حتی اعضای ستاد ملی مبارزه با کرونا، اعلامیه دادند؛ با‌وجودی‌که از قبل ذهنیت چندان مثبتی وجود نداشت و باز یادمان رفت که جریان بسیاری از امور و کارها در کشور ما به‌شکل باری‌به‌هر‌جهت ساری و جاری‌ست. باورمان شد که سیل واردات واکسن، آن‌هم از نوع متنوع آن به‌زودی همه مردم، یا دست‌ِکم تمام افراد آسیب‌پذیر جامعه و به‌ویژه 50‌ساله‌ها به بالا را زیرپوشش قرار می‌دهد و از‌آنجایی‌که دو تا سه محموله، مجدداً وارد کشور شد، باز‌هم به روال معمول، ورزشکاران، هنرمندان، اقشار شاغل در خدمات عمومی و شهرداری‌ها و بالاخره کادر درمانی کشور را که به‌شدت درمعرض ابتلای به این ویروس بودند، برای نوبت اول واکسینه کردیم که متأسفانه به‌علت عدم برنامه‌ریزی صحیح، برای واکسینه نوبت دوم، به‌علت عدم واردات واکسن، در تاریخ‌هایی که برای واکسیناسیون نوبت دوم افراد مشخص کرده‌اند، عملاً انجام آن غیرممکن است؛ و حالا کم‌کم موجی از نگرانی این افراد منتظر واکسن را در خود فرو برده است. حالا هم که به این مرحله رسیده‌ایم، نه سخنگوی دولت حرف می‌زند و نه سایر مسئولین ذی‌ربط و باز‌هم یک پرسش آشنای «چه کنم؟ چه کنم؟»، حاکم بر افکار و اعمال قشر بزرگی از کشور شده است؛ یعنی اگر در موعد معین برای واکسیناسیون نوبت دوم افراد، واکسن موجود نباشد که حتماً همین‌گونه است، باز شایعه پشت شایعه خواهد آمد و از‌پس‌آن، نگرانی و استرس، واکسینه‌شده‌های دور اول را احاطه می‌کند؛ به‌خصوص کسانی‌که از واکسن سینوفارم چینی استفاده کرده‌اند؛ که براساس تائید مراجع پزشکی جهان، موفقیت یا اعتبار آن برای واکسینه‌شدن 50 تا 70‌درصد است و درنتیجه چون اعتبار آن کم است، اگر با عدم اعتماد همراه شود، چه‌بسا حتی دو نوبت تزریق آن‌هم نتواند اثر صد‌درصدی داشته باشد. اینک ما مانده‌ایم و وعده‌های محقق‌نشده مسئولین و باز بسان همیشه باید دست به دعا ببریم، آرزو و تمنا کنیم که خداوند رحمان و کریم، چترش را همچنان بر سر مردم ما و به‌خصوص مبتلایان به کرونا، گسترده و باز نگه دارد و دولت هم بتواند در ماه آخرین خدمتگزاری، از این آزمون سخت، ان‌شاءالله موفق بیرون بیاید. آمین.