طالبان در راه است

عجب روزگار غریبی‌ست. ظاهراً بعضی‌ها زندگی را دوره‌ای تسلسلی می‌دانند یا ازنظر گیاهی و نظایر آن به چرخه زندگی معتقدند؛ درنتیجه در تاریخ ملت‌ها نیز چنین پندار و باوری حاکم است و ما هم خواسته یا ناخواسته معادلات ممکن و غیرممکن اطرافمان را باید بپذیریم. به‌راستی چرا در جهان سوم، کشوری مانند افغانستان، با چنان پیشینه آبرومند و قوی، باید دستخوش امیال و نقشه‌های ابرقدرتان باشد که در هر زمان، نسخه موردنظرشان را برای این کشور پیچیده و به خورد اهالی آن می‌دهند؟! اگر به گذشته افغانستان ناخنک بزنیم، پس از سقوط ظاهرشاه؛ پادشاه آن کشور و جایگزینی حکومت جمهوری به‌جای آن، مردم نجیب و مسلمان این کشور، مجبور شده‌اند هر‌روز به رنگی دربیایند و هر‌زمان نوعی از حکومت را در کشورشان شاهد باشند. به‌هرروی وقتی اتحاد جماهیر شوروی با نفوذ از‌طریق تاجیکستان و با پیاده‌کردن ارتش سرخ خود در افغانستان، مبادرت به ایجاد حزب پرچم کردند، مخالفین این یورش شوروی، سال‌های بسیاری را در خفا و با پشتیبانی غرب و اروپا و در رأس آن آمریکا، شروع به آموزش کرده و ذره‌ذره با کمک تسلیحاتی و مالی بلوک غرب، عملاً این کشور را به دو جناح غربی و شرقی تقسیم کردند. جناح شرق با حضور و تجهیز کمونیست‌ها و روی‌کار‌آوردن ببرک کارمل، توانست ریشه‌های این کشور فارسی‌زبان را خشک کند و آنچه در توان داشت در راه لطمه‌زدن به ایمان قوی مسلمانان افغانستان به‌کار بست. از‌سوی‌دیگر؛ غربی‌ها با کمک مستمر نظامی، تسلیحاتی، از روستاها و قبایل دورافتاده، حرکت‌هایی درجهت تضعیف کمونیست‌ها را آغاز کردند و از ایمان قوی مردم افغانستان بهره بردند و آن‌قدر جوخه‌های تخریب و انفجار ساختند تا مرکز کشور؛ یعنی کابل که مقر اصلی کمونیست‌ها بود به‌کلی ناامن شد؛ تا‌جایی‌که شرقی‌ها فرار را بر قرار ترجیح دادند و شبانه تانک‌ها و زرادخانه‌ها را از صحنه خارج کردند. بدین‌ترتیب حزب پرچم و حکومت کمونیستی و دست‌نشانده بلوک شرق، افغانستان را رها کرده و این‌بار تمام افغانستان به‌دست ائتلاف غربی‌ها افتاد و ده‌ها هزار نیروی نظامی آمریکایی و اقمار غربی او، در سراسر افغانستان، با تجهیز اسلام‌گرایان، حکومت مذهبی را به‌نوعی تقدیم اسلام‌گرایان و طالبان کردند. این‌بار، افغانستان صحنه یک حکومت اسلامی بسیار سختگیر به‌نام طالبان شد و چون آن‌ها براساس اعتقادشان حکومت را به‌دست گرفتند، ناراضیان بسیار زیادی به‌وجود آمد و غربی‌ها بار دیگر توطئه جدیدی را آغاز کردند تا رهبری اسلام‌گرایان سخت‌گیر از‌بین‌برود و در اصل با یک دموکراسی دسته‌جمعی، حکومت یا نظام جمهوری اسلامی افغانستان را دایر کردند و در طی این‌مدت حامد کرزای و اشرف غنی را در ظاهر به‌نام دموکراسی و از‌طریق رأی‌گیری به ریاست‌جمهوری رساندند. باز‌هم توطئه آمریکایی آغاز شد؛ طالبان با آمریکا راجع‌به آینده افغانستان در قطر مذاکره کردند و نیروهای ائتلاف از افغانستان خارج شدند و طالبان منتظر‌الحکومت، ذره‌ذره از روستاها و شهرهای کوچک شروع به پیشروی کرده و درکنار یورش، از‌نظر دیپلماسی با غربی‌ها و روسیه پوتین، ایران و سایر همسایگان مذاکره کردند تا شاید به‌زودی گروه طالبان در کابل اعلام حکومت اسلامی کند. متأسفانه این، داستان غم‌انگیزی‌ست که ابرقدرتان چه غرب و چه شرق، شر خود را از سر جوامع جهانی کم نمی‌کنند تا ملت‌ها خود تصمیم بگیرند و خود حاکم کشورشان شوند و این دور تسلسل باز‌هم تکرار می‌شود؛ به‌نحوی‌که بگویند زندگی تکرارِ تکرار است. خدایا خودت حافظ کشورهای مسلمان باش تا از شر شیاطین مصون باشند.