کد خبر:
220597
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۰ چهارشنبه ۶ مرداد -
08:03
تعطیلی بی‌نتیجه یک‌هفته‌ای
علی‌اکبر بهبهانی
کرونا، مهمان ناخوانده‌ای‌ست که در تمام دنیا، برنامه‌های عادی روزانه ساکنان این کره خاکی را برهم زده و آن‌قدر تلفات مادی و معنوی و انسانی بر جای گذاشته که شاید پس از نابودی آن، بسیاری از کشورها، ده‌ها سال باید کار و کوشش کنند تا جبران ضایعات وارده باشد؛ البته نزدیک به 10میلیون تلفات انسانی آن، هرگز جبران‌شدنی نیست و بسیاری از خانواده‌ها را تا عمر دارند سوگوار از‌دست‌دادن اعضای خانواده کرده است؛ اما در کشور ما ظاهراً تصمیم‌گیری خلق‌الساعه و حتی غیرکارشناسانه مسئولین، ذره‌ذره مردم را به واکنشی غیرعادی وادار کرده است؛ از‌جمله‌اینکه در هفته گذشته به‌یک‌باره خبر از تعطیل اجباری و عمومی استان تهران داده شد که برخلاف تعطیلی‌های 18ماهه اخیر، حتی ادارات و بانک‌ها نیز تعطیل شدند و صد‌البته به‌واسطه قرمز‌بودن تهران، براساس پروتکل‌ها و مصوبات کمیته ملی مبارزه با ویروس کرونا، صنوف مختلف هم می‌بایست تعطیل می‌کردند که جای بحث و اماواگرهای بسیاری داشت. اولاً صنوف تهران این دستور یا خواست ستاد ملی مبارزه با کرونا را اجرا نکرده و تمام مغازه‌ها به کار معمول خود، مشغول بودند که این دوگانگی برای اولین‌بار صورت گرفت؛ زیرا تاکنون مردم تهران همیشه گوش‌به‌فرمان بوده‌اند و در تمام اعیاد و مراسم مذهبی، خودخواسته، کار و فعالیت را تعطیل کرده‌اند؛ اما چرا این‌بار به خواست دولت وقعی ننهاده‌اند؟ ریشه این واکنش را می‌توان در اوضاع نامساعد کسب‌و‌کار دانست که کرونا تقریباً عنان کار را از دست همه خارج کرده است. شاید طبیعی‌ست؛ مغازه‌داری که باید درپایان ماه اجاره محل خود را بپردازد؛ در آخر تیر‌ماه، مالیات سالانه را بپردازد و هزینه بیمه را پرداخت کند؛ با این تعطیلی‌های ناخواسته، نمی‌تواند کنار بیاید؛ اما وقتی به‌مدت یک‌هفته، ادارات دولتی و بانک‌ها تعطیل میشوند، آن‌قدر اشکال ایجاد می‌شود که چرخه منظم بده‌و‌بستان‌های مغازه‌داران و بازرگانان عملاً دچار رکود و وقفه می‌شود و چه‌بسا بسیاری از ادارات و سازمان‌ها و شرکت‌ها نتوانسته‌اند حقوق کارکنان خود را پرداخت کنند؛ یعنی عملاً قشر حقوق‌بگیر را در تنگنا قرار داده‌ایم و متأسفانه با‌این‌تعطیلی، اگر توانسته باشیم تهران را در حد کمی قرنطینه کرده باشیم، سه استان شمالی کشور را به‌مخاطره جدی انداخته‌ایم؛ زیرا تصاویر منعکس‌شده در تلویزیون و ماهواره‌ها و به‌خصوص شبکه‌های اجتماعی و مجازی، حکایت از کیلومترها ترافیک جاده‌ای به‌خصوص در جاده‌های شمالی کشور، دارد و چنین صحنه‌هایی در‌این‌مدت ده‌ها بار تکرار شده و در‌نهایت تأسف، مردم غیرمتعهد، با هر تعطیلی دو‌روزه و بیش‌تر، شال و کلاه کرده، راهی مازندران، گیلان و گلستان میشوند که خود به‌شدت درگیر این ویروس و البته از نوع دلتای بی‌رحم آن هستند. حضور متراکم بیش از سه‌میلیون‌نفر در این سه استان، به‌یقین شمار مبتلایان این استان‌ها را بیش‌تر کرده و درنتیجه جان‌باختگان آن‌مناطق هم افزون و افزون‌تر میشوند. اینک ما مانده‌ایم و این‌همه سؤال‌های بی‌جواب، آن‌هم از‌سوی مسئولین تصمیم‌گیری‌های خلق‌الساعه و در‌کنار‌‌آن وعده‌های این دولت خدمتگزار که قرار بوده در سه‌ماهه‌اول سال 1400 تمام افراد بالای50سال کشور را واکسینه کند؛ وعده‌ای که هرگز محقق نشده است. می‌گویند که قرار بوده است از هند دومیلیون‌دُز واکسن وارد شود؛ اما خلف‌وعده کرده و تحویل نداده است. روسیه قرار بوده که چند‌میلیون‌دُز واکسن بدهد و او هم وفای به عهد نکرده است. واکسن‌های چینی به‌میزان لازم وارد نشده؛ درحالی‌که هنوز عده‌ای از مردم کشور با گذشت بیش از یک‌ماه موفق نشده‌اند دُز دوم واکسن چینی را دریافت کنند. وعده ساخت واکسن‌های وطنی هم که قرار بوده است آن‌قدر تولید شود که به‌میزان قابل‌توجهی به خارج هم صادر شود، هنوز محقق نشده است؛ تا‌اینکه بالاخره معاون وزیر بهداشت با صراحت از مردم عذرخواهی کرده و علت نبود واکسن را وعده‌های محقق‌نشده کشورهای خارجی دانسته است. امیدواریم دولت جدید بتواند با تقویت مؤسسه‌های پزشکی و دارویی داخلی که درزمینه تولید واکسن پیشرو هستند، مقدمات تولید انبوه واکسن ایرانی را فراهم کند و شاهد نابودی هر‌چه‌زودتر این ویروس منحوس باشیم. آمین.