کد خبر:
250682
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۰ چهارشنبه ۳ شهريور -
08:05
سخن مدیرمسئول
کاش وزارت بهداشت و پیشگیری می‌داشتیم
علی‌اکبر بهبهانی
تا‌آنجا‌که به‌یاد دارم و به‌قول‌معروف، سنم قد می‌دهد؛ وزارت بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی، ده‌ها‌بار تعویض نام داشته و هر دولتی بر سر کار آمد، نام آن‌را با طبع و نظر خود تعیین کرد. از وزارت یا اداره‌کل شفائیه یا شفاخانه گرفته تا بهداری و در 40سال‌اخیر، با چند‌بار تغییر، با آخرین عنوان آن، که وزارت بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی‌نام دارد، امور کلان درمانی کشور را عهده‌دار است. به‌راستی اما با تغییر نام، ماهیت یا اثر وجودی هم تغییر می‌یابد؟ به‌یقین پاسخ، منفی‌ست؛ چون در کشورهای در‌حال‌رشد یا در‌حال‌توسعه، نام‌ها کار نمی‌کنند، بلکه عمل ملاک است؛ بدین‌صورت‌که به‌گفته قدمای باذوق، «به عمل کار برآید، به سخن‌دانی نیست»؛ درنتیجه می‌گوییم که ملاک خدمت به مردم و یا خدمت‌گزاری، ارائه کار خوب، شایسته و صالحه است؛ اما چرا امروز قرار است پا در کفش بهداشت و درمانی‌ها کنیم؟! پاسخ، بسیار‌ساده است؛ اولاً با اوضاع‌و‌احوال کرونایی باید از سر صدق و صفا و قدردانی و به‌پاس زحمات طاقت‌فرسای جامعه پزشکی کشور، از خدمتگزار جزء گرفته تا کارکنان خدماتی و پرستار و پزشک، برای آن‌ها آرزوی سلامت و توفیق کرد و از خدای خوبی‌ها برایشان صبر و بردباری درراستای تحمل این‌همه سختی و مشقت داشت؛ و بازهم باید امیدوار باشیم و آرزو کنیم که نام بهداشت‌و‌درمان، به بهداشت و پیشگیری تغییر پیدا کند؛ چرا‌که اگر وضعیت بهداشت در کشور به‌حد ایدئال برسد و به‌طور‌کلی بهداشت همگانی شود، ما بسیار کمتر به درمان نیازمند می‌شویم که در‌آن‌صورت مکمل بهداشت برای ما، پیشگیری می‌شود. در‌صورت ایجاد این‌شرایط، وظایف مردم و دولت، مشخص شده و تداخل وظیفه را شاهد نمی‌شویم. ازسوی‌دیگر؛ وظایف مردم برای حفظ سلامتی تا حد واجب و ضروری ارزش پیدا می‌کند؛ مسئله‌ای که باید آن‌را از اهم وظایف انسانی دانست و دایره‌اش بسیار گسترده و فراگیر است؛ اینکه هر فردی برای سلامت خود و جامعه، باید مسئولیت‌پذیر شود؛ یعنی به منِ انسان که اشرف مخلوقات می‌گویند، ازسوی جامعه وظایفی واگذار شده که باید آن‌را لحاظ کنیم. از مهم‌ترین این وظایف، رعایت بهداشت فردی و اجتماعی‌ست. اگر برای بهداشت و سلامت فردی، نوع تغذیه، تحرک جسمی، تعادل جسم و روح و آموزش‌پذیری را بسان فرایض دینی محترم و واجب بدانیم، هرگز نیاز نیست که وزارتخانه‌ای امور بهداشت، درمان و آموزش پزشکی را به مردم یاد داده یا الزام کند؛ کمااینکه در گذشته‌های دور، حتی روستاها که معمولاً نسبت به شهر، امکانات بهداشتی کمتری دارند، درمقایسه‌با این‌روزها تا‌بدین‌حد گرفتار دکتر و درمان نبودند و درنتیجه اگر بپذیریم که با توسعه شهری و پس از نیمه اول قرن بیستم که تحول عمده‌ای در زندگی مردم ایجاد شده، درمی‌یابیم که تکنولوژی باعث شده مردم با کار کمتر و تحرک بسیار‌کمتر و برخورداری از مواهب فناوری، از ادامه فعالیت و تحرک فردی بازمانند و به‌جای‌آن با تغذیه بیشتر و بهتر و داشتن اوقات فراغت و استراحت افزون‌تر، متوسط وزن افراد جوامع به‌نحو قابل‌توجهی افزوده شده است؛ به‌ویژه با نوع تغذیه فست‌فودی، جامعه تنبل‌تری را در قرن 21 شاهد هستیم که به انواع بیماری‌های قدیمی و نوظهور جدید، مبتلا شده و تقریباً تمام مردم، نیاز به درمان پیدا کرده‌اند. بدیهی‌ست؛ اگر همچنان شرایط زندگی بدین‌نحو ادامه یابد، نسل آینده باید مرتباً از این دکتر به آن دکتر و از این بیمارستان به بیمارستانی دیگر مراجعه کند تا احیاناً درمان شود. همین کرونا، نمونه‌ای عینی از بی‌توجهی مردم و دولت پیشین به امر پیشگیری بود که آمار مبتلایان و جان‌باختگان ما را از همسایگانمان بسیاربیشتر کرده است. چه‌بسا اگر واکسن به‌موقع به‌دست مردم می‌رسید، امروز شاهد پر‌شدن بیمارستان‌ها، شلوغی داروخانه‌ها و هزینه‌های سرسام‌آور درمان نبودیم و آن‌گاه وزارتی به‌نام بهداشت و پیشگیری و آموزش پزشکی داشتیم. آمین.