دانش‌آموزان را قربانی نکنیم

پس از تشکیل دولت سیزدهم و آغاز رسمی دولت رئیسی، در‌این‌روزها از‌سوی مسئولین بهداشتی، سخن از آغاز‌به‌کار مدارس و دانشگاه‌ها به‌صورت حضوری‌ست که بعضاً از روی احساس وظیفه و نه از جنبه کارشناسی‌شده بیان می‌شود. حال‌آنکه برای آغاز سال تحصیلی جدید، هماهنگی بسیاری از دستگاه‌های دولتی، شرکت‌ها و بخش‌های خصوصی لازم‌الاجراست و اینکه مسئولین بهداشتی عنوان کنند مدارس و دانشگاه‌ها حضوری‌ست، اگر سخنی به‌گزاف گفته نشده و هدف و نیت گویندگان صد‌درصد براساس وظیفه و خدمت باشد، بازهم نمی‌توان براین‌اساس سرنوشت 15‌میلیون دانش‌آموز و دانشجو را در‌حالی‌که هنوز شمار جان‌باختگان سه‌رقمی‌ست و تعداد مبتلایان چند‌ده‌هزار‌نفر، سرسری گرفت. به‌نظر می‌رسد که بدون‌ملاحظه و موشکافی دقیق اوضاع در کنار بررسی و کارشناسی‌های معتبر، نمی‌توان چنین ادعایی را مطرح کرد و نوید آغاز سال تحصیلی جدید را به‌صورت حضوری نمی‌توان چندان جدی گرفت. درعین‌حال گفتن این سخنان در‌حالی‌که کووید-19 نمونه‌های جدید تکامل‌یافته‌ای از خود را بروز داده است، کمی عجیب به‌نظر می‌رسد. به‌راستی با چه تدبیری و تحت چه شرایطی خانواده‌ها فرزندان خود را برای آموزش به بیرون از فضای خانه بفرستند؟ درصورتی‌که براساس آخرین آمارها بیش از 40‌درصد جان‌باختگان پس از ظهور نوع دلتا را افراد زیر 40‌ سال تشکیل می‌دهد. اینک با یک حساب سرانگشتی، وقتی‌که 20‌میلیون فرد زیر 20‌ساله در کشور داریم، علت مرگ‌و‌میر کمتر افراد بالای 40‌سال، حکایت از واکسینه‌شدن افراد 50‌ سال ‌به‌ بالا دارد که حداقل یک نوبت واکسینه شده‌اند؛ حتی اگر تزریق واکسن، تا حدود 30‌درصد مقاومت آنان را در برابر کرونا تضمین کرده باشد. ازسوی‌دیگر؛ باتوجه‌به‌اینکه تا اوایل مهر‌ماه هم امکان ندارد یا بعید می‌نماید که همه افراد 40 سال به بالا واکسینه شده باشند؛ بنابراین خودخواسته افراد زیر 20 سال را که به‌نوعی یا دانش‌آموز و دانشجو هستند یا به‌صورت‌فعال در جامعه حضور فیزیکی دارند، به‌سوی ابتلا‌به‌کرونا روانه می‌کنیم. نکته دیگر اینکه، این‌روزها بسیاری از تخت‌های بیمارستانی را کودکانی تشکیل داده‌اند که در مجاورت اعضای خانواده به کرونا مبتلا شده‌اند؛ حال اگر درنظر بگیریم که کلاس‌های درسی ما دارای دستگاه‌های تهویه هوای مناسب نباشند و با علم به اینکه اغلب در فضای 20 تا 30‌متری باید حدود 30 دانش‌آموز اسکان داده شوند، به‌یقین حتی یک فاصله 20‌سانتیمتری هم نمی‌تواند آن‌ها را از هم جدا کرده و کافی‌ست که فقط یک‌نفر مبتلای به کووید-19 در کلاس حضور پیدا کند تا در کوتاه‌ترین‌زمان ممکن، همه کلاس را آلوده کرده و تمام دانش‌آموزانی که درمعرض او قرار داشته‌اند کرونا بگیرند. حتی در جریان رفت‌و‌آمد و در سرویس‌های عمومی حمل‌و‌نقل و حتی در ضمن پیاده‌روی نیز مردم و به‌ویژه دانش‌آموزان به‌شدت درمعرض ابتلا به بیماری هستند. باتمام این‌اوصاف، اگر همه این مشکلات را عادی بپنداریم که به‌یقین پنداری غلط است، آیا ما توانسته‌ایم تاکنون بیش از 10‌درصد جمعیت کشور را واکسینه کنیم؟ و بازهم اگر بتوانیم تا آغاز مهرماه و شروع سال تحصیلی، روزانه در بهترین حالت ممکن، 400‌نفر را در روز واکسینه کنیم، در 20‌روز باقیمانده تا آغاز سال تحصیلی، به‌شکل‌خوش‌بینانه، هشت‌میلیون‌نفر را برای یک نوبت واکسینه خواهیم کرد و بااین‌حساب چه تضمینی وجود دارد که حدود 20میلیون فرد زیر 20 سال را هر روز به‌مدت 6 تا 8 ساعت در محیط‌هایی که به‌هیچ‌وجه رعایت مسایل بهداشتی به‌شکل مطلوب در آن‌ها نمی‌شود و حفظ فواصل اجتماعی تقریباً غیرممکن است، رها کنیم تا به اصطلاح آموزش حضوری ببینند؟ و خطری متوجه آن‌ها نشود؟! این نوع آموزش، هرچندکه بازده بسیار بیشتری درمقایسه‌با آموزش از راه دور دارد؛ اما اگر فقط یک‌نفر قربانی کرونا شود، آیا ما می‌توانیم آسوده‌خاطر باشیم و جان سرمایه‌های کشور را که وجودشان نه‌تنها برای خانواده‌ها بلکه برای آینده ایران عزیز، ضروری و حیاتی‌ست، به خطر بیندازیم؟ با‌این‌حال، امیدواریم که مسئولان همه جوانب را درنظر بگیرند و بهترین و سالم‌ترین نوع آموزش را برای سال تحصیلی جدید، توصیه کنند تا خانواده‌ها، به‌این‌اندازه دغدغه عزیزانشان را نداشته باشند.