آخرین خبرها
خبرهای پربیننده
سرنوشت غم‌انگیز آوارگان افغانستان
کد خبر: 260749 | تاریخ مخابره: ۱۴۰۰ چهارشنبه ۱۷ شهريور - 08:07

سخن مدیرمسئول

سرنوشت غم‌انگیز آوارگان افغانستان

علی‌اکبر بهبهانی

به‌راستی بشر تاچه‌زمانی باید درد و رنج بکشد و ناخواسته تسلیم سرنوشتی شود که دیگران برایش رقم زده‌اند؟ حال این یک گفته عادی و معمولی برای یک فرد نه بلکه برای یک کشور، یک ملت و یک قوم است؛ اینکه کشوری به‌نام افغانستان نمی‌تواند یا اجازه ندارد برای زیست و چگونه‌زیستن و در کجا زیستن خود تصمیم بگیرد و دیگران خود را در تعیین سرنوشت او محق می‌دانند. پس کو آن‌همه ادعای حقوق بشر و آزادی‌های فرد و نسخه‌هایی ازاین‌دست‌که باید ابرقدرتان بپیچند و آن‌را زورخور کرده و در حلقوم از‌پیش‌خفه‌شده افراد بریزند برای اینکه ابرقدرت شده‌اند؟! و باز به‌راستی آمریکا یا غرب و اروپا و چین و روسیه و حتی یک کشور درمانده از قافله تمدن و اقتصاد به‌نام پاکستان، این حق را براساس چه قانونی به‌دست آورده که در کشور فارسی‌زبان با تاریخی درخشان بسان خوکچه آزمایشگاهی، هر بلایی که دلشان بخواهد بر سر کشور و مردم به‌شدت فقیر و گرسنه آن بیاورند؟ آن‌هم وقتی‌که در سازمان ملل و جوامع و کنفرانس‌ها و در مجالس و کنگره‌های آن‌چنانی فریاد برمی‌آورید که در همه دنیا آزادی نیست. بس کنید! اگر آزادی نیست که هروقت اراده کنید به کشورها لشکرکشی کنید، قوانین و شئون دینی آنان را نادیده بگیرید و آنگاه این یورش و لشکرکشی را به‌نام کمک به خورد آن مردم بدهید، زهی‌ خیال باطل! شما کشورها را به‌حال‌خود بگذارید؛ در نظام آنان رخنه نکنید و اجازه دهید که این ملت‌ها خودشان نظام و قوانین خود را برگزینند و دایه مهربان‌تر از مادر نشوید. باز روی سخن با حامیان توده‌های ملت‌هاست که بعضاً ابرقدرتان هستند و تأکید می‌کنیم که شما در امور و صلاح کشورمان دخالت نکنید و لطفاً دلتان برای ما نسوزد. آزادی‌خواهان جهان و به‌خصوص کشورهای توسعه‌نیافته و حتی کشورهای در‌حال‌توسعه، بیش از یک‌ماه است که صحنه‌های وحشتناکی را در افغانستان دیدند و می‌بینند که چگونه دور از شأن انسان با مردم در فرودگاه و اطراف آن رفتار می‌کردید و باز‌هم می‌گویید که برای کمک آمده‌ایم؟! اگر نیت شما کمک بود، چرا 20سال‌پیش آمدید و چرا حالا می‌روید؟ درطول 20‌سال حضور نظامی شما دراین‌کشور مسلمان، به‌غیراز ترور، انفجار، قتل و کشتار، چه تحفه‌ای به آنان دادید؟ و در ‌نهایت ‌تأسف به‌وقت رفتن و در‌اصطلاح فرار گروهی، حدود 200هزار‌نفر از این مردم را در هواپیماهای باری جای دادید و با خودتان بردید که مثلاً به اینان کمک کنید؟ کدامین کمک؟ ظاهراً 120هزار‌نفر از مردم بی‌پناه و آواره کشور افغانستان را با خود بردید که مثلاً در پوشش شما باشند و به‌عنوان پناهنده آن‌ها را بپذیرید؟ و 20هزار‌نفر هم به کشور انگلیس برده شدند که هنوز خود را در قامت بریتانیای کبیر می‌داند و در 100‌سال‌گذشته سیر و زندگی می‌کند که کارش استعمار و استثمار کشورها بود تا از دسترنج آنان، کاخ‌های عظیم برقرار کند؟ و حالا برای این 20هزار‌نفر در کشور شما از هم‌اکنون شروع به جمع‌آوری البسه و مایحتاج اولیه، از مردم کرده‌اید که یعنی ژست خیرخواهانه بگیرید که افغانی‌ها بی‌پناه‌اند و فقیر. خیر! اگر قدوم نحس شما از اول به افغانستان نمی‌آمد و بازور، به این کشور وارد نمی‌شدید، اینک 200هزار‌نفر زن و مرد و کودک، آواره روزگار نمی‌شدند تا چشم‌هایشان به دست‌های توانای شما دوخته شود. این مردم، شایسته احترام و تکریم هستند. دارای تاریخی درخشان هستند. با آنان با مهربانی و عطوفت رفتار کنید؛ نه از روی کبر و غرور که مدت‌هاست ابهت و سروری شما به سر آمده است. همچنین باید آرزو کنیم که کشور دوست و همسایه ما از‌این‌به‌بعد باتدبیر و اندیشه، در راه ساختن کشوری آباد و بدون خشونت و در کمال وفاداری به کشورشان، تمامی هم‌وغم خود را معطوف به سازندگی کنند و دیگر شاهد ترور، انفجار و قتل و کشتار نباشند.

ارسال دیدگاه شما

بالای صفحه