مردم افغانستان و فروش داروندار برای قوت لایموت

روزگار غریبی‌ست! بیش از پنج‌میلیارد‌نفر در کره خاکی، به‌اصطلاح زیست می‌کنند؛ اما آیا واقعاً می‌توان گفت که همه این آدمیان زندگی می‌کنند؟ به‌یقین نفس‌کشیدن با درد و رنج، زیستن نیست؛ بلکه نوعی مرگ تدریجی‌ست که متأسفانه زورگویان جهانی، به بیش از چهارمیلیارد نفر از سکنه کره خاکی روا می‌دارند. وجدان‌های بین‌المللی را نیز خیالی نیست که در این دنیای دیوانه، دیوانه دیوانه، هر‌کس در هر لباس و مقامی، هر‌چقدر خواست و در توان دارد، به ضعفا و مستمندان ظلم روا بدارد و باز‌هم اسم آن‌را دفاع از حقوق بشر بنامند. کدامین حقوق بشری؟ براساس کدامین حق به خودتان اجازه داده‌اید با چماقی به‌نام تحریم و با سلاحی به‌نام دفاع از حقوق مردم، بدون اجازه به کشورهای کوچک یورش ببرید و جان و مال مردم آن مناطق را به خطر بیندازید؛ آن‌هم با برچسب دفاع از حقوق مردم؟! به شما آمریکایی‌ها و شما روس‌ها چندنفر از مردم افغانستان اجازه دادند که با لشکری از سرباز مسلح و با انواع و اقسام تجهیزات پیشرفته وارد خاک آن‌ها شوید؛ آن‌را اشغال کنید؛ تمدن منحرف خود را به کشورهای اسلامی تحمیل کنید؛ منابع عظیم این کشورها را غارت کنید و در فردایی دیگر، تغییر موضع بدهید و گروهی دیگر را حاکم بر سرنوشت آن کشورها کنید؟ و باز روز از نو، روزی هم از نو! گناه این جهان‌سومی‌ها چیست؟ پس سازمان ملل چه‌کاره است؟ سازمان‌های جهانی باآن‌همه بودجه و هزینه و دم‌و‌دستگاه، برای این بشر چه کرده‌‌اند که اسم آن‌را دفاع از بشر نامیده‌اند؟ آیا مردم سوریه، یمن و فلسطین نیاز به قیم دارند که با نقشه‌های شوم، سال‌های بسیاری‌ست که مردم دردمند آن دیاران باید پیوسته در جنگ‌وگریز و انفجار باشند؟ و اما مردم دردمند، دوست، برادر و مسلمان افغانستان چرا باید هر‌روز به رنگی دربیایند و با ساز شما همراه شوند؟ روی صحبت با شما گروه ائتلافی‌ست که 20‌سال بر جان و مال و سرنوشت افغانستان حاکم شده و به‌اصطلاح، مردم را با تمدنتان آشنا کردید؛ متوجه هستید که با حضور شما چندین‌هزار سرباز افغانی و ده‌ها‌هزار زن و کودک افغانی، قربانی ترورهای کور داعش، القاعده و طالبان شدند و شما عملاً هیچ کاری از دستتان ساخته نبود و این مردم بی‌پناه افغان بودند که هر‌روز را با داغ عزیزان شب می‌کردند و شما هم هیچ اقدامی نمی‌توانستید صورت دهید تا شاید ترور و انفجار خاتمه یابد. 20‌سال طول کشید تا شما به‌خود بیایید و فرار را بر قرار ترجیح دهید و صدها‌هزار نفر را گرسنه‌تر از گذشته، در کشوری قدیمی با پنج‌هزار‌سال تاریخ به حال خود رها کنید تا اگر در اثر ترورهای 20‌ساله‌اخیر، جان سالم به دربرده‌اند، در اثر فقر و گرسنگی، با مرگ تدریجی از صحنه روزگار خارج شوند. به‌راستی شما از فرارتان بعد از 20‌سال و با‌آن‌همه سلاح و تجهیزات پیشرفته که از خود بر جای گذاشتید، چه افتخاری می‌کنید؟ به چه‌چیز مفتخرید وقتی‌که کشوری را 20‌سال اشغال کرده و سپس آن‌را بدون دفاع رها کردید و جان به سلامت بردید و یک جمعیت چندین‌میلیونی گرسنه را تنها گذاشتید؟ وقتی این‌روزها تلویزیون‌های بین‌المللی، خیابان‌های افغانستان را نشان می‌دهند که مردان و زنان فرش زیر پا، تخت و گهواره و پنکه خود را درمعرض فروش قرار داده‌اند تا حداقل بتوانند قوت لایموتی را تهیه کنند و چند‌صباحی‌بیشتر زنده بمانند، دل هر انسانی به درد می‌آید. حالا کجا هستند نادیان بین‌المللی؟ چرا چشم‌ها کور شده و گوش‌ها کر شده است؟ چرا این کشور، این‌روزها به‌شدت غریب و دردمند شده است؟ آیا تمام این مصائب ناشی از دروغ و نیرنگ و زیاده‌خواهی ابرقدرتان نبوده است؟ چرا وقتی یک ترور در فلسطین اشغالی صورت می‌گیرد، همه کشورهای پیشرفته جهان، تشکیل جلسه شورای امنیت را می‌خواهند؛ اما در افغانستان باید برای سیر‌کردن شکم و ادامه حیات، فرش و نمد زیر پا فروخته شود؟ با شما هستیم ای مدافعان حقوق بشر! چرا خاموش نشسته‌اید؟