کرونا در کشور، زنان را بیکار کرده است

به‌راستی در 100‌سال‌اخیر، هیچ بیماری نتوانسته است از نظر جانی و مالی به‌اندازه کووید-19 به جامعه بشری زیان وارد کند. این بلای آسمانی یا بهتر است بگوییم نتیجه انجام یک آزمایش توسط انسان‌هایی خاص در یک کشور و از درون یک آزمایشگاه، توانسته است در مدت کوتاهی در حدود سه‌ماه، تمام کشورهای این کره خاکی را آلوده کند؛ تا‌جایی‌که قریب به 100‌میلیون کشته برجای گذاشته و چند‌برابر آن‌را بیمار و مبتلا کرده است؛ البته حضور این ویروس، آن‌قدر فراگیر شد که اقتصاد کشورها را نیز به‌شدت تحت‌تأثیر قرار داده و میلیون‌ها‌نفر را از کار بیکار کرده یا حتی از هستی ساقط کرده است. تعطیلی مداوم مدارس و دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی علمی و فنی، حتی به فرهنگ کشورها که زیربنای هر کشوری‌ست نیز آسیب جدی وارد کرده است؛ بنابراین، به‌بهانه بیکاری، سرمقاله امروز را به میلیون‌ها بیکاری که ازاین‌نظر، هم‌اینک روزهای سختی را سپری می‌کنند اختصاص داده‌ایم و آمارگونه اطلاعاتی را تقدیم خوانندگان می‌کنیم. براساس گزارش مشروحی که مرکز آمار منتشر کرده است، نرخ بیکاری در تابستان 1400 با افزایش هشت‌دهم‌درصد نسبت به بهار به عدد 6/9درصد رسیده است که یک رقم هشدارگونه است که وجود آمار بیکاری با این عدد، برای کشور ما و هر کشور دیگری نمی‌تواند عادی جلوه کند. متأسفانه این آمارها برای زنان بسیار ناگوارتر از مردان است؛ در‌حالی‌که میزان اشتغال در کشور ما حاکی‌ست‌که در تابستان 1400 به‌میزان 22میلیون و 404هزار ایرانی به‌کار اشتغال داشته‌اند و این‌میزان 126هزار‌نفر کمتر از تابستان 1399 و یک‌میلیون و 246هزار‌نفر کمتر از تابستان 1398 است. این اعداد به ما می‌گوید که در سال 1399 و شش‌ماهه 1400 نه‌تنها اشتغال جدیدی نداشته‌ایم؛ بلکه به‌میزان یک‌میلیون‌و‌اندی نیز به ‌شمار بیکاران ما افزوده شده است؛ آماری که نه‌تنها در کشور ما؛ بلکه در تمام جهان چنین اوضاع‌و‌احوالی حاکم بوده است. مدارس و دانشگاه‌ها، کارخانه‌ها، شرکت‌ها و مراکز تولیدی، متأثر از وجود کرونا و رعایت حفظ فواصل اجتماعی و رعایت اصول بهداشتی، شرایط بیکاری را برای بسیاری‌ازافراد فراهم کرده‌اند و متأسفانه بسیاری از سرپرستان خانواده‌ها که بخش عمده آنان را زنان تشکیل داده‌اند، با تعطیلی مراکز مختلف و شرکت‌ها و به‌خصوص تعطیلی مهدکودک‌ها، ناچار به خانه‌نشینی شده‌اند و درنتیجه تعداد زنان بیکارشده بسیار بیشتر از مردان بیکار بوده است. توجه دقیق به این آمارها مشخص می‌کند که در کشور ما، به‌جهت نگهداری فرزندان در منازل برای دور‌ماندن از کرونا، بسیاری از زنان علی‌رغم میل باطنی، به‌اجبار خانه‌نشین شده‌اند. درعین‌حال لازم‌به‌ذکر‌است؛ قبل از اپیدمی کووید-19 و در تابستان سال 1398 میزان زنان شاغل در کشور ما پنج‌میلیون و 400هزار‌نفر بود که متأسفانه کرونا باعث شده که شمار زنان شاغل به چهارمیلیون و 200‌هزار‌نفر تقلیل پیدا کند. بدین‌روی نتیجه گرفته می‌شود که زنان یک‌میلیون و 200‌هزار فرصت شغلی را ازدست‌داده‌اند و متأسفانه حدود 15درصد این زنان، سرپرست خانوار بوده‌اند که اخراج یا عدم به‌کارگیری این عده، لطمه زیادی به خانواده‌های آن‌ها زده و درنتیجه سفره خانوار همچنان کوچک و کوچک‌تر شده است. ازسوی‌دیگر؛ چیزی که موجب نگرانی بیشتر جامعه زنان است، فکرکردن درباره این‌مسئله است که امکان دارد این عدم اشتغال در اقتصاد کشور، موقتی نباشد و حتی پس از شکست کامل کرونا و بازگشت به اوضاع عادی، این‌وضعیت ادامه‌دار باشد؛ یعنی زنان فرصت شغلی کمتری داشته باشند؛ حال‌آنکه چند‌سالی‌ست دختران دانشجوی کشور، 60درصد کل دانشجویان ایران را تشکیل می‌دهند؛ درحالی‌که 40درصد مردان به دانشگاه‌رفتن رغبت داشته و درس می‌خوانند.