فرونشست اصفهان را جدی بگیرید

می‌گویند که هیچ‌چیز یا عنصری به‌اندازه زمین تنها نبوده و بر او بیشتر از زمین ستم روا نشده است؛ این حقیقتی‌ست باورکردنی که بشر با بستری که به دنیا آمده؛ رشد کرده و به نان و نوایی رسیده است، چندان مهربانی نمی‌کند. بر آن هر پتکی که دارد می‌کوبد. گود می‌کند. خاک‌برداری می‌کند و به‌اصطلاح خاک آن را به ثمن بخس به دیگران می‌دهد. درون این زمین نهال غرس می‌کند تا درخت شود. از سایه آن بهره ببرد و درزمانی‌که بزرگ شد، با تبر دوباره به جان آن می‌افتد و آن‌قدر بر آن می‌کوبد تا کاملاً محو و نابود شود و این از شگفتی‌های نسل امروز ما‌ست که خود می‌کارد، آب را از زمین بیرون آورده و پای درخت می‌ریزد و در‌این‌راه آن‌قدر افراط می‌کند تا آب سفره‌های زمین کاملاً خالی شده باشد که حاصل این‌همه جفا به زمین، تحلیل و نابودی زمین را به‌همراه دارد. در یکی از استان‌های کشورمان با نام اصفهان که در گذشته‌های دور به‌واسطه مرغوبیت خاک آن، این استان به قطب کشاورزی کشور شهره شده بود، با تأسف شاهدیم که تأسیسات عظیم صنعتی این استان را احاطه کرده و مصرف فراوان آب، روزگار سختی را بر اصفهان، مردم نجیب و مؤمن آن و در‌نهایت خاک این استان تحمیل کرده است و چقدر غریب است زمین و چه بجا و نیکو گفته است شاعر معاصر؛ سروناز بهبهانی آنجایی که از تنهایی و دلتنگی زمین سخن می‌گوید و بیت زیبای آن که می‌گوید: «دلم به وسعت تنهایی زمین تنگ است». به‌راستی‌که ما چقدر با زمین نامهربانی کرده‌ایم و در استان اصفهان آن‌قدر سطح بی‌وفایی را بالا برده‌ایم که زمین فرونشسته و پاره‌ای از قسمت‌های این اصفهان، کانال و فرونشست‌هایی به عمق سه‌متر را در دید مردم قرار داده‌ایم؛ حالا اصفهان با زنده‌رود آن با نام زاینده‌رود که در گذشته آن را صفاهان هم می‌گفتند؛ با آن مردم شوخ و بذله‌گویش و صنایع فراموش‌شده دستی و درشرایطی‌که در مدح و زیبایی‌های آن از شعرای همان خطّه گفته بودند: «از صفاهان میوه هفت‌رنگ می‌آید برون»، این روزها به‌شدت بیمار است؛ تا‌جایی‌که نماینده مردم این شهر در مجلس شورای اسلامی، هشدار داده است که اصفهان، روزگار سختی را سپری می‌کند؛ تا‌جایی‌که در آینده‌ای نه‌چندان‌دور، اصفهان در خود فرو خواهد رفت و چنین است که ضرورت ایجاب می‌کند تا سخنان نماینده مردم را در خانه ملت جدی شمرده شود و تا کاملاً دیر نشده، برای مشکل بی‌آبی و تشنگی مفرط زمین آن اقدام عاجل صورت گیرد. سخن این نماینده مردم، سخن و زبان مردم اصفهان بوده و خواهد بود؛ لذا بجاست با ترسیم دو طرح یا برنامه زود‌بازده و دراز‌مدت، به این استان پرافتخار که مردم ایران، آن را «نصف جهان» می‌دانند و از دست‌بر‌قضا درگذشته قطب بزرگ گردشگری ایران به‌شمار می‌آمد و به‌یقین، بیشترین میزان گردشگر خارجی و داخلی، منزلگاه اول سیر و سیاحت خود را اصفهان می‌دانستند که متأسفانه، این مهم هم جدی گرفته نشده و در‌نتیجه درآمدزایی در این قسمت هم به‌مرور در اصفهان کم و کمتر شده است. با آرزوی بهروزی برای اصفهان و مردم خونگرم آن.