• شماره 2529 -
  • ۱۴۰۱ شنبه ۴ تير

سخن مدیرمسئول

اجاره‌های کهکشانی

علی‌اکبر بهبهانی

داستان خرید و اجاره خانه، از جمله داستان‌هایی‌ست که ما را به‌یاد قصه‌های «هزار‌و‌یک‌شب» می‌اندازد. داستانی که هرگز و تحت‌هیچ‌شرایطی تمام‌شدنی نیست و پایان ندارد. سرعت افزایش نرخ خرید و اجاره، به‌حدی‌ست که گوئی در‌حال برگزاری یک مسابقه دو 100‌متر در کشور هستیم؛ رقابتی سینه‌به‌سینه که در آن موجران، هیچ‌گاه اجاره نمی‌دهند مستأجران حتی در جریان حرکت آنان بخوابند و یک فاصله بعید و طولانی را ایجاد کرده‌اند تا مستأجران همیشه ده‌ها گام عقب‌تر باشند. اگر صدها مصوبه و دستورالعمل هم از‌سوی مقامات صادر و اعلام شود، گوش موجران بدهکار این حرف‌ها نیست و نخواهد بود. در دو‌سال‌اخیر و با‌وجود حضور ویروس منحوس کرونا که تقریباً کشورهای جهان متأثر از آن و درگیر مبارزه با او بودند، باز‌هم با‌وجودی‌که بسیاری از مسائل حقوقی، به‌ویژه مربوط به مالک و مستأجر با مصوبه‌ای جنبه قانونی پیدا کرد، موجران نتوانستند چون گذشته از احکام تخلیه برای قطع ارتباط و کوتاه‌کردن دست مستأجران بهره‌مند شوند و چنین شد که موجران اجازه نیافتند که اجاره‌بها را بیش از 25‌درصد اضافه کنند که باز‌هم موجران یا دست‌کم تعدادی از آنان، هرگز به این مصوبه گردن ننهادند و با عملیات متقلبانه و فشارهای بیش‌از‌حد، مستأجران را وادار به تخلیه کردند تا از‌این‌راه بتوانند اجاره مسکن را حداقل 50‌درصد اضافه کنند. در‌این‌میان قشر عظیم مستأجر که بعضاً از اقشار حقوق‌بگیر هستند، وقتی با افزایش حقوقی 14درصدی، باید 50‌درصد، اجاره بیشتر بپردازند، بسیاری‌شان، از شهرها به‌سوی حاشیه‌‌ها رفتند تا حداقل بتوانند مثلاً زندگی کنند. دولت‌ها هم تا توانستند مصوبه دارند و مصاحبه کردند و ده‌ها دستورالعمل به بنگاه‌های املاک ارائه دادند که به‌زعم‌خود، قانون را اجرا کنند که باز‌هم زهی‌خیال‌باطل! در‌این‌وضعیت باید قدردان پاره‌ای از موجران باشیم که با درک صحیح، خود درگیر مبارزه با هزینه‌های بالای زندگی هستند؛ اما شرط صواب را همراهی با طبقه ضعیف بدون خانه دانستند و برپایه انصاف، به مستأجران فشار مضاعف نیاوردند؛ اما به‌راستی این مصوبات درد بی‌درمان نداشتن خانه را درمان می‌کند؟ به‌یقین پاسخ منفی‌ست و همچنان فاصله دارا و ندار یا فقیر و غنی، پابرجاست و هیچ چشم‌انداز روشنی که افق آینده را برای مستأجران روشن کند، وجود ندارد. گو‌اینکه گرفتن مالیات از اماکن خالی از سکنه، توانسته است بسیاری از موجران را به‌جهت ترس از پرداخت مالیات، به این‌امر وادار کند که منازل خالی را اجاره دهند، به‌هرروی امسال نیز همانند گذشته قرار است، در تهران مستأجران 25‌درصد بیشتر از سال قبل اجاره بپردازند که اگر یک آمار رسمی از موجران گرفته شود، بیش از 95‌درصد آنان با این مصوبه، حاضر به دادن اجاره نمی‌شوند. این قبیل موجران استدلال می‌کنند؛ در‌حالی‌که ما در تعدادی از کالاها و خدمات، شاهد تورمی 50‌درصدی و متأثر از آن، حتی بعضی از اقلام غذایی تا 60‌درصد و بعضی‌اوقات 100‌درصد رشد قیمت داشته است، به‌چه‌علت ما باید 25‌درصد در تهران افزایش اجاره داشته باشیم؟ ملاک این‌گونه سخنان، سخت‌گیری بیش‌از‌حد امور مالیاتی‌ست که تصور می‌کنند باید مردم نسبت به سال قبل، مالیات بیشتری را مستقیم و غیرمستقیم بپردازند که اگر این استدلال قوی می‌بود، در‌حالی‌که افزایش حقوق بازنشستگان در سال جاری، 10‌درصد بوده است، این گپ یا فاصله عمیق دخل‌و‌خرج را چگونه باید پر کرد؟ اینک و در این‌ اوضاع‌و‌احوال نامساعد، کاروکاسبی و عدم دریافت حقوق مناسب، باعث شده که سفره خانوار بسیار کوچک‌تر از گذشته شود. آرزو می‌کنیم که به‌لطف و مرحمت خدای خوبی‌ها، این قبیل مشکلات از دامن مردم عزیز و خداجوی ایران اسلامی زدوده شود. آمین.

 

ارسال دیدگاه شما

روزنامه در یک نگاه
ویژه نامه
بالای صفحه