کد خبر:
291731
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ چهارشنبه ۴ خرداد -
00:21
دستفروشی؛ کسبوکاری سیال در دل شهر
بیشتر دستفروشها، از اقشار ضعیف جامعه هستند که بهدلیل نداشتن سرمایه کافی برای تهیه مغازهای کوچک در ناحیه سکونت خویش، مجبور به فروش اجناس خود در خیابانها میشوند. باآنکه درصد قابلتوجهی از این فروشندگان، اجناسی با کیفیت پایین که درمقابل، قدرت خرید برای مشتریان را بیشتر میکند؛ اما تعداد دیگری از آنها کسبوکاری مطمئن با خلاقیتی چشمگیر بهوجود آوردهاند که کیفیت محصولاتشان، با نمونههای مشابه در بازارهای سطح شهر، تفاوت چندانی ندارد؛ مثلاً آندسته فروشندگانی که با تغییرکاربریدادن خودروی خود به فروش مواد غذایی، طبخ غذای فوری یا نوشیدنیهای گرم و سرد، فروش کتاب، اودکلن، لباس و ... میپردازند. تنها مشکل دراینزمینه البته ایناستکه تعدادی از این فروشندگان، مکان ثابتی برای فروش اجناس و محصولات خود ندارند و بهصورت دورهگرد، موقعیت مکانی خود را برای یافتن مشتریان بیشتر و همچنین بهمنظور ارائه اجناس خود در دیگر نقاط شهر، تغییر میدهند. البته ممکن است برخی از این فروشندگان، اجناسی را عرضه کنند که قاچاق بوده و مشتریان بهدلیل مقرونبهصرفهبودن خرید آنها نسبت به نمونههای اورجینال در فروشگاههای معتبر، توجه چندانی به اینامر نکنند. یکی از افسران نیروی انتظامی درپاسخبهاینکه «چرا گاهی مأموران شهرداری و نیروی انتظامی، با دستفروشان برخورد میکنند که معمولاً نتیجه آن به ضبط اموال یا بازداشت فروشنده منجر میشود؟» گفت: «دستفروشی در جامعه ما بهعلتاینکه؛ از پرداخت اجاره مغازه و مالیات تا پرداخت قبضهای آبوبرق و گاز و تلفن معاف هستند، تبدیل به یک شغل پایدار شده که برخیازآنها مانند فروشندگان ساندویچ و جگرکیها، فضای زیادی از خیابان و پیادهرو را نیز به کسبوکار خود اختصاص میدهند و عبور عابران را دشوار میکنند. همچنین ازسوی مأمورین ما گاه گزارش فروش مواد مخدر و مشروبات الکلی توسط یکسری از فروشندگانی که دارای سوابق کیفری بوده و با قید وثیقه آزاد هستند، میرسد». وی درمورد مستقرسازیِ دستفروشها در قالبهای مانند بازارچه یا بازارهای هفتگی توضیح داد: «بهعلت متفاوتبودن ارزش مناطق شهر تهران و حتی کرج، نمیتوان در تمام نقاط، محدوده مشخصی را بهصورت بازارچه دراختیار دستفروشان قرار داد؛ چراکه صرفه اقتصادی برای مالکین مناطق موردنظر و شهرداری وجود نخواهد داشت». بااینوجود، بعضاً در کشورهای اروپایی، «بازدید از دستفروشان» به یک پدیده گردشگری تبدیل شده و مثلاً شهری مانند «لندن» هرساله فهرستی تحتعنوان «50 فروشنده خیابانی برتر» را دراختیار سازمان جهانگردی قرار میدهد. امید آنکه ازسوی مسئولین تمهیداتی صورت گیرد تا فروشندگانی که واقعاً از بضاعت مالی مناسب برخوردار نیستند، طعمه سوءاستفادهچیها که تنها بهخاطر منافع خویش، به فروشندگی خیابانی پرداختهاند، قرار نگیرند و تازمانیکه شرایط لازم فراهم شود، بتوانند بدون اضطراب کسبوکارشان را گسترش دهند؛ زیرا تقریباً 70درصد دستفروشان امید آنرا دارند تا در یک مدتزمان مشخص، کسبوکار خود را در یک فروشگاه یا مغازه ادامه دهند.
محمدرضا صمدی