آمریکا در خاورمیانه جایی ندارد

مردم دنیا فهمیده‌اند که آمریکا دیگر جایی در خاورمیانه ندارد. به‌ویژه اینکه در چهاردهه‌اخیر تا توانستند این‌منطقه حیاتی، مهم و استراتژیک جهان را شخم زدند. هر برنامه‌ای برای این‌منطقه درنظر گرفتند و هر تدبیری اندیشیدند، محکوم‌به شکست شده است. به‌نظر می‌آید همان‌طوری‌که آمریکا کم‌کم و آهسته‌آهسته خاورمیانه را از چنگ انگلیس بیرون کشیده، اینک ناچار است تا این خطه را کم‌کم به قدرت نوظهوری به‌نام چین کمونیست واگذار کند. این قدرت جدید جهان که کم‌کم پسوند کمونیست را حذف کرده و با مشی و ایدئولوژی سرمایه‌داری می‌رود تا در لباس تنها قدرت اقتصادی جهان خود را به ابرقدرتان قبلی دیکته کند، آهسته و پیوسته، کشورهای این‌منطقه را به‌خود وابسته کرده و درنتیجه آمریکا، به‌زودی باید از کل خاورمیانه خداحافظی کند. این خداحافظی بسیار‌تلخ است و مهم‌ترین عامل آن‌را می‌توان افکار بد و تصمیمات استعمارگرانه و خودخواهانه کاخ سفید‌نشینان دانست که آمریکا علی‌رغم میل باطنی و با جبر تاریخ باید این واقعیت را بپذیرد؛ اینکه در دو، سه‌دهه‌اخیر، دخالت‌های آشکار آمریکا و بعضی از کشورهای هم‌پالگی او در خاورمیانه باعث شده که آمریکا دوران سلطه‌اش را تمام‌شده بداند و در بعضی از این کشورها حتی فرصت کافی پیدا نکرده تا تجهیزات به‌جای‌مانده خود را که به‌واسطه فرار برجای گذارده، بردارد؛ و این وضعیت، حاصل عمل و عدم لیاقت کسانی بوده است که در 30‌سال‌اخیر، زمام امور آمریکا را در دست داشته‌اند و اگر بخواهیم به‌طور ریشه‌ای وارد اصل ماجرا شویم، باید بپذیریم که با اعمال سیاست‌های مخرب و پوسیده و به‌جای‌مانده از اقتدار گذشته، آمریکا در عراق شکست فاحشی را شاهد بود؛ آن‌هم در عراقی که رهبرش؛ صدام، با فرمان کاخ‌نشینان آمریکا، به کویت و ایران حمله برد و تا توانست بر این دو کشور خسارت وارد کرد؛ تااینکه عاقبت‌الامر، این نوکر وابسته خود را به هلاکت رساندند و عراق را تا توانستند از دریا و زمین و هوا موردتهاجم قرار دادند و به‌عبارت‌دیگر؛ آن‌را شخم زدند؛ اما مقاومت مردم عراق باعث شد که پس‌از‌مدتی دست‌از‌پا‌درازتر در عراق، فرار را بر قرار ترجیح دهند و از‌این‌نمد نتوانند کلاهی درست کنند. در لیبی وضع از عراق هم بدتر شد. آمریکا تا توانست قذافی؛ رهبر لیبی را آزرده کرد و کار را به‌جایی رساند که لیبی کلیه تأسیسات اتمی خود را نابود کند. وقتی‌که لیبی را به‌هم‌ریخت، رهبر لیبی را هم به وضع فجیعی به هلاکت رسانید و باز‌هم لیبی را بسان عراق شخم زده و فقر و فلاکت را نصیب مردم آن دیار کرد. در مصر هم وقتی مردم به‌پا خاستند تا حسنی مبارک را به زیر بکشند، حتی برای یک‌هفته نیز از این سرسپرده خود دفاع نکرد و او را وادار به استعفا کردند. در سوریه آن‌قدر دخالت‌های بی‌مورد کردند که این کشور زیبا به مخروبه‌ای بدل شد که ده‌ها‌سال دیگر هم نمی‌توان آن‌را بازسازی کرد و چند‌میلیون آواره سوریه‌ای را نیز به مردم آن تحمیل کرد. در تونس نیز به‌همین‌شکل؛ و درنهایت عمق و وسعت تخریب افغانستان را به جایی رساند که به‌مدت 20‌سال، تمام اماکن و تأسیسات مهم افغانستان، به آمریکایی‌ها و سایر سربازان به‌اصطلاح ائتلاف سپرده شد که باز‌هم بعد از سال‌ها حضور و هزاران‌تریلیون هزینه، شبانه ناچار شد که سربازان و عوامل خود را خارج کند و رئیس‌جمهوری مورد‌حمایت خود را باز‌هم تنها گذاشت تا شبانه و با هواپیمایی به امارات متحده‌عربی پناهنده شود. این سرنوشت شومی بوده است برای آمریکا و سران بی‌خرد آن. بدیهی‌ست؛ آمریکا باید بداند که این‌منطقه حیاتی خاورمیانه دیگر جایی برای ماندن او نیست و ملت‌های به‌پا خاسته آن، دیگر نمی‌توانند شاهد رژه سربازان آمریکایی در کشورشان باشند و درنتیجه می‌گوییم آمریکا باید از این‌منطقه خداحافظی کند.