شکست‌های آمریکا تمامی ندارد

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، جهان دوقطبی شرق و غرب که تقریباً 95درصد کشورهای جهان، خواسته یا ناخواسته در یکی از این قطب‌ها جا می‌گرفتند، جای خود را به جهان تک‌قطبی داد و آمریکا نقش تنها رهبر جهان را به‌خود گرفت و از این رهبری سوءاستفاده کرده و با یک چماق، هرگاه اراده ‌کرد، بر فرق یک کشور فرود ‌آمد. این رهبری یگانه، بیش از دو‌دهه دوام داشت تا اینکه روسیه کم‌کم خود را بازیافت و در تقسیم‌بندی و تصمیم‌گیری‌های جهانی سری در سرها پیدا کرد؛ از‌سوی‌دیگر کشور بزرگ و پهناور چین کمونیست با 5/1‌میلیارد‌نفر جمعیت و با اقتصادی قوی عملاً وارد عرصه معادلات جهانی شد و با حرکتی آهسته، اما پیوسته، در همه کشورها نفوذ کرد؛ ازجمله‌اینکه وارد خاورمیانه شد و این حرکت، سرآغازی برای پایان دادن به سروری آمریکا بود؛ درنتیجه این ابرقدرت جهانی که در بیش از دو‌دهه، تنهایی، خود را مخیر می‌دانست که در امور داخلی کشورها دخالت کند، برآشفت. بهانه آمریکا برای دخالت، احترام به حقوق بشر و آزادی افکار و بیان بود و درنتیجه با این ترفند، هرگاه اراده می‌کرد، گوشه‌ای از این جهان پهناور را برای یورش و تجاوز، انتخاب می‌کرد؛ صد‌البته این‌قبیل دخالت‌ها، جزئی از خلق‌و‌خوی استعماری آمریکا بوده است؛ ازجمله آن‌ها حمله به عراق با بهانه عدم‌رعایت حقوق بشر و ساخت تسلیحات اتمی بود که با لشکری گسترده از راه زمین و با یورش هواپیماهای بمب‌افکن تا قلب عراق و بغداد، وارد آن کشور شد و آن‌قدر خرابی به‌بار آورد که می‌توان گفت عراق را شخم زد و بعد از حدود سه‌دهه، هنوز خرابی‌های ناشی از بمباران‌ها در عراق برجای مانده است. در کویت نیز وضع بدین‌گونه شد؛ در سوریه خرابی و ویرانی و آوارگی حدود شش‌میلیون شهروند سوری، فجایعی را رقم زد که تا قرن‌ها بعد، قابل‌جبران نبوده و نخواهد شد. اوج این یورش‌ها در 20‌سال‌پیش بود که صدهاهزار سرباز آمریکایی به افغانستان یورش بردند؛ هواپیماهای جنگی به‌طور‌مداوم بمب‌های بسیاری بر سر زنان، کودکان و گروه طالبان که کشور افغانستان را در اختیار داشتند فروریختند و عملاً با این کشتارها، باعث شکست طالبان و سایر گروه‌های جهادی شدند؛ درنتیجه طالبانی‌ها ناچار به فرار شدند و به‌اصطلاح افغان‌ها خود اختیار کشورشان را به‌دست گرفتند. حضور مداوم نیروهای آمریکایی، انگلیسی، فرانسوی و سایر شرکا با نام ائتلاف، باعث تحولات عمده‌ای شد که بیشتر روبنایی بود و نه زیربنایی؛ اداره امور این کشور مسلمان، با یک رویکرد مدرن و اما صد‌درصد مصرفی، به جهانیان معرفی شد و برخلاف گذشته به‌خصوص به هنرمندان و زنان اجازه داده شد تا به طریقی به آزادی‌هایی دست پیدا کنند و روزنامه‌نگاران و روزنامه‌نگاری به‌سرعت اشاعه یافت. در تمام این 20‌سالِ حضور آمریکایی‌ها، گروه طالبان و داعش و القاعده حداقل 2500 سرباز آمریکایی را به هلاکت رساندند و ده‌ها‌هزار‌نفر زن، کودک و افراد عادی نیز در اثر بمب‌گذاری‌ها، جان باختند؛ تااینکه عاقبت پس از 20‌سال حضور سربازان آمریکایی در افغانستان و هزینه‌های گزاف نظامی صدها‌میلیون‌دلاری و بر جای گذاشتن تانک‌ها و تسلیحات پیشرفته، در اثر حمله طالبان، آمریکا ناچار به ترک افغانستان شد. نیروهای شریک آمریکا نیز سرنوشتی این‌چنینی داشتند و ارتش 350هزار‌نفری افغان‌ها سرانجام تسلیم شدند؛ و این سرنوشت نهایی تمامی تجاوزگران خواهد بود.