پرسپولیس را قربانی کردیم

شنبه‌شب میلیون‌ها ایرانی عاشق فوتبال و هواداران پرشمار پرسپولیس، پای فرستنده‌های صدا‌و‌سیما با غمی سنگین شب را به صبح رساندند. باشگاهی که در آسیا آقایی می‌کرد و دوسال متوالی نایب‌قهرمان قاره بزرگ و پهناور آسیا شده بود، این شوق را در دل هواداران خود ایجاد کرده بود که امسال بتواند قهرمانی را به ملت هدیه کند؛ اما زهی ‌خیال‌ باطل! چرا‌که باشگاه و تیمی که می‌بایست آرزوی محقق‌نشده سال‌های متمادی قهرمانی را به‌منصه ظهور برساند، در مستطیل سبز، حرفی برای گفتن نداشت و سه گل خورد و چند گل هم نخورد! مردم خوب دیدند که این پرسپولیس با تن خسته و بی‌رمق، هیچ اثری از مدعی قهرمانی گذشته ندارد و اگر به عقب برگردیم و مسابقات قهرمانی سال گذشته را با امسال مقایسه کنیم؛ درمی‌یابیم که پرسپولیس به الهلال نباخت، پرسپولیس در وهله اول به خودش باخت. تیمی که سال گذشته مقام دوم را در قاره آسیا کسب کرده بود، باید برای قهرمانی تقویت می‌شد، نه اینکه سه بازیکن مطرح خود را به‌خصوص در دفاع به‌نام‌های شجاع خلیل‌زاده، کنعانی‌زادگان و نوراللهی را نیز از دست بدهد و به‌واسطه ضعف مالی نتواند از خروج این مهره‌ها جلوگیری کند. پس خودکرده را تدبیر نیست؛ اما باید پذیرفت که خودکره را نباید به باشگاه و تیم فوتبال آن سنجاق کنیم؛ زیرا قبل از آن تغییر دولت و تعویض مدیرعامل آن توسط وزیر جدید ورزش، تیشه اول را بر بدنه این درخت ستبر زد و به‌دنبال آن، فدراسیون فوتبال اجازه نداد تا تنها خواست باشگاه و هواداران برای به‌کارگیری یک مهاجم خارجی، جامه عمل بپوشد که تیم را تقویت کند؛ به‌راستی مدیرعاملی را که فوتبالی‌ها و هواداران پرشمار پرسپولیس قبول داشتند و منشاء اثر بوده است؛ چرا باید تعویض کنیم و فدراسیون چرا باید خواسته یا ناخواسته تبعیض روا بدارد؟ پس‌از‌آن، غیرورزشی‌های تحمیل‌شده به باشگاه، حتی برای یک پرواز به‌موقع و کسب ویزا آن‌قدر باید تعلل و کوتاهی کنند که یک تیم آماده و سرشار از عزم و اراده و روحیه، پنج‌ساعت بر روی صندلی‌های فرودگاه بلاتکلیف بنشیند تا پرواز کند که باز‌هم زهی خیال باطل؟! تیم دست‌از‌پا‌درازتر و با تن‌های خسته به منازل خود بازمی‌گردند تا فردای آن، پرواز کنند. چه کسی باید تاوان یک مسئول ناکارآمد را بدهد؟ پاسخ میلیون‌ها هوادار پرسپولیس که شنبه‌شب بسیار عذاب کشیدند را کدامین دستگاه باید بدهد؟ کوتاهی وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال را نباید به پای بازی ضعیف این تیم در برابر تیم عربستانی بنویسیم. ما دوگل از این سه‌گل را در تهران آن‌هم از وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال قبلاً دریافت کرده بودیم و گل سوم را مسئول غیرکاردان دریافت ویزا و ترانسفر باشگاه از روی نقطه پنالتی به تیم زده است. به‌راستی چه زمانی قرار است که زمام ورزش را ورزشی‌ها در دست بگیرند؟ اگر مسئولین ورزش ما در سطح آسیا، از اعتبار و توانایی برخوردار ‌بودند، چرا ما باید تمام مسابقات خود را در مقابل کشورهای عربی، در خارج‌ازکشور برگزار کنیم؟ چرا این‌قدر در برابر AFC بی‌کس‌و‌کار باشیم که تبعیض را در‌مورد تیم‌های عربستانی آن‌قدر روا بدارند که حتی کرونا را هم به هیچ انگارند و تمامی سکوها و حتی راهروهای استادیوم نیز مملو از تماشاچی عربستانی باشد و حتی 50‌نفر ایرانی هم نتواند در استادیوم حضور پیدا کند؟ آیا این شکست را باید به بازیکنان تیم پرسپولیس نسبت بدهیم یا به تشکیلات ضعیف ورزش و باشگاه؟ هر‌چه بود و هر‌چه شد، باید بررسی کرد که چرا بازیکنان تیم پرسپولیس، در‌مقایسه‌با قبل حتی 30‌درصد از ارزش‌های خود را نتوانستند بروز دهند. اگر تیم با یک گل شکست می‌خورد، جای این‌همه بحث و تفکر نداشت؛ اما وقتی تیمی 3 گل می‌خورد؛ آن‌هم تیمی که پنج‌سال متوالی‌ست بر فوتبال کشور حکومت می‌کند و در‌این‌مدت صاحب هفت عنوان قهرمانی داخلی و دو نایب‌قهرمانی مسابقات آسیایی شده است؛ پس این بازیکنان کمترین تقصیر را در این باخت دارند. یک نکته واضح است و آن اینکه باز‌هم شاهد بودیم که در آسیا، بسیار بی‌کس هستیم و متأسفانه هیچ‌گاه به حق قانونی خود در این قاره نمی‌رسیم.