15 تا 20هزار کشته در تصادفات رانندگی

اپیدمی کرونا هم نتوانست از سفرهای بین‌شهری مردم کشورمان کم کند. گویا این جزئی از زندگی مردم ما شده که هر شرایط آب و هوایی و هر مشکلی درزمینه بهداشتی نیز نمی‌تواند مانعی بر سر راه تفریح و خوش‌گذرانی یا دیدوبازدید مردم باشد؛ به‌نحوی‌که حتی اگر خودرو، ناایمن باشد؛ جاده‌ها برفی شود و امنیت جانی مسافران در خطر باشد؛ بازهم به‌گفته جوانان، خیالی نیست و سفر را عشق است! امروز بنا دارم از میزان سنگین تلفات جانی سفرهای بین‌شهری سخن بگویم که عوامل زیادی در بروز آن نقش دارند. نخست وظایف رانندگان و سرنشینان سفرها را بگویم که با وجود تحریم‌ها و کوچک‌تر‌شدن سفره خانوار و گرانی تجهیزات خودروها، از جمله بهای بنزین مصرفی، گرانی لاستیک‌ها و حتی لاستیک‌های خودروها که بسان قلب بسیاری از مردمان عزیزمان کاملاً صاف شده و عاج ندارد، ولی باز‌هم سفر را عشق است و متأسفانه میزان این سفرها حتی در دو‌ساله کرونایی، بسیاربیش‌تر از سال‌های قبل از آن شده است. جاده‌ها که بیش از 90درصد آن‌ها از استانداردهای مناسب برخوردارند و همه‌ساله بازسازی می‌شوند. هر‌روز هم که می‌گذرد، بر شمار اتوبان‌ها افزوده می‌شود و از‌این‌حیث، دولت و وزرای راه‌و‌شهرسازی به وظایف خود به‌خوبی عمل می‌کنند و در اصطلاح کم‌فروشی نمی‌کنند؛ اما باز‌هم نیاز به تسطیح و بازسازی بیشتر دارند. مأمورین راهداری و پلیس راهور که در تمام شبانه‌روز در‌حال گشت‌زنی هستند و مراقبت لازم را برای اجرای مقررات رانندگی مبذول می‌کنند و به‌نحو‌بارزی در اثر تلاش آنان، از وقوع بسیاری از تصادفات کاسته‌ شده که شایسته تقدیر هستند؛ اما متأسفانه خودروهای وطنی از استاندارد مطلوبی برخوردار نیستند؛ هرچند نباید نوع تولیدات هر کشوری را با دیگر کشورها مقایسه کرد؛ اما به‌هر‌روی مردم حق دارند که بگویند به‌چه‌علت خودروهای وطنی کیفیت مناسبی ندارند؟ این‌روزها حتی در تولید خودرو در کشورهای جهان به‌نوعی مسابقه صورت گرفته است. کشوری چون آلمان، با ایجاد کارخانه‌هایی مثل بنز، بی‌ام‌و و فولکس‌واگن توانسته است بازار بسیاری از کشورها را در اشغال خود دربیاورد که تولید این نوع از خودروها، حتی به آبرو و حیثیت آلمان افزوده است. یا در کره جنوبی که بازار بسیاری از کشورها را به‌دست آورده، متولیان امر توانسته‌اند کره جنوبی را به سایر کشورهای جهان با نامی قابل‌توجه معرفی کنند که هم از‌نظر کیفی دارای نمره عالی‌ست و هم از‌نظر کمی آن‌قدر درآمد ارزی برای این کشور به‌وجود آورده است که این کشور را در شمار 10 کشور برتر اقتصادی دنیا قرار داده است؛ اما چرا در کشور ما پس از 70‌سال که از راه‌اندازی دو کارخانه بزرگ و معتبر ایران‌خودرو و سایپا می‌گذرد و بیش از 100هزار کارگر و مهندس فنی در‌طول سه شیفت، شبانه‌روز به تولید مشغول هستند، هنوز ازنظر کیفیت، به‌حد متوسط هم نرسیده‌ایم و با‌وجودی‌که این خودروها در ده‌ساله‌اخیر تا دو و سه‌برابر قیمت به‌فروش می‌رسند، از‌نظر ایمنی نمره قبولی ندارند؟ حال‌آنکه دنیا می‌داند که نخبگان ایران در همه رشته‌ها، زبانزد هستند و در مسابقات رشته‌های مختلف علمی، مهندسی، همیشه سرآمد هستیم. پس به‌چه‌علت از‌نظر کیفیت به‌حد جهانی نرسیده‌ایم؟ متأسفانه هفته گذشته که 60 خودرو باهم به‌شدت برخورد کردند و کشته و مصدوم هم داشتیم و بسیاری از آنان به آهن‌پاره تبدیل شدند، حتی برای نمونه، ایربک یک خودرو هم باز نشد که جا دارد توجه جدی و فوری به این‌مسئله شود و اگر از‌نظر طراحی و فنی مشکل دارند، متخصصان هر‌چه‌زودتر برای رفع آن اقدام کنند. در‌نهایت از مجموع گفته‌شده‌ها چنین برمی‌آید که 90‌درصد تصادفات ناشی از بی‌کیفیتی خودروهای داخلی‌ست که حتی بدنه و اتاق آن نیز با کوچک‌ترین برخورد و تصادف، درهم پیچیده می‌شوند. عدم کیفیت مناسب یا ضعف کیفیت خودروهای تولید داخل، موردی‌ست که بارها و بارها توسط مراجع ذی‌‌صلاح به‌ویژه راهنمایی و رانندگی گوشزد شده و حتی تهدید کرده‌اند که درصورت ادامه تولید چنین خودروهایی، آن‌ها را شماره‌گذاری نخواهند کرد که امیدواریم موردتوجه قرار گیرد.