نقدی بر قتل‌های ناموسی

در یکی،‌دو‌ساله‌اخیر، شاهد قتل و کشتار زنانی به‌بهانه غیرت‌کشی و ناموس‌پرستی بوده‌ایم که به‌شدت اذهان و احوال مردم کشورمان را آزرده کرده است. روزی مردی در خواب دخترش را با داس سر می‌برد و روزی دیگر دو برادر، آن‌قدر برادر خود را با چوب و چماق و سنگ می‌زنند تا جان بدهد؛ و اینک نیز مردم شاهد صحنه دل‌خراشی بودند که دو برادر، همسر و دخترعموی خود را با قساوت و بی‌رحمی سر بریده و در خیابان سر بریده را به‌نمایش می‌گذارند و در اذهان جهانیان، چهره جوانان ایرانی را به بدترین وجه ممکن قسی‌القلب معرفی می‌کنند و در داخل، نوجوانان و جوانان کشور به‌خصوص دختران معصوم و نجیب کشور را دگرگون و آزرده‌خاطر می‌کنند و در کمال بی‌تدبیری، پاره‌ای‌از‌افراد در قالب خبرگزاری و بنگاه خبری، شبکه‌های اجتماعی را بهترین تابلو دانسته‌اند تا چنین صحنه‌هایی را به بدترین نوع ممکن درمعرض‌دید مردم عزیزمان قرار دهند. نخست از انعکاس چنین وقایعی در شبکه‌های مجازی سخن بگویم که آسیب مهمی بر جامعه و به‌ویژه بانوان کشور وارده کرده است؛ تا‌جایی‌که بسیاری از دختران نوجوان باعفت و نجیب ایرانی را از آینده خود درصورت همسرگزینی، بیمناک کرده ست؛ یعنی آن‌چنان به این طبقه از مردم، از‌نظر روحی و روانی آسیب رسانده است که حدی بر آن متصور نیست. در‌این‌میان جامعه ما رسانه‌ها، صدا‌و‌سیما، نهادهای مذهبی باید دست‌به‌دست هم داده و مضار چنین اعمالی را در سطح وسیع آگاهی‌رسانی کنند؛ به‌خصوص در مناطق به‌شدت سنتی، قبیله‌ای، عشیره‌ای و قومی که از سنت‌های نادرست به‌جای‌مانده از آبا و اجداد خود، فاصله نگرفته‌اند و حتی آموزش هم به‌سختی می‌تواند آنان را وادار به تغییر از افکار قدیمی مجبور کند؛ شاید بهتر باشید که برای این گروه، وسایل آموزش را فراهم کنیم. دراین‌وضعیت، چون عقاید عشیره‌ای و قبیله‌ای کمتر دچار تغییر شده است، امامان جماعت و سران قبایل می‌توانند از‌طریق آموزش‌های سمعی و بصری، نسبت به تغییر عقاید کهنه آنان و به‌روزرسانی نوع تفکر آن‌ها، نگرش سال‌های بسیار قدیم را از اذهان آنان پاک کنند؛ چرا‌که هنوز در بعضی از جوامع قبیله‌ای اگر قتلی حادث می‌شود، آنان خود را مخیر می‌دانند که قتلی را درازای آن صورت دهند یا بعضی از قبایل برای تمام‌کردن دشمنی‌ها، دختران کم‌سن‌و‌سال و کوچک را به رهبر قبیله مخالف هدیه می‌کنند که پاره‌ای از آنان حتی 50‌سال اختلاف سنی دارند؛ یعنی به‌زور و به‌حکم عقاید پوچ و قدیمی، یک دختر، به عقد فردی‌که سن او به‌اندازه پدربزرگش است درمی‌آید تا دشمنی‌ها زدوده شود! به‌یقین، این پافشاری‌ها و زندگی در گذشته برای نسل امروز، به‌هیچ‌وجه زیبنده و پسندیده نیست؛ بنابراین، وقتی جامعه‌ای از‌نظر فرهنگی به رشد رسید، دیگربار شاهد قتلی از این نوع نباشیم که مردی در مقام همسر با همدستی برادرش، خود قانون شود، قاضی شود، حکم دهد و خود مجری شود تا شدیدترین نوع تنبیه را برای همسر اعمال کند و جانی را که خدای خوبی‌ها به ما عطا کرده است، به اتهام یا حتی به جرم، بدون اراده خداوند و قضات شریف کشور، بگیرد. به‌یقین بازهم باید به آموزش فکر کنیم و اینکه جوامع خود را از‌طریق آموزش تربیت کنیم تا هرگز شاهد صحنه‌هایی در کشورمان نباشیم. امیدواریم و آرزو می‌کنیم ازاین‌پس در کشور عزیزمان شاهد مسائلی از‌این‌دست نباشیم و همه خود را تابع قانون دانسته و مطیع به قوانین باشیم؛ آن‌هم قوانینی که ملهم از قرآن مجید؛ کتاب ارزشمند آسمانی‌ست که ما را از بدی‌ها و کژی‌ها منع کرده است.