97درصد داروها داخلی‌ست؛ اما گران

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، کشور ما در‌زمینه بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی، به پیشرفت‌های زیادی دست پیدا کرده؛ تا‌جایی‌که اولاً در‌زمینه تأمین پزشک، نیاز به پزشکان هندی، پاکستانی و ... از بین رفته است و در سایه آموزش و ایجاد دانشگاه‌های دولتی و آزاد و پذیرش سالیانه چندهزار‌نفری، در گروه‌های پزشکی، دندان‌پزشکی، داروسازی، دامپزشکی، علوم دارویی و پرستاری، به پیشرفت قابل‌توجهی نائل آمده‌ایم؛ درنتیجه در اقصی‌نقاط کشور، اعم از شهرها و بخش‌ها، خدمات پزشکی در سطح وسیع ارائه شده و در پرتو استعدادهای همیشه درخشان ایرانی، سخت‌ترین و پیچیده‌ترین اعمال جراحی در کشورمان انجام می‌پذیرد که جای تقدیر و تشکر دارد؛ اما در‌زمینه داروئی که قبل‌از‌انقلاب حتی قرص‌های مسکن نیز وارداتی بود، پیشرفت‌ها بسیار بیش‌تر از سایر گروه‌های پزشکی بوده است؛ به‌نحوی‌که شرکت‌های سازنده دارو که در گذشته کمتر از انگشتان یکدست بودند، ده‌ها برابر شده‌اند؛ تا‌جایی‌که تعداد آن‌ها قریب به 100 می‌رسد. خوشبختانه در‌این‌راستا، عین‌اللهی؛ وزیر بهداشت، با سرفرازی اعلام کرده که در‌حال‌حاضر، 60 دانشگاه علوم‌پزشکی با بیش از 20هزار عضو هیئت‌علمی و هزار مرکز درمانی و بیش از 150هزار تخت بیمارستانی در کشور به فعالیت ادامه می‌دهند. وی در نمایشگاه سر‌و سلامت یادآور شد که بیش از 97درصد داروهای موردنیاز در کشور، در داخل تولید می‌شود که این آمار تولید، حکایت از بی‌نیازی به دارو برای واردات است؛ و باز بنا به تأکید وزیر بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی، قرار است در آینده نزدیک، داروهای تولیدی به بسیاری از کشورها صادر شود که باز‌هم جای شکر دارد؛ اما سؤال امروز ما از آقای وزیر این‌است‌که وقتی تولیدات داخلی‌ست، به‌چه‌علت بسیارگران شده است و شاید داروهایی که تا سه‌سال‌پیش به‌آسانی و ارزانی در اختیار مردم و به‌خصوص طبقه فرودست جامعه قرار می‌گرفت، به‌یک‌باره تا سه، چهار و پنج‌برابر افزایش قیمت گرفته است؟ این ترقی قیمت برای طبقات مرفه و دارا هیچ تأثیری ندارد؛ اما برای کارگران، فرودستان و طبقات بسیار آسیب‌پذیر جامعه که برای بسیاری از دردها و سرماخوردگی‌ها حتی توان پرداخت ویزیت پزشکان را ندارند و بسیاری‌از‌اوقات، با خرید قرص‌های مسکن و آنتی‌بیوتیک و مصرف سرخود و خرید آن از داروخانه‌ها تسکین می‌یابند، فکری کرده‌اید که توان خرید همین مسکن‌ها را هم ندارند؟ از‌سوی‌دیگر، این‌روزها که خوشبختانه انواع داروهای کمیاب خارجی نیز در کشور تولید می‌شود، چرا باید داروها آن‌قدر گران باشند که بیمار معمولاً به‌علت ضعف مالی ناچار ‌شود نصف دارو را خریداری کند؟ گمان می‌رود با همه پیشرفت‌هایی که در‌زمینه پزشکی داشته‌ایم، متأسفانه و شاید به‌سبب‌ عدم‌توجه و رسیدگی به بخش غذا و دارو، یا نظارت مستمر بر ساخت و تولید و به‌خصوص قیمت‌گذاری داروها، نه‌تنها دراین‌زمینه از قافله عقب مانده‌ایم؛ بلکه شاید وزارت بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی، شرکت‌های دارویی کشور را به حال خود رها کرده تا به‌هر‌میزان که بخواهند بر روی محصولات خود قیمت‌گذاری کنند. شاید هم تولیدکنندگان داخلی، به‌خصوص در دو‌ساله‌اخیر که کرونا نظم را از جامعه گرفته و داروهای مؤثر آن‌که از خارج و با قیمتی درحدود چندصدهزار‌تومانی باید به‌دست بیماران برسد، خانواده‌ها را که تحمل درد و رنج بیمارشان را ندارند، مجبور کرده که این‌اقلام را تا هفت‌میلیون‌تومان و بیشتر خریداری ‌کنند. این تفاوت قیمت داروهای آزاد و دولتی، شرکت‌های دارویی کشور را تشویق به چندبرابری قیمت داخلی کرده است. به‌هرصورت دارو در کشور بسیارگران است؛ حتی تولیدات داخلی و در‌زمینه ویتامین‌ها که افزایش قیمت‌های آن نسبت به سه‌سال‌پیش از چهار‌برابر هم بیشتر شده است؛ گو‌اینکه این داروها باید آزاد خریداری شود و جزو تعرفه خدمات بیمه‌ای نیست؛ اما تعدادی از این ویتامین‌ها برای استفاده‌کنندگان به‌نوعی غذاست؛ چون تأمین گوشت کیلویی 150 تا 200هزار‌تومان برای طبقات ضعیف جامعه، امکان‌پذیر نیست و درنتیجه کمبود پروتئین و سایر فرآورده‌های غذایی را به‌ناچار با خرید چند ورقه ویتامین، تااندازه‌ای تأمین می‌کنند؛ درنتیجه امیدواریم وزارت بهداشت، توجه و دقت بیشتری به قیمت‌گذاری داروها داشته باشد و آرزو داریم که ملت عزیز ما کمتر محتاج به خرید دارو شوند. ان‌شاءالله.