استقلال، پرسپولیس؛ فقط هیاهو

این‌روزها مسابقات قهرمانی باشگاه‌های آسیا، بدون حضور دو باشگاه صاحب‌نام آسیا، استقلال و پرسپولیس در جریان است. اینکه چرا این دو باشگاه حضور ندارند و چه عاملی چنین سرنوشتی را برای پرطرفدارترین تیم‌های آسیایی رقم زده است، بر همگان روشن و مبرهن است. کوچک‌مردانی که در پست مهم ورزش‌و‌جوانان از سه‌دهه‌پیش تکیه زدند و هیچ‌گاه نگذاشتند دو باشگاه مردمی، امور جاری خود را رأساً اداره کنند. آنان بودند که دخالت‌های بی‌جا و غیرحرفه‌ای‌شان، روزهای سخت و فلاکت‌باری را برای استقلال و پرسپولیس رقم زد؛ تا‌جایی‌که در‌حال‌حاضر حتی بضاعت پرداخت پول آب‌وبرق باشگاه را هم ندارند و تا دلمان بخواهد،‌ میلیاردها‌تومان بابت هزینه‌های جاری، چون اقامت در هتل، هواپیما، تغذیه، پزشکی، حقوق بازیکنان و مطالبات ورزشکاران خارجی به‌خدمت‌گرفته، بدهکارند. چند‌ماه‌پیش وزیر ورزش‌و‌جوانان، رئیس سازمان خصوصی‌سازی و تنی‌چند از مسئولین، با یک هیاهوی پرسروصدا، خبر از خصوصی‌سازی این دو باشگاه دادند که چون بارها از خصوصی‌سازی سخن گفتند و هیچ‌کاری نکردند، ما باید بگوییم؛ «دوصد گفته چون نیم‌کردار نیست». درحقیقت، طی 30‌سال آن‌قدر از خصوصی‌شدن این دو باشگاه سخن رفت که به‌یقین سخن بر باد هوا رفته و هیچ عملی صورت نگرفته است؛ البته نباید منکر اقدام عملی وزیر فعلی ورزش‌و‌جوانان بود که چندی‌پیش توانست سازمان خصوصی‌سازی را وادار به فروش قسمتی از سهام این دو باشگاه به طرفداران کند و روزنه امیدی ایجاد کند که در آینده، ‌این دو باشگاه دارای سروسامان شوند و حتی آن‌قدر از واگذاری سهام در فرابورس سر‌و‌صدا و استقبال شد که اگر اجازه می‌دادند، شاید دو‌برابر این فروش، واگذاری صورت می‌گرفت؛ اما سخن امروز من، هیاهویی‌ست که در‌این‌مورد صورت گرفت و باز‌هم چون همیشه خاموشی و باز‌هم عملی در کار نشد و سردرگمی و قروض فراوان این دو باشگاه، موجبات ترس و دلهره دائمی بیچاره طرفداران این باشگاه‌ها که نه گرمای تابستان را حس می‌کنند و نه در سرما و در هوای باز، برودت هوا را آزار می‌دانند را فراهم آورد. به‌راستی در کدام کشور از این کره خاکی، شیفتگانی تا‌بدین‌حد و درجه، سراغ دارید؟ پس چرا چنین می‌کنید؟ چرا پس از سه‌ماه جار‌و‌جنجال و بوق‌وکرنا که مردم باورتان کردند و دل به وعده‌های شما دادند که سرانجام با عشق و علاقه وافر آن‌ها، صاحب مدیر و سازمان محکم می‌شوند، اقدامی صورت نگرفت؛ یعنی باز‌هم باید گفت وعده‌های وفا‌ نشده ادامه دارد؟ باز‌هم باید چون 30سال‌گذشته، طرفداران میلیونی این باشگاه‌ها، در آرزوی همیشگی بمانند و رؤیاهای خود را بربادرفته ببینند و باز‌هم به‌راستی این‌همه سکوت توسط مسئولین ذی‌ربط به‌نوعی مسئولیت‌ناپذیری را معنا نمی‌دهد؟ و آیا «به‌زودی» معنی 10‌سال و 20‌سال و 30‌سال را می‌دهد؟ و این داستان چون داستان هزارویک‌شب، تمام‌ناشدنی‌ست؛ چراکه به وعده داده شده خودتان، اعتنا نکرده و وقعی نمی‌گذارید و خود را حتی در دوران کنونی که باید در قبال ملت که به فرموده امام باید خادم آنان باشید، موظف به ارائه توضیح نمی‌کنید؛ بی‌تفاوت شده‌اید و به خود زحمت نمی‌دهید که در یک گزارش مختصر، نتیجه را به سمع‌و‌نظر مردم نجیب کشور برسانید. به‌هرروی من، امروزه ورزش و به‌خصوص فوتبال را یک تفریح و سرگرمی صرف نمی‌دانم و آن‌را پدیده قرن می‌دانم که درآن‌واحد، چندصدمیلیون‌‌نفر، تماشاگر صفحه جادویی تلویزیون می‌شوند تا از هنرنمایی دو باشگاه فوتبال اسپانیا، برخوردار شوند و از آن لذت ببرند یا در کشور عزیزمان در سرما و گرما، برای تماشای یک مسابقه فوتبال حدود 100هزارنفر راهی استادیوم می‌شوند تا از نزدیک رقابت فوتبال دو باشگاه را به‌نظاره بنشینند و چندده‌میلیون‌نفر دیگر هم چشم به صفحه تلویزیون، تماشاگر هنر فوتبال می‌شوند. این‌همه علاقه‌مند درآن‌واحد، برای چه رخدادی می‌تواند وجود داشته باشد؟ پس وظیفه دارید به این مردم خدمت کنید و به علاقه‌مندی آنان احترام بگذارید.