ورزش هم طبقاتی شد

در دنیایی که فخرفروشی و خودنمایی و تبعیض، رویه‌ای مرسوم شده و مردم روی کره خاکی را نیز طبقاتی کرده‌اند، حتی مصرف اکسیژن هم برای همه مردم به یکسان صورت نمی‌گیرد. به‌نوعی‌که اگر فقط امروز مردم سرزمین ایران اسلامی را مدنظر بگیریم، در تمام شهرهای کشورمان، افراد به دو گروه بالادستی و پائین‌دستی و به‌عبارت‌دیگر بالانشین و پائین‌نشین، تقسیم شده‌اند. به‌عبارت‌دیگر، معمولاً شمال‌نشینان که به آن‌ها خوش‌نشین هم می‌گویند، از وجوه بسیاری با جنوب‌نشینان، متمایز شده‌اند و حتی در مورد اکسیژن مصرفی که طبیعت بین افراد به یکسان تقسیم کرده است، بازهم این طبقه از میزان بیشتری اکسیژن برخوردار هستند و درنتیجه کم‌و‌بیش پذیرفته‌ایم که فاصله طبقاتی، جزیی از زندگی‌ست؛ اما شاید ورزش جزو مواردی بوده که معمولاً خاص یک طبقه ویژه نبوده و متعلق به عموم مردم بوده است؛ تا‌جایی‌که از فرودستان جامعه، ورزشکار و قهرمان به‌وجود می‌آمد و از زطبقات مرفه نیز ورزشکاران در عموم رشته‌ها ظهور می‌کردند. چنین شد که ورزش همگانی دارای اسم و رسم شد و در تیم‌های ورزشی، از همه اقشار جامعه وجود داشتند؛ تا‌جایی‌که من به‌یاد دارم، در ورزشگاه امجدیه سابق و شیرودی فعلی، در روزهای هفته، عده بسیار‌زیادی روی پیست آن به راهنمایی مشغول بودند که حتی پس از انقلاب، نمایندگان مجلس شورای اسلامی هم به‌همراه بسیاری از مردم عادی، به ورزش مشغول می‌شدند. این روال، جاری و ساری بود تا‌اینکه از دو‌دهه‌پیش، ورود به حیطه ورزشگاه، مستلزم پرداخت حق عضویت شد‌؛ تا‌جایی‌که به‌مرور این رسم به فراموشی سپرده شد و این‌روزها این ورزشگاه پیر و قدیمی از فعالیت باز ایستاده است؛ اما با‌کمال‌تأسف در همین شهر تهران، استخرها و سالن‌های ورزشی و بدنسازی تبعیض طبقاتی را بسیار بیشتر کرده‌اند؛ تا‌جایی‌که در ده‌ساله‌اخیر، مکان‌هایی بسیار شیک، پرهزینه و به اصطلاح لاکچری، تأسیس شده و بالانشینان با پرداخت ورودیه، یا حق عضویت میلیونی، در آن ورزش یا بدنسازی می‌کنند که در‌مقایسه‌با اماکن ورزشی پائین‌شهر، داستان فیل و فنجان را به رخ می‌کشند. پاره‌ای از اعضای این اماکن ورزشی بالای شهری، با خودروهای لاکچری چندین‌میلیاردی و با لباس‌های مارکدار خارجی، به اصطلاح ورزش می‌کنند که در کنار آن و به اسم ورزش، مسائل زیبایی نیز مطرح شده و انواع مواد تقویتی نیز در باشگاه‌ها به فروش می‌رسد. این افاده‌ها و تقسیم طبقاتی حتی به ماه مبارک رمضان که به ماه مهمانی خدا لقب گرفته نیز راه یافت و این ماه عزیز نیز مبری از این موضوع نشد. افطار نه‌میلیون‌تومانی با شلوار جین 70هزار‌تومانی تا هفت‌میلیون‌تومانی که البته در این باشگاه‌ها، حتماً جین هفت‌میلیونی مارکدار با لباس‌های برند خودنمایی می‌کند. یکی از‌این‌دست باشگاه‌های به‌اصطلاح ورزشی، دو‌هفته‌پیش با کبکبه و دبدبه افتتاح شد که در مراسم افتتاحیه پاره‌ای از ورزشکاران معروف دنیا، از‌جمله فوتبالیست معروف آلمان حضور داشتند و ظاهراً صاحب اسمی آن تاروردیان است؛ اما جایی که تعجب و تأسف ما را افزون کرده است، این‌است‌که خرم (رئیس اماکن ورزشی)، گفته است؛ تربت‌بدنی تهران مجوزی برای این باشگاه صادر نکرده است. ظاهراً می‌گویند شهریه این باشگاه ورزشی، بدنسازی 26‌میلیون‌تومان‌ در ماه است؛ گو‌اینکه قبلاً در شمال شهر چندین باشگاه ورزشی میلیونی تأسیس شده و مشغول‌به‌کار هستند؛ اما به‌راستی این باشگاه آخرین نوبر است. چه کسانی می‌توانند شهریه‌ای معادل حقوق شش کارگر را بپردازند؟ آقازاده‌ها، تاجرزاده‌ها، هر کس و کسانی که باشند، عامل ایجاد طبقه‌بندی یا طبقاتی شدن ورزش شده‌اند؛ یعنی ورزش را هم کم‌کم از طبقات عوامل جامعه خواهند گرفت. در‌این‌بین شایعات راجع به این باشگاه بر سر زبان‌ها افتاده است که از‌جمله، پاره‌ای از مردم، آن را به پولشویی ربط می‌دهند. هر‌چه باشد و هر‌چه بگویند، برای کشور و نظام جمهوری اسلامی ایران که مردم آن خداجو بوده و زندگی پیامبرشان و دیگر اولیای دین را در ساده‌زیستی و قسط و عدالت می‌دانند، رواج این چنین باشگاه‌هایی سم مهلک بوده و کارشناسان دلسوخته ورزش مملکت، ورزش را یکی از ارکان‌های سلامت و درنتیجه دوری از هزینه‌های پزشکی می‌دانند. چنین باشگاه‌هایی برای آنان توجیه ناشدنی‌ست.