کد خبر:
292112
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ دوشنبه ۷ شهريور -
05:08
آسمان‌خراش‌ها؛ عرصه رقابت معماران در رسیدن به قلب آسمان
طبق گزارش «شورای ساختمان‌های بلند و زیستگاه شهری» (CTBUH)؛ «شنژن» در استان جنوبی «گوانگدونگ» (چین) دارای بیشترین آسمان‌خراش‌ها با ارتفاع بیش از 200متر در میان شهرهای جهان است. مهندسان چینی، این‌روند در کشورشان را در سال 1985 با احداث ساختمانی به‌ارتفاع بیش از 150متر آغاز کردند؛ و در روالی افزایشی، 120 آسمان‌خراش دیگر که هریک بالای 200متر ارتفاع دارند، در سال‌های پس‌از‌آن ساخته شد. با تنها 13 آسمان‌خراشِ کمتر، «دبی» با مجموع 107 ساختمان در رتبه بعدی فهرست قرار دارد. البته پایتخت «امارات» می‌تواند به خود ببالد که بلندترین آسمان‌خراش جهان؛ یعنی «برج خلیفه» که حدود 828متر ارتفاع دارد را در خود جا داده است. «نیویورک» تنها شهر «ایالات‌متحده» است که بین هشت شهر اول این‌رده‌بندی حضور دارد؛ آن‌هم با دارابودنِ 92 ساختمان که ارتفاعشان به بیش از 200متر می‌رسد. شهر «لندن» با 10 ساختمان بالای 200متر؛ 30 ساختمان بالای 150متر؛ و یک ساختمان 300متری، در رتبه 50 می‌ایستد. ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود و نمایش قدرت دراین‌زمینه برای رسیدن به قله ادامه دارد. درواقع، تنها در «شنژن» 162 آسمان‌خراش دیگر با ارتفاع 159متر و بیشتر در‌‌دست‌ساخت هستند که حداقل 40مورد آن‌ها در سال جاری میلادی تکمیل می‌شوند. در شهر «نیویورک» نیز حداقل 21 آسمان‌خراش جدید قرار است طی سال‌های آینده ساخته شود و به‌بهره‌برداری برسد. واژه «آسمان‌خراش» در فارسی، گرته‌برداری از واژه Skyscraper انگلیسی‌ست. در زبان ما در دهه اخیر واژه «برج» نیز برای اشاره به‌این‌مفهوم کاربرد یافته است. آسمان‌خراش، به ساختمان‌های اقلاً ۴۰طبقه و ارتفاع بیش از ۱۵۰متر گفته می‌شود (به سازه‌های بلند؛ اما با ارتفاع کمتر از ۱۵۰متر، بلندمرتبه گفته می‌شود). این واژه نخستین‌بار در اواخر سده 19 برای ساختمان‌های بلند شهرهای «شیکاگو» و «نیویورک» آمریکا به‌کار رفت. در آغاز در «شیکاگو» مجوز ساخت آسمان‌خراش صادر شد. اگرچه در سال ۱۸۹۲ جلوی ساخت آسمان‌خراش‌های با بیش از ۴۶متر گرفته شد؛ لکن این محدودیت، در نیویورک اِعمال نشد؛ بنابراین، تا آغاز سده ۲۰ این‌شهر از آسمان‌خراش لبریز شد. بعدها با پیشرفت فناوری و مهندسی، تاریخ‌نگاران معماری از کاربرد این واژه برای ساختمان‌های بلند آجری خودداری کرده و آن‌را تنها درمورد بلندمرتبه‌های با اسکلت فولادی به‌کار بردند.
مصطفی رفعت