کد خبر:
292150
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ دوشنبه ۱۴ شهريور -
03:01
سخن مدیرمسئول
مهاجرت پزشکان
علی‌اکبر بهبهانی
مهاجرت یا هجرت از‌نظر معنی لغوی دارای بار منفی‌ست و اگر به خلق‌و‌خوی ایرانی خودمان توجه داشته باشیم، در‌مقایسه‌با اروپائیان، نشان از احساسات لطیف و عواطف سرشارمان دارد و باز فرهنگ ما، با همه غنی‌بودن، هنوز درزمینه‌های احساسی، با همان شدت و حدت بازمانده از گذشته‌های دور، دست‌نخورده مانده است. همچنان‌که آداب و سنن گذشته را حفظ کرده، اما در تمام زمینه‌های مدرنیته، گوی سبقت را از بسیاری از کشورها ربوده است و میل به حضور در جوامع برتر و بزرگ‌تر، به‌قدری جوانان ما را متأثر کرده که گویی آمال و آرزوی خود را در آمریکا و اروپا می‌بینند و درنتیجه با همه عرق و علاقه‌ای که به کشور و خانواده دارند، پیشرفت را در محیط خارج جست‌و‌جو می‌کنند که البته این‌امر درمورد جوانان بیشتر صدق می‌کند. به‌خصوص در چند‌ساله‌اخیر که تحریم‌های آمریکا و یارانش، اوضاع اقتصادی کشور ما را تحت‌تأثیر قرار داده است. تحصیل‌کرده‌های ما، این‌روزها کار دلخواه ندارند و آمار بیکاری در میان آن‌ها بالاست؛ به هر دری می‌زنند تا خود را به کشورهای پیشرفته اروپا و آسیا و آمریکا و حتی اقیانوسیه و به دو کشور استرالیا و نیوزلند برسانند تا شاید آینده‌ای بهتر برای آنان رقم بخورد؛ اما متأسفانه مهاجرت پزشکان، آن‌هم بنا به آمار منتشره از‌سوی نظام‌پزشکی که آن‌را دو تا ده‌نفر در روز تخمین می‌زنند، آماری نامطلوب است که باید به آن فرار مغزها بگوییم. اگر درنظر بگیریم که برای یک پزشک، دولت ما هزینه‌ای 20ساله را متحمل شده است، سزاوار نیست درحالیکه ما در کشور کمبود پزشک داریم و بسیاری از بخش‌ها و روستاهای دور و نزدیک کشور، پزشک ندارند، پزشکان ما جلای وطن کنند و به‌زعم‌خود، برای ساخت دنیایی بهتر، زندگی و خانواده را رها کرده؛ پشت به علایق ملی و میهنی کرده؛ اقامت در غرب را انتخاب کنند؛ چراکه دراین‌صورت اگر مهاجرت با همین شدت برای پزشکان ساری و جاری باشد، ما در آینده‌ای نزدیک ناچار خواهیم شد که پزشک را از خارج وارد کنیم؛ مسئله‌ای که بیشتر به یک تراژدی می‌ماند؛ یعنی چیزی را که خود داریم از بیگانه تمنایش کنیم؛ درحالیکه این‌قبیل تصمیم‌گیری‌ها، با روح سوگندی که پزشکان می‌خورند در تناقض واضح است. اگرچه در گذشته نیز آن‌قدر اوضاع ساخت‌و‌ساز در کشور رونق داشت که پاره‌ای‌از‌پزشکان، در کنار کار طبابت، روی به حرفه ساخت‌و‌ساز آورده و حتی پاره‌ای‌از‌آنان، کم‌کم در شمار انبوه‌سازان درآمدند؛ تا‌جایی‌که با حرفه پزشکی وداع کرده‌اند؛ اما اینک و با احترام به جامعه پزشکی کشور که همواره در خدمت مردم بوده‌اند و ملت ما خاطره جانبازی‌های آنان را در جبهه‌های جنگ فراموش نمی‌کنند، تعداد پزشکانی که در نبرد هشت‌ساله به درجه رفیع شهادت نائل شده‌اند و همچنین مجموعه کادر پزشکی کشور، در‌مبارزه‌با ویروس کووید-19 نشان دادند که حرفه مقدس پزشکی را صرفاً به‌عنوان اینکه بتوانند بیماران را نجات دهند، برگزیده‌اند و در‌مقایسه‌با تحصیلات عالیه رشته‌های مختلف، این قشر درطول تحصیل، زحمت و مرارت زیادی را متحمل شده‌اند و این حرفه هم جزو مشاغل سخت در دنیا معرفی شده است؛ با‌درنظرگرفتن این‌نکته که منتخبین این رشته برای ورود به دانشگاه باید بسیار نخبه و شایسته باشند و درصد ورود آنان به دانشگاه بسیارکمتر و به‌نوعی شانس قبولی داوطلبان رشته پزشکی بسیارکمتر است، ازاین‌نظر هم واقعاً حیف است به‌راحتی چنین افرادی را از دست بدهیم و خانواده و دولت، سال‌های زیادی هزینه‌های مادی و معنوی قابل‌توجهی متحمل شوند تا یک دیپلمه به پزشکی حاذق تبدیل شود. حیف است که زمینه‌های حضور با اشتیاق این قشر را در کشور مهیا نکنیم تا مجبور به مهاجرت به سایر کشورها نشوند.