کد خبر:
292186
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ سه شنبه ۲۲ شهريور -
01:11
جلوگیری از «پرخوری» با کاشت ایمپلنت در مغز
در اولین مطالعه آزمایشی درنوع‌خود، دانشمندان دستگاهی را با جراحی در مغز دو فرد چاق که از اختلال پرخوری رنج می‌بردند، قرار دادند و شاهد نتایج امیدوارکننده‌ای در کنترل این اختلال بودند. به‌گزارش نیواطلس؛ این‌دستگاه برای شناسایی و مختل‌کردن سیگنال‌های مغزی مرتبط با هوس‌های غذایی پرخوری طراحی شده و نتایج امیدوارکننده‌ای نشان داده است که می‌توانند پایه و اساس آینده‌ای باشد که ایمپلنت‌های مغزی می‌توانند رفتارهای وابسته به هوس را کنترل کنند. در اواخر سال ۲۰۱۷ مطالعه جالبی منتشر شد که نشان می‌داد فعالیت‌های خاصی در ناحیه‌ای از مغز به‌نام هسته اکومبنس می‌تواند با رفتارهای مضر وابسته به هوس مانند پرخوری مرتبط باشد. این مطالعه بر روی موش‌ها نشان داد که چگونه یک ایمپلنت مغزی در لحظه، فعالیت‌های مرتبط با هوس‌های پرخوری را تشخیص می‌دهد و پالس‌های الکتریکی را برای مسدود‌کردن این سیگنال‌ها ارسال و حیوانات را از مصرف بیش‌ازحد غذا منع کند. این ایمپلنت در سر دو بیمار که در آزمایش‌های اولیه از‌نظر بالینی مبتلا به اختلال پرخوری و به‌شدت چاق بودند، کاشته شد و آن‌ها حدود شش‌ماه تحت‌نظر قرار گرفتند. در دوره مشاهدات اولیه، محققان به ثبت فعالیت مغزی بیمار پرداختند، با‌این‌هدف که به مشخصه‌ای متمایز دست یابند که می‌تواند با رفتارهای پرخوری مرتبط باشد. بیماران که گاهی برای انجام آزمایش به آزمایشگاه‌ها می‌رفتند، با بوفه‌های بزرگی از غذاهای پرکالری روبه‌رو می‌شدند. پس از یک‌دوره مشاهده و ثبت اولیه داده، محققان ایمپلنت‌ها که هر‌کدام با محرک عصبی پرخوری خود بیمار کدگذاری شده بود را روشن کردند. این‌دستگاه یک سیستم حلقه بسته است، به این معنی که برای روشن و خاموش‌کردن خود به‌طور مستقل طراحی شده است؛ زیرا فعالیت هدفمند مغز را حس می‌کند. بیماران به‌مدت شش‌ماه دیگر تحت‌نظر قرار گرفتند و محققان نشان دادند که دستگاه‌ها به‌خوبی کار می‌کنند و عارضه‌ای شناسایی نشده است. هر دو بیمار کاهش قابل‌توجهی در دفعات پرخوری و کاهش احساسِ «ازدستدادن کنترل» گزارش کردند. به‌طورمتوسط، هر بیمار حدود ۱۱پوند (پنج‌کیلوگرم) طی شش‌ماه بعد از استفاده از ایمپلنت لاغر شد، بدون اینکه هیچ رژیم غذایی خاصی رعایت کرده باشد. همان‌طور‌که هالپرن تأکید کرد؛ این مطالعه آزمایشی اولیه برای تمرکز بر ایمنی و امکان‌سنجی طراحی شده است؛ بنابراین هنوز خیلی‌زود است که بگوییم این نوع روش تحریک مغز واقعاً برای کنترل پرخوری مؤثر است یا خیر، اما بررسی‌های اولیه نشان می‌دهد که دستگاه بی‌خطر است. به‌طورخاص، محققان خاطرنشان کردند که چالش‌هایی در یافتن الگوهای خاص فعالیت‌های مغزی مختلف که تنها با پرخوری از نوع «ازدستدادن کنترل» و نه با غذا خوردن عادی یا میل شدید مرتبط باشد، وجود دارد. پس از ماه‌ها نظارت، سیگنال‌های خاصی شناسایی شدند؛ اما برای بهبود مشخصه‌های سیگنال‌های مغزی پرخوری در انسان به تحقیقات بیشتری نیاز است. الکساندرا پایک (Alexandra Pike)؛ محقق سلامت روان از دانشگاه یورک که روی این تحقیق جدید کار نکرده است، می‌گوید که این‌دستگاه قبل‌از‌اینکه بتواند روی افراد بیشتری استفاده شود باید عملکرد اختصاصی‌تری پیدا کند. او به‌رغم‌اینکه یافته‌های جدید را «امیدبخش» خواند، افزود: «دستگاه در شکل کنونی بسیار فعال است و صدها‌بار در روز بدون تجربه واقعی غذا خوردن، مغز بیماران را تحریک می‌کند؛ بنابراین، اگرچه این تحقیقات آینده‌ای را نشان می‌دهد که در آن امکان تنظیم رفتارهای هوسی مانند پرخوری توسط ایمپلنت‌های مغز وجود دارد؛ اما پیش از آنکه بفهمیم دقیقاً چگونه این‌کار را انجام دهیم، تحقیقات زیادی باید انجام شود. این تحقیقات درحال‌انجام است و قرار است افراد بیشتری برای اصلاح این فناوری در تحقیقات شرکت کنند».