چالش آنتی‌بیوتیک

این‌روزها افراد مراجعه‌کننده به داروخانه‌ها، فقط «نه» می‌شنوند. این قصه‌ای‌ست دردناک برای دردمندانی که برای یافتن آنتی‌بیوتیک باید پاشنه‌های کفش را بالا بکشند؛ جنس کفش را از آهن اختیار کنند که بتوانند به ده‌ها محله تهران سر بزنند تا شاید بخت یارشان باشد و برای عفونت گلو، یک ورقه آنتی‌بیوتیک بخرند. تازه زمانی‌که داروخانه این کپسول همیشه‌فراوان در گذشته را داشته باشد، باز‌هم «نه» می‌گویند و از بیمار طلب نسخه رسمی دکتر می‌کند. این داستانی‌ست که زیبنده کشور سرفراز ما نبوده و نخواهد بود. باید پرسید کدام فرد یا مسئول، عامل یا مسبب نبود آنتی‌بیوتیک است؟ داروهای خاص اگر نباشد یا کمیاب شود، برای آن بهانه‌های زیادی که معمولاً وارد نشده؛‌ تحریم هستیم؛ دولت در اختیار ما قرار نداده و ده‌ها عذر و بهانه غیرواقعی دیگر شنیده می‌شود؛ اما این‌ماجرا فرق می‌کند و اینجاست که سکوت مسئولین بهداشتی در کشور و در‌ این‌ مورد خاص، غیرقابل‌باور می‌نماید. اگر تحریم هستیم یا اگر وارد نشده که هر‌دوی این بهانه‌ها را باید عذر بدتر از گناه بدانیم، وفور آن داروها در مغازه‌های مخصوص و در پستوهای خیابان و کوچه‌های ناصرخسرو را چگونه باید توجیه کنیم؟ اینجاست که باید به بهداشتی‌ها بگوییم «دم خروس را باید باور کنیم یا قسمت حضرت عباس را؟!» این دوگانگی و حتی چندگانگی را باید چگونه تفسیر کنیم و حال‌وروز افراد نیازمند دارو را که معمولاً‌ از طبقه فرودست جامعه هستند و پول مراجعه به دکتر را هم ندارند. این‌افراد معمولاً برای سرماخوردگی و بیماری‌های ناشی از ویروس و دگرگونی ناگهانی هوا، دکتری نمی‌شناسند که بتوانند ویزیت رایگان شوند، پس به‌ناچار روی به خوددرمانی می‌آورند که باید نزدیک‌ترین و فوری‌ترین درمان را که همانا آنتی‌بیوتیک و قرص مسکن است، انتخاب کنند و رو به‌سوی داروخانه کرده و یک ورقه آنتی‌بیوتیک ابتیاع کنند تا درمانی که هر‌چند ریشه‌ای نیست، ولی موقتاً از درد نجاتشان دهد. می‌توان گفت که حداقل حدود 15‌درصد از جامعه هدف ما، با زحمت می‌تواند دارو بخرند تا چه رسد به مراجعه به پزشکان و دادن ویزیت 100‌هزارتومانی، پس باز‌هم باید نوک پیکان گله و شکایت را به‌سمت وزارت بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی بگیریم تا شاید یک‌بار هم که شده برای رضای خدا حداقل پاسخ این کمبود را به ملت بدهند. گو‌اینکه مردم هر پاسخی را از آنان بشنوند، آن‌را غیرقابل‌قبول می‌دانند؛ چرا‌که اگر دارو کم است، پس در بازار آزاد چرا فراوان است؟ اینجا باید نکته‌ای را مورد‌توجه قرار داد؛ در گذشته قیمت دارو و درمان در کشور ما ارزان‌تر از تمامی کشورهای خاورمیانه بوده است و درنتیجه معمولاً داروهای اولیه و حتی کمیاب، به‌واسطه ارزانی، به بسیاری از کشورهای همسایه از مبادی غیررسمی صادر می‌شده است، اما ما را چه شده است که با‌وجود چند‌ده شرکت تولید دارو در کشور، باید برای ابتدایی‌ترین داروی مسکن، دچار کمبود باشیم. پس وزارت بهداشت باید پاسخ کمبود را به مردم، به‌شکلی مستدل بدهد تا مردم نجیب و شریف کشورمان قانع شوند. این شرکت‌های تولیدی به‌جای ساختن دارو، حتی دارویی به‌نام آنتی‌بیوتیک که فروش آن بسیار ارزان است و درآمد چندانی برای سازندگان دارو ندارد و سازندگان به‌جای ساخت این‌قبیل داروها رو به‌سوی ساخت مواد آرایشی و بهداشتی پردرآمد کرده‌اند که باعث شده است در داروخانه به‌جای عرضه مواد پزشکی، انبارهای خود را از خمیردندان، کرم‌های زیبایی، لوسیون‌های معطر، شامپوها و پودرهای زیبایی پر کرده و از آن طریق به بازار و نقطه هدف که همانا داروخانه است، محصولات خود را روانه ‌کنند تا این‌قبیل محصولات گران‌قیمت برای شرکت‌های تولیدکننده دارو، درآمد بیشتری را عاید آنان کند. کار به جایی رسیده است که هر داروخانه‌ای را که نگاه می‌کنیم، ده‌ها قفسه کوچک و ویترین آن از مواد آرایشی پر شده است و داروها اغلب در پشت مغازه‌ها قرار دارد. پس رو به خدای رحمان و رحیم می‌آوریم و از درگاهش طلب عافیت برای همه مردم کشورمان می‌کنیم.