کد خبر:
292640
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ دوشنبه ۲۸ آذر -
06:15
سخن مدیرمسئول
تهران و چالهچولههای آزاردهنده
علیاکبر بهبهانی
شاید یکی از ارزشگذاریهایی که در وهله اول به چشم خارجیها و در وهله دوم به چشم مردم، اثرگذاری میکند، زیباییهای پایتخت کشورهاست که بهنوعی در زیباسازی آن کشور، نقش دارد و درنتیجه بهنظر میرسد که در اکثر کشورهای جهان، سعی میکنند پایتخت کشور را از هر نظر زیبا، جذاب و دلنشین کنند؛ اما بهراستی آیا ما میتوانیم تهران را پایتختی جذاب بسازیم و بهگفته جوانان با آن پز بدهیم؟ بهیقین پاسخ واضح و مبرهن است و آنهم یک نه بزرگ است. اگر پسرفت این شهر 15میلیونی را نسبت به گذشته عیان کنیم، شاید مسئولین شهری و بهویژه شهرداری، انشاءالله تکانی به خود بدهد و مجدداً عظمت و زیبایی گذشته را به آن بازگردانند. اگر نقد منصفانهای داشته باشیم و ما را متهم به انتقاد ناصواب نکنند، تهران اینروزها با ترافیک سنگین، هوای آلوده، خیابانهای پرچالهوچوله و مملو از دستاندازهای سخت که از صفات بارز آن شده است، معرفی میشود و اگر شبها را مثال بزنیم، باید آنرا شهر خاموشان لقب دهیم؛ تاجاییکه اگر روشنایی خودرو نباشد، شکل ظلماتی به خود میگیرد. پس باید انتقاد توأم با گله را از شهردار محترم آن که پیشینهای درخشان داشته و از دولتمردان متعهد است، داشته باشیم و از او بخواهیم بازهم شهرمان نورانی، خیابانها زیبا، ترافیک روان و زیباییهای آن صدچندان شود. این خواسته را در درجه اول بهخاطر خارجیهایی که وارد کشورمان میشوند و از فرودگاه امام(ره) حتماً باید بهطرف مرکز شهر بیایند، مطرح میکنیم. آیا فکر کردهایم که چرا این اتوبان 10کیلومتری روشنایی کافی ندارد؟ که همین عامل موجب میشود آغاز اولین حضور خارجیها در کشورمان، خاطرهای نیکو در اذهان آنان برجای نگذارد. بهخصوص که پارهایازآنان، درمقایسهبا پایتخت کشورشان، تهران را تاریک میبینند. پس ضرورت دارد این اتوبان در شبها کاملاً منور باشد. تازه این الف حضور خارجیها در کشور ماست و آنان باید تا حرف ی گردش و بازدید را ادامه دهند. خطوط راهنمایی و رانندگی در خیابانهای شهرمان مدتهاست رنگ نشده است. دستاندازهای ایجادشده در خیابانها که شکل ساندویچ بهخود گرفته است، اغلب اوقات تا 20متر مانده به مانع قابلتشخیص نیستند؛ درحالیکه میتوان با رنگآمیزی آنرا مشخص کنند. اگر حتی 20هزار دستانداز در تهران برای جلوگیری از سرعت زیاد ایجاد شده باشد، رنگآمیزی آن هزینهای کمتر از عوارض یکروز خودروهای تهران دارد و بر من نویسنده پوشیده است که چرا دراینمورد اقدام نمیشود یا لکهگیری خیابانها که در گذشته بهخوبی و همهساله این عمل صورت میگرفت، در چندساله اخیر، کمتر دیده میشود؛ درحالیکه هزاران چالهوچوله حتی در خیابانهای اصلی تهران وجود دارد و ضرورت اجتنابناپذیر برای اصلاح حداقل سالیانه آن احساس میشود. دریغ از اقدام شهرداری برای مرمت آن، خطکشی خیابانها و رنگآمیزی جداول خیابانها! درحالیکه حداقل سالی دو نوبت رسیدگی دراینزمینه بهطور وضوح به زیباییهای این کلانشهر میافزاید. گلکاری و زیباسازی درختان و پلهای عابر پیاده و زیباسازی میدانهای موجود در تهران، از دیگر اقداماتیست که چشمانداز روشنی به مردم داخل و گردشگران و بازدیدکنندگان خارجی میدهد. از کوچههای شهرمان اگر بگوییم، بازهم کم گفتهایم؛ بهجهت لولهکشی فاضلاب، کاری را که میتوان در یکی،دوروز انجام داد، بعضیازاوقات برای آن یکماه و بیشتر سد معبر ناخواسته ایجاد میکند. اگر درنظر بگیریم که بسیاری از پلهای عابر پیاده مسقف نیست و روی آن اغلب سنگی یا آهنیست، با کوچکترین بارانی، عبور و مرور روی آن بهسختی بهخصوص برای افراد میانسال به بالا انجام میشود. اگر فقط یک مورد ترمیم چالهوچولهها در خیابان و معابر، حداقل سالییکبار صورت بپذیرد، چهبسا صاحبان خودرو، چه دولتی و چه خصوصی، نیازی به رفتن به تعمیرگاه برای ترمیم فنر، کمکفنر، جلوبندی و سایر موارد نداشته باشند که ازنظر مادی و معنوی و ارزش زیاد وقتی که از مردم تلف میشود تا به تعمیر خودرو منجر شود، اگر محاسبه دقیق صورت بگیرد، در هرسال میلیاردهاریال از بودجه دستگاههای دولتی و افراد حقیقی، بههدر نمیرود. اکنون باید امیدوار باشیم که این نقاط ضعف با همت شهرداری تهران و تمام شهرداریهای کشور برای همه شهرها برطرف شود.