هوای آلوده در کلان‌شهرها

بیش از یک‌دهه است که در پاییز و زمستان، همیشه سخن از هوای آلوده، بیماری‌ها و به‌دنبال آن هجوم مردم به بیمارستان‌ها شنیده می‌شود و این داستانی‌ست تکراری که پنداری تمام‌ناشدنی‌ست و بر‌خلاف حتی داستان‌های هزار‌و‌یک‌شب که چندین‌قرن ادامه داشت و در‌نهایت پایان گرفت، قصه هوای آلوده، پایانی ندارد و مردم باید با آن خو کنند و آماده پذیرش همیشگی آن در طول عمر کوتاه خود باشند. حالا اگر این هوا ما را بیمار می‌کند، خیالی نیست؛ اگر تنگی نفس می‌گیریم، باید بسوزیم و بسازیم؛ اگر از عمر ما حداقل چندین‌سال کم می‌کند، باز جای نگرانی نیست؛ اما داستان به‌همین سادگی‌ها تمام نمی‌شود. اگر قرار بود که 10‌درصد مردم کشور ما دچار درد قفسه سینه و خس‌خس ریه‌ها و در‌نهایت سکته می‌شدند، می‌گفتیم عمر را با همین مشکلات هم سپری می‌کنیم، گیرم که دو فصل سال را در منزل می‌گذرانیم تا از هوای مسموم بیرون رهایی پیدا کنیم؛ اما باز‌هم به‌همین سادگی‌ها نیست. این هوای آلوده، حتی از کوچک‌ترین روزنه همچون کناره‌ درها هم به داخل نفوذ می‌کند. پس چه باید کرد؟ ظاهراً دولت‌ها می‌آیند و می‌روند و هوای آلوده با ترکیبات مسموم‌تر و جدیدتر، مردم را درگیر می‌کند؛ تا‌جایی‌که فقط 10‌درصد جامعه بیمار نشوند! حالا اگر بقیه هم بیمار شدند، مشکلی ندارد. مجلس، دولت، مغازه‌داران، کارکنان دولت، کارگران، گیرم 50 تا 100‌روز را تعطیل اعلام کنند، باز‌هم خبری از نگران‌شدن‌ها نمی‌شود! در یکی، دو روز اخیر، مردم به‌ویژه کهن‌سالان و کودکان، عزلت‌گزینی منزل را ترجیح داده، ‌با هوای بدتر از آن هم می‌سازند؛ اما به‌راستی مردم باید بسوزند و بسازند؟ حتی به‌واسطه دین‌داری و اعتقاد راسخ به پیشوایان و امامان معصوم، باز‌هم انتظار داریم که افراد بگویند قسمت است، سرنوشت است، قضا‌و‌قدر دست ما نیست، هر‌چه خدا خواست، همان می‌شود؟! ما ممکن است جلو قضا را نتوانیم بگیریم، اما آیا در مورد قدر هم باید همین اعتقاد را داشت؟ به‌یقین پاسخ منفی‌ست. قدر یا اندازه تا‌حد‌زیادی در عهده هر فردی‌ست که اگر قضا هم وارد شود، بشر می‌تواند قدر یا اندازه آن‌را کمتر کند و این یک باور خداگونه است که ما با تمام وجود و با مدد‌گرفتن از قرآن مجید و پیامبر راستین اسلام و بزرگان دین مبین اسلام، بسیار درمورد آن فرازها خوانده‌ایم یا شنیده‌ایم که حکایت از خرد و دوراندیشی دارد؛ تا‌جایی‌که به‌وفور می‌شنویم با کمک‌گرفتن از تعقل در کنار ایمان راستین به ائمه‌اطهار، می‌توان بسیاری از مشکلات را برطرف کرده یا حداقل میزان آن‌را کم کرد تا از این بلایا کمتر آسیب ببینیم. به‌هرروی در هفته‌ای که گذشت، به‌واسطه هوای آلوده، هفت‌هزار کودک در اهواز ناچار شده‌اند به بیمارستان‌ها و درمانگاه‌های شهر مراجعه کرده و تحت درمان قرار بگیرند. آیا باز‌هم باید بنشینیم و دست روی دست بگذاریم تا هوای بد از ما دور شود؟ آیا باز‌هم منتظر قضا و قدر هستیم؟ به‌یقین همین خداوند مهربانی‌ها گفته است که از شما حرکت و از ما برکت. پس چرا باید هنوز نشسته باشیم؟ با درنظر گرفتن این واقعیت که راه‌های زیادی هست تا از قدر و اندازه این هوای بد کم کنیم. آیا اگر فقط در یک مورد و در یک حرکت فوری، کارخانه‌های تولید خودرو داخلی را مجبور به استفاده از سیستم‌های هیبریدی یا بدون سوخت فسیلی کنیم، حداقل بین 30 تا 50‌درصد هوای کلان‌شهرها را سالم نمی‌سازیم؟ و باز‌هم اگر دستگاه‌های گرمایش و سرمایش کشور را گازی کنیم، شاید این‌همه بیمار و قربانی و هزینه‌های سرسام‌آور پزشکی را نداشته باشیم و ده‌ها مورد دیگر که به ابتکار و اراده دولتی‌ها بستگی دارد. به‌هرروی آرزو می‌کنیم مشکلات موجود با همت مردم و نظارت و کوشش و ازخودگذشتگی دولتمردان هر‌چه‌زودتر و بیشتر برطرف شود؛ چراکه این مردم نجیب استحقاق کمک و یاری دارند.