کد خبر:
292703
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ يکشنبه ۱۱ دي -
06:46
سخن مدیرمسئول
30هزار کلاس درس ناایمن
علیاکبر بهبهانی
اگر بپذیریم که بشر پیوسته درمعرض مخاطرات و حوادث بیشمار است و بسیاری از اتفاقات و رویدادها، هیچگاه از پیش خبر نمیدهند، لازم است همیشه جانب خرد و دوراندیشی را رعایت کنیم که بهگفته قدما؛ احتیاط شرط عقل است. این احتیاط وقتی درمورد امنیت جان دانشآموزان لحاظ میشود، مراقبت از جان نسل فردای ایرانزمین است که باید کشور ایران بزرگ را با تاریخی هشتهزارساله و درخشان بهدست باکفایت آن نسل سپرد تا همچنان سرفراز و موفق و پایدار بماند. از این مقدمه گذر میکنم تا به گفتار یک عضو مجلس شورای اسلامی که عضو کمیسیون آموزش مجلس است، بپردازیم که بیش از یک خبر یا پیشگویی یا حتی اظهارنظری عادی تصور میشود؛ بهویژه که با صراحت کامل میگوید 30هزار کلاس درس در کشورمان، ناایمن و درخطر فروریزش است و بهیقین اظهارنظری با این صراحت، لزوم بررسی همهجانبه و کارشناسی بسیار دارد که ضرورت توجه ویژه به آن، انکارناپذیر مینماید. اگر در این 30هزار کلاس براساس آمارهای مدارس، در هر کلاس درسی حداقل 30نفر همیشه حضور داشته باشند، با یک حساب سرانگشتی متوجه میشویم که مسئله امنیت جانی 900هزارنفر از دانشآموزان کشور به میان میآید که دراینصورت نباید مسئولین آموزشوپرورش کشور، خواب راحت کنند؛ چراکه این دغدغه بسیار بزرگتر و فراتر از مهم بهشمار میآید و اگر از سر صدق و رضای خدای بزرگ هم به این وضعیت بحرانی توجه کنیم، فوراً باید دستبهکار شده و برای ایمنسازی کلاسهای درسی اقدام عاجل به عمل آوریم. اگر حتی با کمی بدبینی، حوادث و رویدادهای قبلی در مدارس کشور ازجمله آتشسوزی، بهواسطه خرابی بخاری و آتشگرفتن آن که متأسفانه جان چند دانشآموز کشور را گرفت و دهها دانشآموز بهصورت جدی صدمه دیدهاند را درنظر داشته باشیم، نباید فراموش کنیم که متأسفانه عوارض ناشی از آتشسوزی، این عزیزان دانشآموز را در وضعیت جسمی ناهنجاری قرار داده است و ازنظر مالی، هزینههای ترمیم و زیباسازی آنان بهقدریست که از بضاعت خانوادهها فراتر بوده است. دراینزمینه ما و بهخصوص اولیای آموزشوپرورش، باید احساس گناه فراوان کنند؛ گواینکه ازایندست اتفاقات در مدارس ناایمن ما، حتی در روستاها، متعدداً رخ مینماید؛ درحالیکه فرصت و ارادهای برای تأمل و تعمق دراینباره اصلاً وجود ندارد؛ آنهم درشرایطیکه ضرورت سالمسازی، امریست حتمی و فوری. حتی اگر مدارس، بسان سالهای قبل، دوشیفته و سهشیفته دایر باشند که سطح آموزش را نازل میکند، بازهم سلامت جانی دانشآموزان، از اولویت برخوردار است. در اینجا روی سخن با مسئولین وزارت آموزشوپرورش و سازمان عریضوطویل نوسازی مدارس کشور است که چنددهه از عمر این سازمان میگذرد؛ چگونه است که دراینمورد کاری جدی انجام نشده یا اقدامات درخورتوجهی صورت نگرفته است؟ درحالیکه اگر این اتفاق میافتاد، امروزه ناظر تذکر از سر دلسوزی یک نماینده مجلس نبودیم. از اینها گذشته، اگر بودجه وزارت آموزشوپرورش ناکافیست که حتماً چنین است، بازهم باید از مسئولین، بهخصوص وزرای وقت آموزشوپرورش در این چنددهه سؤال شود که بهچهعلت رایزنی با رؤسای دولت و سازمان برنامهوبودجه صورت نگرفته است که با افزایش بودجه سالیانه این وزارت، کمبودها و نواقص پرخطر امروز، دیده نشود. در پایان از رئیس دولت انتظار میرود با توجهی همهجانبه، ضروری و فوری، این مشکل در مدارس کشور را با اختصاص بودجهای خاص و حتی خارجازروال، برطرف کند و تا دیر نشده نسبت به ایمنسازی اماکن آموزشی کشور اقدام لازم را معمول دارند که مبادا بازهم خدایناکرده حوادث و وقایعی در مدارس روی بدهد و آنوقت غصه روزها و ساعات ازدسترفته را بخوریم که دراینصورت خواهیم گفت: «خودکرده را تدبیر نیست»!