ورزشگاه آزادی بازسازی می‌خواهد

بی‌شک و با اطمینان می‌توان گفت که مجموعه بزرگ آزادی، یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های ورزشی‌ست که می‌تواند مسابقات ده‌ها رشته ورزشی را هم‌زمان در سطح آسیا برگزار کند و در خاورمیانه که اکثر کشورهای آن از بضاعت مالی مطلوبی برخوردارند، این مجموعه نمونه است و از منحصر‌به‌فردبودن آن همین‌بس که در سال 1352 مسابقات مهم آسیایی با شرکت بسیاری از کشورها را میزبانی کرد. مجموعه‌ای که در آن پنج سالن بزرگ، استخر قهرمانی، پیست دوچرخه‌سواری و حتی دریاچه‌ای استاندارد، برای برگزاری مسابقات قایقرانی و ده‌ها زمین تمرینی و صد‌البته یک استادیوم 100‌هزار‌نفری برای برگزاری مسابقات فوتبال وجود دارد. این مجموعه آبرومند، این روزها شدیداً نیاز به توجه دارد و با زبان بی‌زبانی می‌گوید که نیم‌قرن از عمر من گذشته است و به ترمیم و بازسازی نیاز دارم؛ و چون توجهی صورت نگرفته و متأسفانه در‌این‌مدت فقط از آن بهره‌برداری شده و هیچ‌کس برای نگهداری آن دل نسوزانده است، روزهای بیماری را می‌گذراند که با وضعیت فعلی، درمان آن هزینه‌ای غیرقابل‌تحمل را می‌خواهد. به‌هرروی می‌گویند؛ جلو ضرر را از هرکجا که بگیرند، منفعت است. بدیهی‌ست که همیشه ساخت یک ساختمان بسیار ساده‌تر از نگهداری آن است. بااین‌اوصاف به این مجموعه جفای زیادی شده است؛ به‌خصوص پس از پیروزی انقلاب که رئیس سازمان ورزش، با یک حرکت به‌اصطلاح فوری و بدون کارشناسی، چند‌ده‌نفر از خدمه این مجموعه را به‌جهت صرفه‌جویی، از کار اخراج کرد و به‌اصطلاح کلنگ اول تخریب این بنا را به پیکره آن وارد آورد. آن‌هم کلنگی که شاید بولدوزر هم نمی‌توانست چنین اثری داشته باشد؛ تا‌جایی‌که در اندک‌مدتی، فضای سبز این مجموعه رو به خشکی گذاشت و سالن‌ها و بناهای رشته‌های ورزشی نیز یکی‌پس‌از‌دیگری شروع به از‌بین‌رفتن کردند که مهم‌ترین و مجلل‌ترین آن تأسیسات و پیست دوچرخه‌سواری بود که برای نگهداری آن بیش از 20‌نفر همه‌روزه مشغول‌به‌کار بودند؛ اما درنتیجه بی‌توجهی به آن، برای این تأسیسات تا تخریب نهایی چندقدمی بیش‌تر باقی ‌نمانده است. ازسوی‌دیگر؛ استادیوم عظیم فوتبال آن با ده‌ها زمین تمرینی، روزگاری ناخوش‌تر از فضای سبز آن و پیست دوچرخه‌سواری دارد؛ تا‌جایی‌که ظرفیت تماشاگران این‌مجموعه که 100‌هزار‌نفر بود و حتی در روزگاری برای تماشای مسابقه تمی ملی با کره جنوبی تا 110هزار‌نفر تماشاگر را در خود جای داد، این‌روزها و با استقرار صندلی در آن و تخریب بخشی از جایگاه‌ها به‌جای ترمیم و بازسازی آن‌ها، قسمت‌های خراب جایگاه برداشته شد؛ تا‌جایی‌که هم‌اکنون استادیوم صدهزار‌نفری فقط گنجایش 80‌هزار تماشاگر را دارد که البته همین ظرفیت نیز از تمام کشورهای خاورمیانه و به‌خصوص قطر که به‌جهت میزبانی مسابقات جام‌جهانی فوتبال، ده‌ها استادیوم 20 و 40 و 60 و حتی 80‌هزار‌نفری را ساخته است بیش‌تر است و باز‌هم آن کشورها در‌این‌مورد عقب‌تر از ما و پشت سر ما ایستاده‌اند. به باور من، با همه تحریم‌های زورمداران بین‌المللی و عدم فروش نفت بسان گذشته و حتی هشت‌سال جنگ با صدام عفلقی و میلیاردها‌دلار هزینه برای آن، بازهم اگر اراده‌ای برای بازسازی این مجموعه وجود داشت، استادیوم آزادی به این روز نمی‌افتاد؛ حالا نیز اگرچه نمی‌توان آب رفته را به جوی بازگرداند، اما حداقل می‌توان مقداری از این آب را با همت و اراده قوی و از قوه به فعل درآوردن آن، با خواست مسئولین ورزش و حمایت دولت و سازمان برنامه‌و‌بودجه، به جوی بازگردانیم و بسیار نیکو خواهد بود که در اولین فرصت و با اندک امکان ممکن، آستین همت را بالا زده و برای جلوگیری از تخریب کلی این مجموعه، هر‌چه‌زودتر دست‌به‌کار شویم تا این مجموعه آبرومند ورزشی، مجدداً به روزهای اوج خود در گذشته برگردد تا بتوانیم شرایطی را فراهم آوریم که با انجام مسابقات مختلف بین‌المللی در ورزشگاه آزادی، دراین‌زمینه از کشور پرآوازه و سرافرازمان به نیکی یاد شود.