صندوق کارآفرین یا دردآفرین؟!

در کشور ما تا دلمان بخواهد، بانک دولتی، خصوصی، صندوق قرض‌الحسنه، صندوق اعتباری و بالاخره صندوق‌هایی با نام کارآفرینی تشکیل شده که در‌مقایسه‌با سایر کشورها، شاید ما عنوان اولین را در سطح جهان به‌خود اختصاص داده‌ایم که این جریان با عنایت‌به‌اینکه کشور ما متأثر از تحریم‌ها از‌نظر اقتصادی به‌شدت در فشار هستیم، به‌هیچ‌وجه، وجود این‌همه مؤسسه مالی توجیه‌پذیر نبوده است و بهتر است بگوییم زیاد از حد هم هست؛ به‌نحوی‌که اغلب حتی بانک‌های دولتی، در یک خیابان دو شعبه را دایر کرده‌اند که به‌یقین مشتریان این بانک‌ها، باید هزینه‌های غیر‌ضروری این بانک‌ها را بپردازند. حال در‌نظر بگیریم که اغلب کارهای بانکی اینترنتی و غیرحضوری شده و سیستم کامپیوتری یک‌هزارم‌درصد هم مرتکب اشتباه نمی‌شود؛ درنتیجه مردمی که در دفاتر و منازل خود، بسیاری از کارها را به انجام می‌رسانند و مراجعات بانکی بسیار تقلیل پیدا کرده؛ سپس وجود این هم بانک و مؤسسه مالی غیرضروری‌ست که ای‌کاش بانک‌ها به‌جای دفاتر و ساختمان‌های برج‌گونه آن‌چنانی و افراط در ساخت‌وساز و دکوراسیون دفاتر هیئت‌مدیره، به مردم خدمت مناسب‌تری ارائه دهند؛ اما صد حیف که هرچه بگوییم و بنویسیم، هیچ اثری نداشته و هزینه‌های زائد و حقوق‌های کلان از‌سوی این مردم، خواسته یا ناخواسته پرداخت می‌شود. اینک اگر به تراز سالیانه بسیاری از این بانک‌ها و مؤسسات مالی و صندوق‌های قرض‌الحسنه توجه کنیم، ساختمان‌های افزون شده به سرمایه اولیه تشکیل این بنگاه‌های به‌اصطلاح کارآفرین، آن‌قدر افزایش نشان می‌دهد که نزول‌خواران حرفه‌ای چنین نمی‌کنند؛ اما امروز باید به دکان‌هایی به‌نام کار صندوق یا بانک کارآفرین اشاره کنیم که استقلال آنان در انجام امور بانکی و اجحاف بی‌رویه‌ای که به مردم و مشتریان روا می‌دارند، غیر‌قابل‌قبول و در هیچ تدبیری نمی‌گنجد و بازهم شوربختانه تعدادی از این صندوق‌ها، توسط وزارتخانه‌های مختلف و به‌اصطلاح برای کمک و دستگیری از کارآفرینان،‌ تقویت مالی شده‌اند و اعتبارات بالایی را از بودجه وزارتخانه در اختیار این مؤسسات می‌گذارند تا در مواقع ضروری با پرداخت وام کم‌بهره به کارمندان دولت و در اقساط طولانی‌مدت، به‌نوعی به کارمندان کمک مالی شود؛ برای نمونه باید به صندوق کارآفرین امید، توجه و دقت شود که وزارت فرهنگ‌و‌ارشاد اسلامی، با ایجاد اعتباری قابل‌توجه و برای کمک به فرهنگ کشور در روزگاران فعلی که اربابان فعلی که اربابان مطبوعات و خبرنگاران در مضیقه مالی هستند، با معرفی این قشر فرهنگی به این صندوق کارآفرین که بهتر است بگوییم صندوق دردآفرین، از محل اعتبار مزبور وام کم‌بهره چهاردرصدی در اقساط سه و پنج‌ساله پرداخت شود تا مطبوعات و کتاب و امور فرهنگی بتوانند همچنان به ادامه خدمت فرهنگی خود که منجر به روشن بودن چراغ علم و آگاهی و معرفت است، مشغول باشند. باز در‌این‌مورد من نویسنده با یک سابقه 20‌ساله مطبوعاتی و داشتن یک مؤسسه مطبوعاتی و انتشار بدون وقفه یک روزنامه، یک هفته‌نامه و یک ماهنامه، در سال 1401 به این صندوق معرفی شدم تا از 200‌میلیون وام استفاده کنم که شاید 20‌مرتبه در این یک‌سال‌و‌اندی به این صندوق مراجعه کرده‌ام. در آغاز مسئول مربوطه گفتند که ما این مبلغ را به 20‌نفر محتاج می‌دهیم؛ شما در اولویت نیستید. آن‌قدر از من و دونفر عضو مؤسسه که صاحب امضاء هستند مدرک خواستند که هر‌‌بار با خود می‌گفتم دیگر مدارک تمام شده و وام به ما داده می‌شود؛ ولی این خیالی بس عبث بود! بعد از یک‌سال رسیدم به اول کار. به وزارت بگویید، در سایت x ثبت کنند و باز در نوبت بمانید؛ لذا نمی‌دانیم کدامین سازمان یا نهاد باید به این صندوق که صد‌البته به‌نام امید هم مزین شده است، تکلیف کند که دست از مردم‌آزاری بردارند. شاید وزارت ارشاد که خود اعتبار را به این صندوق داده‌ است، بتواند کاری کند ان‌شاءالله.