ادامه کودک‌همسری

در سالی که گذشت براساس آمار منتشرشده ازسوی دستگاه‌های ذی‌ربط 29700 مورد ازدواج دختر زیر 15‌سال در کشور به‌ثبت رسیده است که امروز باید از دو منظر آن را موردبررسی قرار بدهم. از منظر اوّل، شمار ازدواج سالیانه در کشور، به‌خصوص در طبقات دانشگاهی و تحصیل‌کرده، بسیار کمتر از پارسال و سال‌های قبل از آن بوده است و در اینکه برای مصلحت جامعه و مردم و به‌خصوص کل کشور هرچقدر میزان ازدواج بیشتر شود، فساد کمتر می‌شود، جای هیچ شک و شبهه‌ای نیست؛ اما باتوجه‌به مشکلات معیشتی و گرفتاری‌های مالی موجود کشور و نبود امکانات حداقلی به‌خصوص مسکن، در کشومان متأسفانه با کاهش آمار ازدواج روبه‌رو هستیم؛ هرچند‌که مدیران کشوری با انواع و اقسام فاکتورهای کمکی همچون افزایش میزان وام ازدواج به زوجین توانسته‌اند، کمک شایسته‌ای به جوانان خواهان ازدواج و تشکیل خانواده ارائه دهند؛ اما به‌یقین این راه‌حل، قطعی و نهایی نبوده است؛ زیرا هزاران جوان دختر و پسر آماده ازدواج وجود دارند که به‌علت عدم امکان برای تهیه حتی یک اتاق، نمی‌توانند تن به ازدواج بدهند و درنتیجه به‌نوعی سرخورده شده و چون درها را بر روی خود بسته می‌بینند، قید ازدواج را زده‌اند و ناچار هستند که به‌نوعی از راه رفاقت و دوستی ناسالم روزگار بگذرانند و هیچ‌کس را هم یارای جلوگیری از این ماجرا نیست. حال بااین‌اوصاف باید از اینان دست بشوییم و آنان را به حال خود رها کنیم؟ به‌یقین پاسخ منفی‌ست و چون اوضاع فعلاً به‌همین‌رویه ادامه‌دار شده است و جوانان قادر به ازدواج نیستند، بسیاری از خانواده‌ها، ناچار می‌شوند که فرزندان دختر خود را در سنین پایین حتی ۱۲‌ساله و کمترازآن به خانه شوهر روانه کنند که هم روانشناسان و هم جامعه‌شناسان، به‌شدت با این نوع ازدواج‌ها مخالف هستند و با‌تکیه‌به تأکیداتی که در این دو علم شده است، ازدواج‌های زودرس را نه‌تنها مصلحت جامعه نمی‌دانند؛ بلکه آن را مضر هم می‌دانند؛ به‌خصوص اینکه ازنظر مسائل مختلف و رشد و تکامل در افراد، متناسب با هر سنی، تکالیفی برعهده مردم قرارگرفته است که در رشد و پرورش جسمی و فکری افراد نقشی اصلی و آینده‌ساز را ارائه می‌کند. از دید این کارشناسان وقتی کودکی تحت شرایط دشوار خانواده، مجبور است، تن به ازدواج بدهد، احتمال تداوم این زندگی و حصول خوشبختی برای زوجین بسیار پایین و درواقع غیر‌متصور است؛ چراکه وقتی به روند تکامل توجه کنیم، از دوران نوزادی و طفولیت به کودکی می‌رسیم و در اینم دوره باید کودکی کرد و بازی و سرگرمی جزو ملزومات دوره کودکی‌ست که تا سن ۱۲‌سالگی ادامه دارد. حال وقتی ما از کودکی، دوره کودکی‌اش را سلب کنیم و به‌زور به‌سمت ازدواج سوق دهیم، برای آینده او چراغ‌خطر را روشن کرده‌ایم؛ چراکه ازنظر شناختی و سلامتی به جسم و روح او لطمه زده‌ایم. بادرنظر گرفتن اینکه چنین فردی نمی‌تواند ما‌در خوبی شود؛ چراکه در سنی که باید از راه بازی به بسیاری از مجهولات خود برسد و با آن رشد کند و زندگی را بشناسد، او را ازمسیر طبیعی تکامل خارج کرده و این دوره حساس را از او سلب کرده‌ایم. متأسفانه این مسئله در روستاها به‌شکل بسیار مشکل‌آفرینی هم صورت می‌گیرد؛ یعنی اغلب اوقات، این کودکان را به عقد افراد مسن درمی‌آورند که یک ظلم سنگین هم بع تبعات زیان‌آور آن افزوده می‌شود؛ اما اگر به فساد و بی‌بندوباری بعضی از جوانان که به حال خود رها شده‌اند توجه و دقت کنیم، ادامه این اوضاع‌واحوال جاری، تیشه بر ریشه جامعه می‌زند و جوانان متأسفانه دچار سرخوردگی شده و بیکاری مغز آنان را آشیانه شیطان می‌کند و به‌سادگی گول خورده و به دامن مشکلاتی دیگر ازجمله اعتیاد می‌افتند و خانواده‌ها را با عذاب و مشکلات بسیار جدی روبه‌رو می‌کنند. این قبیل خانواده‌ها به‌ناچار و از روی ناعلاجی حاضر می‌شوند، فرزندان خود را حتی علی‌رغم میل باطنی در کودکی به‌اصطلاح به خانه بخت بفرستند؛ بنابراین از هر دو منظر نمی‌توان رضایت داد که آینده کودک را به‌اجبار و قبل از رسیدن به سن قانونی، به‌نام ازدواج، با خطر جدی روبه‌رو کنیم؛ چراکه مهم‌ترین وجوه آن، بیماری جسمی و روحی خواهد بود؛ و بازهم بسان همیشه امیدواریم که تحریم شرش را برای همیشه از کشورمان دور کند تا زمینه‌ سرافرازی کشورمان در تمام جنبه‌ها متجلی شود.