کد خبر:
353898
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۲ شنبه ۶ آبان -
06:45
سخن مدیرمسئول
لزوم مراقبت بیشتر خانواده‌ها از فرزندان
تعلیم‌و‌تربیت در جهان امروزی تفاوت‌های زیادی با گذشته دارد و جایگاه آن بسیار ارزشمندتر از گذشته است؛ تا‌جایی‌که موالید از بدو تولد زیرپوشش گسترده‌ای از انواع آموزش‌ها قرار می‌گیرند تا به‌زعم خانواده‌ها آینده بهتری را برای فرزندان خود رقم بزنند تا در آینده برای خود و جامعه مفید واقع شوند؛ اما این روزها کشور عزیز ما و درخصوص فرزندان دوست‌داشتنی ایرانی، خانواده‌ها تااندازه‌ای متأثر از تحریم‌ها که درنتیجه دشمنی‌های آمریکا و کشورهای غربی رخ داده، از‌نظر معیشتی و مالی در فشار هستند و نسبت به آنچه در قبل از آن، در نحوه تربیت صحیح موفق بوده‌اند، توفیق کمتری دارند و فرزندانمان به‌ویژه در بزرگ‌سالی در‌معرض تهدید و لغزش‌های زیادی قرار می‌گیرند. درحالی‌که باید در این روند و درخصوص رفتار و اعمال فرزندان ایران‌زمین تغییر و تحول مناسبی رخ دهد تا آینده را بسیار ایدئال‌تر از این روزها بسازیم و بسازند. پس وظیفه اولیاء بسیار جدی‌تر از هرزمانی باید پیگیری شود؛ به‌‌‌خصوص که وجود شبکه‌های اجتماعی و تلفن‌های همراه موجب شده آن‌قدر نوجوانان را تحت‌تأثیر قرار دهد که منجر به فروپاشی شده و آینده را برای آنان پرتلاطم و خطرآفرین سازند؛ درنتیجه تا‌جایی‌که ممکن است باید هر‌چه‌سریع‌تر در فکر اصلاح تربیت بوده و دست‌به‌کار شویم تا عوارض آن لطمات جدی به آینده مردم و کشورمان وارد نکند؛ و لذا باوجود وسایل کنونی و وجود تریاها و کافه‌های زیرزمینی که در آن حداقل قلیان به‌راحتی عرضه می‌شود و با صد‌افسوس مشتریان آن را نوجوانان و حتی پاره‌ای‌از‌اوقات کودکان زیر 10ساله تشکیل می‌دهد، لازم است خانواده‌ها در نحوه تربیت و مراقبت خود از فرزندان، مساعی زیادی را معمول کنند تا از لغزش‌های بیشتر جلوگیری شود. ازسوی‌دیگر؛ در مدارس که باید مأمن اصلی تعلیم‌و‌تربیت فرزندان ما باشد، با حضور معلمانی که مثل گذشته دوره‌های شبانه‌روزی با نام‌هایی چون دانشسرا یا مراکز تربیت‌معلم را نگذرانده‌اند و از بد حادثه یا علی‌رغم ایده و آرزوی خود، به معلمی روی آورده‌اند تا بتوانند روزگار نه‌چندان راحتی را بگذرانند، مواجهیم که این افراد نمی‌توانند در نقش آموزش‌دهنده یا تربیت‌کننده وظیفه خود را به‌خوبی ایفا کنند؛ یعنی مدارس با همه پیشرفت‌هایی که درزمینهٔ مکان، متد و روش آموزش، دستگاه‌های سمعی و بصری، وجود آزمایشگاه‌ها و ... انجام داد‌ه‌اند، اگر‌چه درزمینهٔ آموزش دروس موفق هستند اما از جهت تربیت و آینده‌سازی ناموفق بوده‌اند و باکمال تأسف وقتی بر‌اساس آمارهای اعلام‌شده، حتی در مدارس دخترانه ما، بیش از ۱۳درصد از دانش‌آموزان، سیگار یا مواد دخانیاتی مصرف می‌کنند، اولیای خانه و مدرسه، به‌چه‌علت این روزها خوش و بی‌تفاوت، این آمارها را می‌بیند اما منفعلانه، تنها نظاره‌گر آینده پرمخاطره فرزندان خود هستند؟ و قرار است که چه زمانی به خود بیایند و نقش تربیتی خود را به‌خوبی ایفا کنند؟ ای‌کاش هر‌چه‌زودتر به خود بیاییم و به آن اندازه از درک و مفهوم تربیت صحیح آگاه شویم که امروز بهتر از فردا‌ست و فردا خیلی‌دیر است؛ اما آیا در حقیقت وظیفه تربیت برعهده اولیای خانه و مدرسه است و دیگران وظیفه‌ای ندارند؟ به‌یقین پاسخ منفی‌ست. آیا دولت، رسانه‌های گفتاری، شنیداری، تصویری، هیچ وظیفه‌ای ندارند و قرار است که رسانه‌های خود را فقط به داستان‌سرایی و نقل حوادث و اتفاقات تلخ اختصاص دهند و فقط از کمبودها، شکوه و شکایت بکنند و دیگر هیچ؟ پس امیدآفرینی چه نقشی دارد و چه کسانی باید بذر امید به آینده را در دل‌های نوجوانان و جوانان کشور بکارند تا کشورمان در آینده حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد و همچنان سرافرازانه کشور عزیزمان در دنیا مطرح و شکوفا باشد؟ در پایان باید همه ارگان‌ها، سازمان‌ها، مسئولین کشوری، اولیای مدارس و خانه، با عزمی راسخ به وظیفه خود عمل کنیم تا از آینده کشور هیچ بیم و ترسی نداشته باشیم. ان‌شاءالله.