لزوم خانه‌تکانی در پزشکی

یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین وزارتخانه‌ها در جهان، وزارت بهداشت‌ودرمان و آموزشی‌ست که در حوزه سلامت، نقش مهمی ایفا می‌کند. توجه مستمر دولت‌ها به این وزارت می‌تواند جامعه‌ای سالم از‌نظر جسمی و روانی را برای کشور ‌ارمغان داشته باشد. اهمیت مسئله بهداشت و تندرستی به‌حدی‌ست‌که حتی یکی از زیرمجموعه‌های سازمان ملل متحد، رسیدگی به امور بهداشتی و نظارت بر کار درمان و سالم‌سازی کشورها را برعهده‌گرفته و به هنگام حضور ویروس‌هایی چون کرونا و سایر مشکلات رایج‌شده در راه سلامت، مستقیماً توسط سازمان ملل متحد رصد شده و به کشورها کمک می‌شود. بهداشت و سلامت در دهه‌های اخیر با پیشرفت‌های شگرفی که در تشخیص بیماری‌ها و حتی درمان در اقصی‌نقاط این کره خاکی صورت می‌گیرد، شمار جان‌باخته‌های ویروس و سایز بیماری‌های میکروبی و ... را به حداقل رسانده است. در کشور عزیزمان نیز این اهمیت به‌نوعی همگانی شده و تمام مردم در هر جا و مقامی که هستند، رعایت مسائل بهداشتی را کرده و در‌زمینه آموزش و تربیت متخصص در رشته‌های گوناگون پزشکی توسط وزارت بهداشت‌ودرمان و آموزش پزشکی، تلاش‌های وسیعی صورت گرفته است. گروه پزشکی در دانشگاه‌ها داوطلب زیادی دارد و معمولاً فرهنگ دکتر شدن فرزندان توسط خانواده‌ها، آن‌قدر عمومیت پیدا کرد که اقبال به پزشک شدن در کشور ما اپیدمی شده؛ صد‌البته از‌نظر اعتبار و درآمد، پزشکان جزو رده‌های برتر پولدار شدن هستند؛ اما و متأسفانه، بزرگی این وزارتخانه به‌حدی‌ست که برای نظارت و مراقبت و رعایت اصول توسط وزیر و سازمان‌های ذی‌ربط تابعه این وزارت مجالی نیست که بتوان بر آنان سیستم ارزشیابی و نظارت معمول شود و لذا تقریباً پزشکان به‌نوعی خود‌مختار شده‌اند! با هر انصاف و اراده‌ای با بیماران که خود صلاح بدانند، برخورد می‌کنند. در داروخانه‌ها، دارو یا حداقل پاره‌ای از داروها، حتی نوع تولید داخل آن به‌زحمت یافت می‌شود و بیماران و خانواده‌ها باید مجهز به کفش آهنین شوند و ده‌ها و حتی صدها داروخانه را سر بزنند تا شاید داروی موردنظر به‌دست بیاید و بیماران تسلی و شفا پیدا کنند؛ (هر‌چند‌که این روزها در هر خیابان حتی در مجاورت هم ده‌ها و صدها داروخانه ایجاد شده) بااین‌حال یافتن دارو، صبر و طاقت از نوع ایوب می‌خواهد و به‌نظر نمی‌رسد که معاونت غذا و دارو، به‌اندازه کافی کارمند بازرس داشته باشد که بر کار داروخانه‌ها نظارت صحیح و مداومی صورت بپذیرید. درمورد آزمایشگاه‌ها که مثنوی هفتاد من کاغذ نیاز است تا گله و شکایت از این قشر به عمل بیاید؛ تا‌جایی‌که با اراده و اختیار خود، با بیمه‌‌های خاصی کار می‌کنند و به انجام آزمایش برای بیمه‌شده‌های خدمات درمانی، رغبتی ندارند و بعضاً در مراجعه بیمه‌شده‌ها می‌گویند که طرف قرارداد نیستند؛ از‌جمله دو آزمایشگاه معروف همچون آزمایشگاه مسعود در میرداماد و دانش در خیابان طالقانی، از پذیرش بیماران زیرپوشش خدمات درمانی و تأمین اجتماعی خودداری می‌کنند که اگر قرار باشد، پزشکان با تخصص‌های مختلف ویزیت خود را به هر مبلغی که انصاف داشته باشند، افزایش دهند و هر وقت اراده کنند جلای وطن کنند و در اروپا و آمریکا ادامه خدمت پزشکی بدهند، با کدامین منطق این‌همه هزینه‌ها توسط دولت برای آنان انجام شده و هر وقت اراده کنند، پاسپورت به‌دست، کشور را ترک خواهند کرد؛ پس وزارت بهداشت و سازمان نظام پزشکی چه‌کاره هستند که پزشکان باید این‌گونه کار کنند؛ ویزیت نقدی بگیرند؛ نرخ ویزیت دلبخواهی تعیین کنند و داروخانه‌ها دارو نداشته باشند و تمام قفسه‌های خود را اختصاص به وسایل بهداشتی و زیبایی و کرم‌ها بدهند و خود‌مختار عمل کنند! آزمایشگاه‌ها هم حاضر نباشند که به قشر عظیم بیمه‌شده زیرپوشش دولت چون خدمات درمانی و تأمین اجتماعی سردیس دهند، پس یک جمعیت اکثریت چندین‌ده‌میلیونی کشور که همه نیز هزینه بیمه پرداخت می‌کنند، باید چه ‌کنند و به کجا شکایت برند اگر که وزارت هم هیچ‌کاره است، پس باید گفت عدم به ز وجود!