ارتش در جنگ با تب دنگی

یکی از اقداماتی که بسیار درخور تقدیر و تحسین است، کمک گرفتن از ارتش برای مبارزه با تب دنگی‌ست که خوشبختانه این امر خطیر به انجام رسید. مهم‌ترین عمل ارتش، پاک‌سازی جوی‌ها و کانال‌ها و آب‌های راکد است که اولین مکان‌های حضور انواع بیماری‌ها همچون مالاریا و البته این‌بار ویروس تب دنگی هستند که موارد آن در کشور ما بسیار دیده‌ شده و هیچ شهری از کشور را از آن مصونیت نیست. این موضوع نیاز به یک بسیج همگانی علیه این بیماری دارد که در یک اقدام شایسته به ارتش مأموریت داده ‌شده تا برای مبارزه با این ویروس، کلیه رودخانه‌ها، جوی‌ها، برکه‌ها و تمامی آب‌های راکد که محل رشد این ویروس هستند را بالایروبی و اقدام به ریشه‌کنی این ویروس کند. همان‌طوری‌که در سال‌های گذشته در مواقع بحرانی، در سیلاب‌ها، زلزله‌ها و حوادث غیرمنتظره، نیروهای ارتش پیش‌قراول بوده‌اند، این‌بار نیز باتوجه‌به داشتن نیروی انسانی کافی و ابزار و آلات مختلف و به‌خصوص داشتن گردان‌های مهندسی، می‌توانند بسیار اثرگذار باشند؛ زیرا از یاد نمی‌بریم در جنگ تحمیلی هشت‌ساله صدام و یارانش، ارتش جمهوری اسلامی ایران در اندک‌مدت با زدن پل بر روی اروندرود چه نقش عمده‌ای در شکست عراق آن‌هم مفتضحانه در خرمشهر بازی کرد؛ لذا امید می‌رود ان‌شاءالله و به‌زودی به‌همت ارتشیان در جای‌جای ایران اسلامی به جنگ با ویروس دنگی همت کنند؛ به‌خصوص در نواحی گیلان و مازندران به‌ جهت وجود دریا و رودخانه، محیط مساعد رشد دنگی عده زیادی از اهالی این دو استان را قبلاً به تب دنگی کرده که شماری در این مبتلایان متأسفانه بدرود حیات گفته‌اند و خانواده‌هایی عزادار کرده است. دراین‌میان باید از وزارت بهداشت‌ودرمان گله‌مند باشیم که چون گذشته مدتی را در بی‌عملی و مشاهده گذراند؛ تاجایی‌که کار از کار گذشت و این ویروس اپیدمی شد و همه جای کشور را در برگرفت و این وزارت که باید نقش اصلی را در بهداشت کشور داشته باشد، مدت زیادی را ازدست‌داده و همان‌طوری‌که ضعف این نهاد در تهیه دارو، صدمات زیادی را به مردم وارد کرده است؛ چراکه بیماران غم‌زده برای یافتن یک دارو حتی ساخت داخل کشور باید به ده‌ها داروخانه در چهارگوشه تهران بزرگ سربزنند تا شاید دارویی که با سلامت او ربط صددرصدی دارد را بیابد و اغلب اوقات خسته و دل‌زده ناچار می‌شود برای تهیه دارو و سراغ دلالان بی‌انصاف دارو از تاریخ‌مصرف گذشته برای سلامت خود یا اعضای خانواده خریداری کرده و مصرف کنند. در قسمت درمان هم وضع از این هم آشفته‌تر است؛ به‌نحوی‌که بیمارستان‌های دولتی اغلب اوقات تخت برای بستری‌شدن بیماران ندارند و بعضی‌از‌اوقات بیماران که عمده آنان اقشار ضعیف و بی‌بضاعت هستند، ساعت‌های زیادی در راهروهای بیمارستان برای یافتن تخت خالی سرگردان می‌مانند. به‌هر‌روی امیدواریم و آرزو می‌کنیم، برادران ارتش این‌بار هم چون گذشته با‌همه‌وجود برای رفع این بحران، از هیچ کوششی فروگذار نکنند تا با ریشه‌کنی این ویروس نام نیک از خود به‌جای بگذارند.