زیبایی‌های المپیک؛ ای‌کاش فوتبال ما می‌دید

در روزهای گذشته در هنگام تماشای مسابقات المپیک فرانسه، شاهد صحنه‌هایی بسیار زیبا، درس‌آموز و مهربانانه بودیم که هر صحنه‌ای از آن کلاسی آموزشی‌ست. پاره‌ای‌اوقات اوج کرامت انسانی به تصویر کشیده شد؛ وقتی‌که دو قهرمان دوم و سوم آمریکایی در ماده‌ای از مسابقات در برابر ورزشکار اسپانیایی خاضعانه و خاشعانه سر تعظیم فرود آوردند؛ یا وقتی قهرمان شنای جهانی که دارای 28 مدال طلای مسابقات المپیک و جهانی بود، این‌بار وقتی قهرمان دیگری رکورد او را شکست و بیست‌و‌نه مدال طلا کسب کرد، قهرمان گذشته او را در بغل فشرد؛ دست‌هایش را بالا برد و در برابر پیروزی‌های جدید او سر تعظیم فرود آورد و مسافتی کوتاه پشت سر او را به راه افتاد و او را تا محل اسکان کشورش بدرقه کرد. یا زمانی‌که میرزاده قهرمان ایرانی در مسابقه با نماینده آذربایجان که او هم ایرانی بود، پیروز گشت و او تشک قهرمانی را برای وداع از دنیای کشتی بوسید، میرزاده قهرمان و بهتر بگویم پهلوانی ایرانی، مغلوب را بر دوش خود سوار کرد و به او ادای احترام کرد. صحنه‌هایی که انسان از دیدن آن به وجد می‌آید و کرامت انسانی را در حد اعلی آن مشاهده می‌کند؛ یا وقتی شرکت‌کننده ایرانی در سنگ‌نوردی به مقام دوم رسید، قهرمان آمریکایی در برابر او تعظیم و ادای احترام کرد که این بزرگی‌ها در ورزش فراوان دیده می‌شود و سیاست در آن جای ندارد و جلوه‌هایی از گذشت و دوست‌داشتن در زمین ورزش دیده می‌شود؛ به‌خصوص در المپیک که بنیان‌گذار آن پیر دو کوبرتن بود که مسابقات المپیک را بنیاد نهاد تا در هر چهار‌سال یک‌بار کشورها به بهانه ورزش و رقابت‌های آن، از دشمنی‌ها و جنگ‌ها جدا شوند و یک‌ماه را صرف دوستی و رفاقت کنند و لذا مسابقات المپیک آغاز شد تا شاید دشمنی‌ها جای خود را به دوستی‌ها بدهد؛ اما به‌راستی در ورزش ما به‌خصوص فوتبال حرفه‌ای از این حرکت‌ها داریم و دیده می‌شود؟ به‌یقین پاسخ منفی و خیر است؛ چرا‌که دو باشگاه به‌اصطلاح مردمی تا می‌توانند با هم دشمنی می‌کنند. به یکدیگر تهمت می‌زنند. نقشه‌های شیطانی می‌کشند. از راه‌های ناصواب برای رقیب نقشه می‌کشند. برای رقیب به انواع تقلب و حیله‌ها متوسل می‌شوند تا شاید مسابقه‌ای را برنده شوند و در‌نهایت یک جام به قهرمانی ببرند که مرده‌شور ببرد جامی ازاین‌دست! که با فحاشی بر روی سکوها و ایجاد تفرقه و دشمنی بین تماشاگران، بعد از هر شکست، بهانه‌جویی کنند و پیروزی رقیب را باور نکنند. آیا این صحنه‌های دیدنی انسانی، گذشت و در بغل گرفتن رقیب پیروز و تبریک گفتن در مسابقات المپیک ازسوی ورزشکاران همه کشورها، واقعی نیست یا واقعیت ما هستیم که شمشیرها را از رو می‌کشیم و دو باشگاه پرسپولیس و استقلال هرگز با همدیگر دوستی نمی‌کنند؛ مربیان در حق هم دشمنی می‌‌کنند؛ هیئت‌‌های فنی کنار زمین فقط توهین می‌دانند و نه چیز دیگری، تماشاگران ما انواع ناسزاهای ناموسی را چون نقل‌و‌نبات نثار هم می‌کنند. تمام این جریان‌های کثیف، به‌واسطه رفتار زشت و بی‌اخلافی مربی صورت می‌گیرد و آنگاه‌که نمی‌تواند جام قهرمانی را کسب کند، به‌جای تبریک به تیم حریف دست‌های خود را بلند می‌کند و می‌گوید ما قهرمانیم! ‌آیا باید بین انسان‌ها این‌قدر فاصله باشد؟ به‌یقین خیر؛ چه اتفاقی افتاده است که کشتی‌گیری به‌نام میرزاده حریف شکست‌خورده خود را که او هم ایرانی‌ست؛ اما برای کشور دیگری به میدان آمده است، نوازش کرده، بر دوش خود سوار می‌کند و برای او که در سال گذشته قهرمان دوم جهان شده است، دور افتخار می‌زند و او را در محل اسکان تیم آذربایجان پیاده می‌کند؟ پس ورزشکاران ما هم از آن دست قهرمانانی هستند که باید آنان را پهلوان بدانیم؛ اما در دنیای فوتبال ما، با آن حقوق‌های 50‌میلیاردی، مثل‌اینکه آسمان سوراخ شده است و برخی بازیکنان و مربیان را زائیده است؛ زهی خیال باطل!