آغاز لیگ برتر با ناهمواری

خشت اول گر نهد معمار کج/ تا ثریا می‌رود دیوار کج
درود خدا بر صائب تبریزی؛ بلندمرتبه شاعری که در قرن 11 هجری و در دوره سلطنت صفویان می‌زیسته و خالق بسیاری از ضرب‌المثل‌های آن زمان بوده است که هرکدام از آن‌ها درس‌مایه ازمنه‌های بسیاری بوده و همچنان خواهد بود و این شعر ارزنده دست‌مایه امروز این‌جانب برای نوشتن این مقاله شده است. القصه! مسابقات فوتبال لیگ برتر باشگاه‌های کشور، همان‌طوری‌که از قبل هم فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی وعده داده بود، از روز 25 مرداد‌ماه آغاز شد که ضرورت دارد، اینک که گام اول در فصل جدید فوتبال کلید خورده است، دل‌نگرانی خود را از این آغاز اعلام کنم؛ وقتی‌که دو باشگاه معروف و مردمی کشور، همچنان باید خانه‌به‌دوش باشند و مسابقات خانگی خود را در میادینی خارج از خانه یعنی تهران، برگزار کنند و عملاً ازنظر هزینه و تماشاگر از این دو امتیاز بسیار مهم محروم باشند که این می‌تواند به‌مثابه دردی باشد که به این زودی‌ها درمان‌شدنی نخواهد بود که اگر بخواهیم به آن بپردازیم، باید به آن لقب درد داد و نوشتن این مقاله هم درد‌نامه خوانده شود! برای بیش از 60‌میلیون طرفدار این دو تیم یا دو باشگاه مردمی پرسپولیس و استقلال مایه سرشکستگی‌ست که دو تیم معروف که آوازه آن در فرامرزهای کشور هم در جریان است، هنوز برای برپایی مسابقات فاقد یک استادیوم باشند؛ حال‌آنکه در مشهد، شهر قدس و چند شهر مهم صنعتی کشور در استان کرمان، استادیوم‌های بسیار آبرومندی ساخته‌شده است که بعضی از نمونه‌های آن، میزبان کلاغ‌های بی‌خانمان است؛ اما پایتخت زیبای کشور ما باآن‌همه امکانات و توجهات ویژه به آن، باید فاقد یک زمین استاندارد باشد تا این دو تیم مجبور شوند، مسابقات خود را در اراک و قزوین بگذرانند. واقعاً که چه بشود قزوین زمین اختصاصی و آبرومند داشته باشد؛ اما در تهران که فقط دو استادیوم آزادی و تختی را در خود دارد، همین دو استادیوم هم برای آغاز مسابقات نا آماده باشند؟ وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال که از شش‌ماه پیش می‌دانسته است که از نیمه دوم مرداد‌ماه مسابقات سراسری لیگ برتر آغاز خواهد شد، دست‌ها را روی دست گذاشته و نتوانسته است به‌موقع برنامه‌ریزی کند و این شاید پدیده‌ای‌ست که همیشه و در بعضی از سازمان‌ها و نهادها، به امری بدیهی و مبرهن تبدیل ‌شده است؛ مثلاً بیش از 100‌سال است که مسئولین آموزش‌وپرورش کشور تا یک‌هفته به آغاز مهرماه و شروع سال تحصیلی جدید، یادشان نیست که مدرسه نیاز به ترمیم دارد؛ آب باید تأمین شود؛ سرویس‌های بهداشتی مرتب و بهینه باشند؛ کلاس‌ها باید بازسازی و نقاشی شوند؛ و دستگاه‌های گرم‌کننده باید از پیش آماده شوند؛ اما و صد‌افسوس که دور باطل همیشگی‌ست و تازه کلاس‌ها آغازبه‌کار کرده‌اند؛ اما کلاس‌به‌کلاس تعطیل می‌شود تا رنگ‌آمیزی صورت گیرد و عیناً در ورزش و در کشور ما، هیچ تفاوتی ندارد که چه‌کسی رئیس باشد. مثلاً بیش از یک‌سال است که ورزشگاه آبرومند آزادی که هنوز در خاورمیانه از مدرن‌ترین ورزشگاه‌هاست، برای تعمیرات آن، کارگران زیادی مشغول کار هستند؛ اما هنوز این ورزشگاه آماده نشده یا ورزشگاه تختی که در گذشته بسیاری از مسابقات داخلی و خارجی در آن برگزار شده است، تازه مسئولین ورزش به یادشان آمده است که آن‌را بازسازی کنند که به‌یقین اگر یک چنین مسئله‌ای در هر کشور رخ بنماید، تمام مسئولین آن ‌را پاسخ‌گو خواهند کرد. بازهم همچون همیشه امیدوارم مشکلاتی ازاین‌دست از کشور ما رخت بربندد.