125 بیمارستان در وضعیت خطر

به‌یقین در تاریخ خلقت، کمتر کشوری با قدمت و تاریخ درخشان کشور ما یافت می‌شود که ادبا، نویسندگان، شعرا و دانشمندان آن بر تارک جهانی پرتوافشانی کرده باشند و آثار و دست‌نوشته‌های آنان و به‌ویژه ضرب‌المثل‌ها، توصیه‌نامه‌ها، گفتار نغز و نصیحت‌گونه آنان بعد از شش‌هزار‌سال هنوز راهنمای بشریت باشد؛ لذا امروز قرار است، باعنایت‌‌به‌‌اینکه بر طبق گفته‌های مسئولین ذی‌ربط کشور که خبر از وجود 125 بیمارستان در وضعیت خطر می‌دهند که هر آن احتمال دارد،‌ به‌علت عدم استحکام ساختمانی یا موارد غیر‌استاندارد فنی، فروریخته شود و قربانیان زیادی را به‌خصوص از صنف بیماران بستری‌شده در آن بیمارستان‌ها، به کام مرگ فروبرد؛ لذا در‌این‌راستا، به چند سفارش‌نامه و ضرب‌المثل که از پیشینیان ما برجای‌مانده است اشاره می‌کنم؛ باشد که گوشی شنوا یا بصیرتی انسانی از مسئولین، این خطر را جدی گرفته تا خدای‌نکرده، پس از وقوع یک حادثه دردناک مانند همیشه و به سبک بازی کودکانه عصر ما، هر‌کس نگوید: «کی بود کی بود؟ من نبودم!» و برای فرار از عقوبت، گناه را به گردن دیگران نیندازد. به‌هر‌روی به چند مورد از این موعظه‌های ارزشمند و صواب‌گونه اشاره می‌کنم. 1- علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد 2- نوشداروی بعد از مرگ سهراب نباشیم 3 - امروز باید کاری کرد؛ زیرا فردا خیلی دیر است 4- کار امروز را به فردا نیندازیم 5- در کار خیر عجله باید کرد 6- نقد امروز و نسیه فردا و ده‌ها و صدها پند و اندرز که پیشینیان برای ما به ارث گذاشته‌اند و بسیاری از آنان الگوی زندگی ما شده است. معمولاً برای قوت‌دادن بیشتر به این پند و اندرزها، همگان را اعتقاد بر این‌ست‌که در تمام امور زندگی روزمره احتیاط شرط عقل است و چون احتیاط پیشه شود و از فردای خود بیمناک هستیم، زندگی را بر پایه حدس و گمان بنا نمی‌کنیم و برای داشتن آینده‌ای مطمئن و با‌ثبات به‌خصوص نگهداری از اماکن بهداشتی و بیمارستانی، همیشه باید برای چند‌سال بعد تدبیر و اندیشه کنیم تا دچار خسران نشویم. به‌هر‌روی در حدود 160 تا 170 بیمارستان و مراکز پزشکی در تهران داریم که تخمین زده شده، 125 ساختمان این مراکز درمانی از‌نظر سلامتی، در خطر بسیار است؛ پس تا دیر نشده است و برای اینکه فردا غصه امروز را نخوریم، باید با یک عزم و اراده راستین و با تجمیع همه نیروهای مؤثر، اعم از دولت و بخش خصوصی و به‌ویژه مدد گرفتن از خیرین نیکوکار، برای سالم‌سازی بیمارستان‌ها اقدام کنیم؛ چراکه چون آتش‌سوزی، ریزش ساختمان‌ها و به‌خصوص فرونشست‌ها در بسیاری از نقاط تهران حتمی‌ست ضرورت دارد تا دیر نشده بیمارستان‌های نا‌ایمن تجدید‌بنا شده و از هر‌نظر آن‌ها را به استانداردهای جهانی برسانیم. اصرار و تأکیدی که دراین‌باره من نویسنده دارم و بر آن پافشاری می‌کنم، با‌توجه‌به ‌این‌است‌که در پنج‌ساله اخیر چند‌ مورد آتش‌سوزی در بیمارستان‌ها را شاهد بوده‌ایم که متأسفانه باعث جان باختن تعدادی از بیماران و مجروح شدن تعدادی از بیماران بستری‌شده در بیمارستان‌ها بوده‌ایم؛ به‌خصوص نا‌امنی ساختمان‌ها و عدم سیم‌کشی و برق‌رسانی ایمن، موجب شده است که دو بیمارستان تهران دچار آتش‌سوزی و برق‌گرفتگی شود که باکمال تأسف، در اغلب بیمارستان‌ها، حتی دریغ از یک نیروی ورزیده آشنا به برق؛ که تمام این عوامل باعث شده است که ساختمان بیمارستان طعمه حریق عمیق شده و خسارت جبران‌ناپذیری بر مجموعه ساختمان وارد شده باشد.