شهرآورد زیبا و پیروزی پرسپولیس

بالاخره، شهرآورد نیم‌فصل اول سال 1404-1403 که یکصد و چهارمین مسابقه دو تیم پرسپولیس و استقلال بود در شهرستان اراک برگزار شد که بسان چندسال‌اخیر بازهم پیروزی از آن پرسپولیس بود. پیرامون این مسابقه و برگزاری آن در اراک حرف‌وحدیث زیادی فضای ورزش کشورمان ‌را در برگرفته بود که به‌نظر می‌رسد این حرف‌ها، کاملاً به‌جاست و در کمتر کشوری چنین می‌شود. اولاً به‌چه‌علت باید ورزشی‌ها و فدراسیون‌نشین‌ها و دو باشگاه مردمی استقلال و پرسپولیس، در برابر چند‌ده‌میلیون هوادار این دو باشگاه پاسخگو باشند؟ چگونه ممکن است که این دو باشگاه با یک سابقه 80‌ساله هنوز استادیوم اختصاصی نداشته باشند که در حقیقت مایه تأسف است که دو باشگاهی که اشتهار آنان فراتر از مرزهای کشور است و حتی در قاره پهناور آسیا، از اعتبار برخوردار هستند، در کشور بزرگ ما، فاقد زمین و استادیوم باشند! دوم به‌چه‌علت دو استادیوم بزرگ تهران یعنی آزادی و تختی آماده برگزاری مسابقات نیستند؟ تاجایی‌که در مسابقات مقدماتی جام جهانی هم مسابقه در خارج از تهران برگزار می‌شود. سوم اینکه آیا هم‌زمان چند استادیوم دیگر مانند استادیوم بزرگ و آبرومند اصفهان نیز غیرقابل استفاده است؟! که برای آبروی فوتبال ما نباید قابل‌قبول باشد که شهرآورد سنتی که قبلاً در استادیوم 100‌هزارنفری برگزار می‌شد و بینندگان مسابقات ازطریق صداوسیما و شبکه‌های مجازی در خارج کشور هم تماشاگر آن بودند، در این شهرآورد باید آن‌را از استادیوم کوچک شهر اراک به تماشا بنشینند که بازهم زیبنده فوتبال ما نبود؛ اما تحلیلی واقعی و بی‌طرفانه از این شهرآورد داشته باشیم، بازهم مالکیت توپ از آن پرسپولیس بود که از یک مربی اسپانیایی که در کارنامه ورزشی خود در فوتبال چندان موفق نبوده است و به‌قول تحلیل‌گران، کارنامه قابل‌عرضه‌ای نداشته است، بهره برده است؛ اما مثل یحیی گل محمدی، اسمار، توانست انسجام تیمی پرسپولیس را حفظ کند؛ هرچندکه از تیم موفق فصل گذشته پرسپولیس 60‌نفر از بازیکنان آن از پرسپولیس جدا شدند و به باشگاه‌های ثروتمند رفتند؛ اما خروج این بازیکنان نتوانست بر مدیریت فنی و اتحاد همیشگی بازیکنان قدیم و جدید پرسپولیس اثر منفی بگذارد؛ تاجایی‌که برای اولین‌بار به‌جهت جذب بازیکنان جدید، روی نیمکت هم پرسپولیس بازیکنان شایسته‌ای دارد که در مواقع تعویض اغلب بهتر از بازیکنان داخل زمین درنتیجه اثرگذار هستند. درطول مسابقه نیمکت فنی پرسپولیس بسیار آرام‌تر از همیشه بود. درطول مسابقه پرسپولیس مثل همیشه حدود 60‌درصد بر توپ و زمین و مالکیت آن، اثرگذاری بیشتری داشت؛ تاجایی‌که به‌راحتی بازیکنان آن می‌توانستند به تعداد 50 و 10 حتی بیشتر در زمین مسابقه باهم پاس‌کاری کنند؛ حال‌آنکه تیم مقابل درزمینه پاس‌کاری بسیار کم موفق بود که حاصل آن بازی بهتر پرسپولیس است که در اغلب اوقات بازی بهتر خود را بر رقیب تحمیل می‌کردند؛ بنابراین باید شهرآورد 104 را از هر‌نظر از آن پرسپولیس نامید که توانست فرد بازی برتر خود را در دقیقه 90 بگیرد و این بازی را ابر هیچ از رقیب سنتی خود برنده شود؛ اما باید از نکات منفی این مسابقه نیز یاد کنیم که جواد نکونام بازهم در کنار زمین آرامش نداشت؛ هرچندکه مدیریت باشگاه، با مصاحبه‌های خود پیش از مسابقه و عدم‌حمایت از مربی شایسته تیم، خود باخت را از پیش رقم‌زده بود که این نوع رفتار دوسال است، حاکم بر این باشگاه مردمی و پرطرفدار شده است و باکمال تأسف رفتار شفیع و بی‌ادبانه بعضی از تماشاگران دو تیم که رامین رضائیان و حسین کنعانی را با القاب بسیار زشت مورد فحاشی قرار دادند که باید ازسوی دو باشگاه و به‌خصوص برخورد با لیدرهای آن نمی‌توانند از این کار زشت جلوگیری کنند، با حذف آنان و جایگزینی با لیدرهای جدید ادب و نزاکت به سکوهای تماشاگران برگردد.