تنیس؛ تفریحی در انحصار ثروتمندان یا ورزشی برای همه؟!

«تنیس» از دیرباز با ثروت و کلاس اجتماعی همراه بوده است؛ شهرتی که به منشأ آن به‌عنوان یک «سرگرمی برای اشراف اروپایی» در قرن نوزدهم برمی‌گردد. روزهای اولیه این ورزش، با باشگاه‌های خصوصی، تجهیزات گران‌قیمت و دسترسی انحصاری به زمین‌هایی که با شرایط «ویژه» نگهداری می‌شد، مشخص شد و آن‌را به نمادی از «موقعیت اجتماعی» تبدیل کرد. برجسته‌سازیِ این تصویر، با بزرگ‌نماییِ رسانه‌ای و تورنمنت‌های پرهزینه‌ و معتبری نظیرِ «ویمبلدون»، تقویت شد و این ایده را تقویت کرد که «تنیس، ورزشی برای افراد مرفه» است. البته دراین‌سال‌ها تعداد فزاینده زمین‌ها و تنظیم و اجرای برنامه‌های عمومی با هدف معرفی این‌رشته به مخاطبانِ گسترده‌تر، به دسترسیِ بیشترِ آن کمک کرده است. طبق گزارش USTA؛ ۴۰‌درصد از بازیکنان تنیس در «ایالات‌متحده» در سال گذشته میلادی، «غیرسفیدپوست» بودند که گواهی بر تلاش برای «فراگیرترشدن» است. بااین‌حال، تنیس همچنان محبوبیتی ویژه در بین افراد مرفه؛ هم ازنظر دنبال‌کردن این ورزش و هم ازنظر مشارکت فعال در آن، دارد. طبق گزارش مصرف بازار SCI؛ تقریباً 30‌درصد از طرفداران ورزش «ایالات‌متحده» با درآمد سالانه خانواده‌ بیش از 140هزاردلار، رویدادها،‌اخبار و ... تنیس را دنبال می‌کنند؛ درمقابل، تنها 13‌درصد در گروه‌های کم‌درآمد، چنین رویه‌ای دارند. همین‌امر، درمورد تنیس‌بازی‌کردن (فعالانه) نیز صدق می‌کند؛ به‌طوری‌که 22‌درصد از پاسخ‌دهندگانِ پردرآمد گفته‌اند حداقل گهگاه این ورزش را انجام می‌دهند و درمقابل، تنها 10‌درصد در پایین‌ترین گروه درآمدی، به تنیس می‌پردازند. داده‌های USTA نشان می‌دهد: 47‌درصد از تنیس‌بازان «ایالات‌متحده» در سال 2023 در خانواده‌هایی با درآمد سالانه 100هزاردلار (یا بیشتر) زندگی می‌کردند. توجه کنید: این گزارش، منحصر به «ایالات‌متحده» پرداخته و منعکس‌کننده دیدگاه جهانی یا منطقه‌‌ای و جغرافیایی نیست.

مصطفی رفعت