ستارگان فوتبال برای طبس پا‌به‌توپ شدند

درگذشته‌های دور، ورزشکاران و پهلوانان را برای خصایل جوانمردی که زینت‌بخش مرام آنان شده بود، می‌ستودند و در برخورد با آنان، این طبقه را در طی مسلک، الگو، ستاره و نظایر آن به‌حساب می‌آوردند و بسیاری از مسائل و مشکلات به‌دست توانای این قشر حل می‌شد. به‌مرور از وقتی‌که ورزش، حرفه‌ای شد و پول حرف اول و آخر را زد، دیگر این حوزه از صفات ذکرشده خالی ‌شده است؛ اما در بیابان برهوت ورزش، در سال 1998 تیم‌ملی فوتبال دارای ستارگانی بود منور که اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق آنان برای نوجوانان و جوانان آن سال یک الگو شده بودند که ازجمله عابد‌زاده؛ دروازه‌بان تیم‌ملی ایران که با درخشش در استرالیا کاری کرد کارستان و دروازه ایران را در‌برابر فوتبالیست‌های پرافاده استرالیا حفاظت کرد؛ آن‌هم جانانه! دیگر بازیکن ایران علی دایی بود که با پاس طلایی به خداداد عزیزی از عوامل مهم پیروزی شد. بقیه بازیکنان هم همگی باهمت و غیرت، تیم‌ملی ما را به جام جهانی بردند که افتخارات آن تیم در تاریخ فوتبالمان تکرارناشدنی بوده است. جمع آن تیم، با همت علی دایی در روز 25 آذرماه در یک مسابقه تشریفاتی با تیمی منتخب از خراسان، به‌جهت یاری و کمک به بازماندگان انفجار و فروریزی معدن طبس که بیش از 50‌نفر کشته شدند، پا به توپ شدند تا از راه فروش بلیت مسابقه و همت عالی اهالی و این ورزشکاران نمونه تاریخ کشور و همت علی دایی، کمکی شایسته به بازماندگان واقعه مزبور کنند که به‌یقین هم‌وطنان عزیز ما به‌یاد دارند که در دوم مهرماه سال 1403 واقعه‌ای دردآور در معدن طبس به‌وقوع پیوست که کشور ما در ماتم فرورفت و علت حادثه تصاعد آنی گاز متان درون این معدن بود که انفجار معدن را رقم زد و ریزش سقف و دیواره‌های معدن بیش از 40‌نفر را به کام مرگ فرستاد که متأسفانه این کارگران درون معدنی کار می‌کردند، شاید وسایل ابتدایی امداد هم در آن موجود نبود؛ حتی در نزدیک آن‌یک دستگاه بولدوزر هم وجود نداشت که متأسفانه پس از سه‌روز که از حادثه گذشت، چندنفر توانستند نجات پیدا کنند که در کمال تأسف معلوم شد که حقوق عده‌ای از آنان به‌میزان حقوق یک کارگر تأمین اجتماعی، آن‌هم در حداقل، بالغ می‌شد؛ درحالی‌که کار کردن در معادن ازجمله مشاغلی‌ست سخت که حقوق آنان بسیار بیشتر از حداقل دریافتی باید پرداخت می‌شده که کارفرما و صاحب معدن از کارگران دریغ داشته‌اند؛ اما باید از کار خیری که این تیم‌ملی فوتبال افتخارآفرین که هنوز هیچ تیمی از فوتبال ایران، صفا و صمیمیت آن تیم را نداشته و ندارد و لذا این‌عده بر آن شدند تا در سرمای زیر صفر مشهد به‌یاد دوران جوانی خود که در سال 1998 با تمام توان در ملبورن پایتخت استرالیا، مسابقه دادند و حاصل افتخارات آنان در همان‌روز، به خیابان‌های تهران و شهرستان‌ها تا پاسی‌از‌شب به شادمانی پرداختند و روزی به‌یادماندنی را برای ورزش کشورمان رقم زدند که هنوز اعضای آن در مناسبت‌های مختلف و در مسابقات پیش‌کسوتان با حضور خود در زمین مسابقه، یادآور روز زیبای ملبورن را می‌شوند. اینک لازم است ازسوی همکاران مطبوعاتی و افکار عمومی از کار نیک و خیر عزیزان فوتبالیست کشور را پاس بداریم و برای این‌عده توفیق توأم با سلامتی را از خداوند رحمان و رحیم آرزو کنیم و بگوییم ای‌کاش آن نسل فوتبالی الگویی باشد برای تعدادی از نسل فعلی که فقط به مادیات فکر می‌کنند و بس.