بنزین گران بشود یا خیر؟

نرخ بنزین در نظام گذشته ایران و در نظام فعلی، همیشه یک مسئله جدی و اساسی بوده است که حساسیت فردی و جمعی به آن، از حد معمول هم فراتر رفته است؛ تاجایی‌که اتخاذ تصمیم برای گران‌تر شدن آن، برخلاف بعضی از اظهار نظرات پاره‌ای از سیاسیون و دولتی‌ها، به‌مثابه کبریت و باروت است که هر آن می‌تواند حادثه‌آفرین شود؛ اما افراد هیچ‌گاه به‌صورت اصولی و با تفکر عمیق به اثرات آن در جامعه توجه نکرده‌اند و همچنان نیز توجه دقیق ندارند؛ یعنی پیرو و تابع ضرب‌المثل «مرغ یک‌پا دارد» هستند و چون در محدوده خود سیر می‌کنند، ممکن است موافق هر تصمیم دولتی باشند؛ ازجمله این‌موارد، داستان بنزین است که حتی در نظام گذشته باآن‌همه توپ و تانک و ارتش و سازمان امنیت، وقتی بنزین را در حد یک‌ریال گران کردند یا بلیت اتوبوس شرکت واحد را یک‌ریال گران کردند، عمق تظاهرات و تخریب به اتوبوس‌های شرکت واحد و تخریب پمپ‌بنزین‌ها رژیم را درآستانه سقوط قرارداد که به‌یک‌باره از تصمیم غلط گران شدن، کوتاه آمدند و نه بنزین گران شد و نه بلیت اتوبوس شرکت واحد افزایش قیمت گرفت و حق هم‌چنین بود. در نظامی که روزی شش‌میلیون بشکه نفت تولید می‌کرد و درحالی‌که درآمد کشور از فروش نفت در حد اعلی کشورهای خاورمیانه بود، عاقبت بی‌تدبیری یک رئیس دولت یا نخست‌وزیر که بلیت اتوبوس شرکت واحد را که اکثریت افراد ضعیف جامعه از آن استفاده می‌کردند، می‌خواست در یک تصمیم غیرمعقول گران کند، عقب‌گرد دولت وقت بود. این ماجرا به‌واقع باید درس عبرتی باشد تا دولت مردمی پزشکیان متوجه شود که راه درمان کسری بودجه را نمی‌توان با افزایش غیرمعقول قیمت بنزین رفع کرد و اگر مشاورین ایشان این نسخه را برای دکتر ما پیچیده‌اند، نه‌تنها درمان‌کننده نیست که شاید به‌جای شفا دادن چشم، باعث کوری هم بشود! چراکه گران کردن غیرمعقول قیمت بنزین که دکتر پزشکیان امید خود و نجات اقتصاد کشور را به افزایش قیمت بنزین وابسته کرده است، به‌نظر من نویسنده، دامی‌ست که برای او گسترده‌اند که اساس دولت او را بر هم می‌زند؛ چون قبلاً درمورد افزایش قیمت بنزین ناآرامی‌ها را دیده‌ایم؛ لذا رئیس دولت ما که یک پزشک جراح قلب است، باید کارش نجات بیماران باشد و درحال‌حاضر اقتصاد ما که بیمار است باید این جراح را وادار به درمان آن کند، نه با افزایش قیمت بنزین که نجات‌دهنده اقتصاد دولت او نخواهد بود و باید پزشکیان بداند که راه درمان، جراحی بنزین نیست و کل اقتصاد مردم در اثر گرانی بنزین زیرورو می‌شود. یک تفسیر ناصحیح که از قول پزشکیان گفته‌شده است نیز این‌است‌که نیمی از جمعیت ایران مصرف‌کننده بنزین هستند و چون ماشین دارند، باید عوارض زندگی ماشینی را هم پرداخت کنند؛ تعبیری که با واقعیت فرسنگ‌ها‌کیلومتر فاصله دارد و این رؤیا قبلاً هم به‌کار رفته است؛ اما عوارض و زیان آن بسیار بیشتر از هر افزایشی‌ست. اینکه ما همه فشار را بر اقشار آسیب‌پذیرمان وارد کنیم، نه‌تنها مقبول نیست که بلکه زیان آفرین بسیار هم خواهد بود؛ بلکه باید درنظر داشت که زندگی امروزه مردم با افزایش بنزین، به‌کلی درهم‌رفته و آشفتگی جامعه را در پی خواهد داشت. از افزایش نرخ تاکسی، نرخ وسایل عمومی و تاکسی و اتوبوس نیز افزایش نامعقول می‌گیرد، اقلام غذایی، خواربار، میوه و سبزیجات که باید با ماشین از انبارهای آن به اقصی‌نقاط شهر تهران برسد، با هزینه دوبرابری به مردم با هزینه‌ای بزرگ‌تر، تحمیل می‌شود. آن‌هم دراین‌برهه حساس که تحریم‌های جهانی، ما را آزار داده است، به‌هیچ‌وجه تحمل این گرانی و متعاقب آن، گرانی آب، برق، گاز و تلفن را نداشته و ندارد؛ بنابراین باید طرحی نو به‌کار بسته شود. والسلام.